Nowacki Ludwik h. Lubicz (w. XVIII), konfederat barski, sędzia pograniczny orszański. Był synem Bartłomieja, sędziego grodzkiego-orszańskiego, starosty zahorańskiego, i Joanny Bohomolcówny. N. pełnił w woj. witebskim funkcję rotmistrza pow. orszańskiego. Pod wpływem Szymona Kossakowskiego, zebrawszy oddział 200 ludzi, zorganizował 14 IX 1771 konfederację pow. orszańskiego. Został w niej regimentarzem pod marszałkiem Tadeuszem Ottmarem Szteynem. Tego jeszcze dnia umknął przed nadciągającym z Mścisławia oddziałem wojsk rosyjskich mjra de Bandre. W Połocku oblatował akt konfederacji orszańskiej, a arcbpowi Jasonowi Smogorzewskiemu zabrał 40 koni i wiele sprzętu żołnierskiego. Następnie pociągnął na Inflanty, by połączyć się z zorganizowaną tam świeżo przez Kazimierza Zyberga konfederacją. Ale garnizony z Witebska i Newla 15 IX zaszły mu drogę w miasteczku Wołyńcach. Doszło do zaciętej walki, N. wycofał się przed silniejszym nieprzyjacielem. Zebrawszy rozproszony oddział przeszedł z powrotem Dźwinę pod Drują i po złączeniu się z konfederacją brasławską ruszył przez Borysów do Czerei, gdzie połączył się z Kossakowskim i razem z nim pociągnął do Kupiszek. Stąd powrócił w Orszańskie, gdzie prowadził samodzielną partyzantkę. Wspólnie z marszałkiem Szteynem wydawał ordynanse do załóg twierdz Newla w Witebskiem i Siebieża w woj. połockim. Gdy Kossakowski powracał z północno-wschodnich rubieży Ks. Lit., N. podążył z nim w Brasławskie przez Głębokie i Szarkowszczyznę. N., ciągnąc ze swym tylko oddziałem z Brasławia, poniósł 9 X pod Widzami znaczną klęskę; pozostał na Litwie, kryjąc się w ostępach leśnych. Poddał się na wiosnę 1772 r. Już w r. 1779 był sędzią pogranicznym w pow. orszańskim i urząd ten pełnił jeszcze w r. 1795. Ożeniony z Domicelą Szteynówną, pozostawił syna Ludwika.
Uruski; – Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1938 II; – Akty Vil. Archeogr. Kom., XXXV; Konfederacja barska, Wybór źródeł, Kr. 1928 s. 145–7; – Ciąg dalszy kalendarzyka narodowego i obcego na r.p. 1792, W. s. 515; Kalendarz polityczny dla Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego na r. 1780 K. P.; toż na r. 1794 s. 314; – Weyssenhoff J., Spis szlachty na urzędach polskich (rkp.) w Materiałach Red. PSB; – B. Czart.: rkp. nr 844 s. 591–592, nr 707 s. 543; B. Jag.: rkp. 6649 s. 92.
Wacław Szczygielski