Leniek Maciej z Rokitnicy h. Rawicz (ok. 1545–1609), rotmistrz, kasztelan dorpacki. Pochodził z rodziny osiadłej z dawna w Rawskiem. Miał swoje udziały we wsiach Żdżary i Rokitnica w pow. rawskim. Prawdopodobnie zaczynał służbę publiczną jako dworzanin królewski. Brał udział w obleganiu Gdańska 1577 r. Jako rotmistrz występował od r. 1580, biorąc w tym charakterze udział w końcowym etapie wojny inflanckiej, tj. w kampaniach: wielkołuckiej (1580) i pskowskiej (1561–2). Dowodził wtedy rotą husarską, 150-konną. W czasie oblegania Pskowa zabezpieczał tereny furażowania przed wypadami wojsk rosyjskich. Najpierw w połowie października 1581 r. udał się wraz z rotmistrzem Szymonem Deniską pod Gdów, zaś w końcu tego miesiąca wszedł w skład oddziału Jerzego Farensbacha (600 jazdy), który 29 X rozbił nagłym atakiem silny wypad przeciwnika, podjęty z obwarowanego klasztoru w Pieczarach. Trudno z całą pewnością stwierdzić, czy uczestniczył w nieudanym oblężeniu samego klasztoru.
Po zawarciu rozejmu wysłano L-a do odbioru zaników inflanckich: Wolmaru (Valmiery), Rumborku (Rauny), Trykatu i Gawii. Od początku kwietnia 1582 r. został komendantem zamku Oberpahlen, przeniesiony w lipcu t. r. do Nowogródka Inflanckiego (Vastseliin). Już 15 I 1583 r. nadano mu tamtejsze starostwo, leżące przy granicy moskiewskiej na ważnym szlaku Ryga–Psków–Nowogród Wielki. Z tej racji L. miał obowiązek pełnienia stałej straży oraz prowadzenia działalności wywiadowczej w Rosji. W czasie bezkrólewia po śmierci Batorego strzegł pogranicza rosyjsko-inflanckiego, dowodząc tu oddziałem jazdy, miał też wówczas odegrać jakąś rolę w zatargu z Rygą (1585–9). (Bartoszewicz podaje mylnie, że L. «poskromił bunt ryżan»). W nagrodę otrzymał 18 III 1589 r. starostwa ikskilskie i kircholmskie. Zapewne te zasługi i protekcja Lwa Sapiehy, kanclerza w. lit., z którym L. był spowinowacony, przyczyniły się do dalszej kariery L-a w następnych latach. W r. 1590 został poborcą podatkowym w Kieskiem (Wendeńskiem), w 1595 szafarzem poborów w Inflantach, w r. 1598 kasztelanem dorpackim. Dn. 1 V 1600 r. król nadał mu dobra w Ikskilskiem po burmistrzu ryskim.
W r. 1600 w zastępstwie nieobecnego M. Dembińskiego był dowódcą jazdy polskiej, a więc zastępcą J. Farensbacha czy też współdowódcą; znajdował się zapewne przy nim w czasie całej inflanckiej kampanii jesiennej 1600 r., prawdopodobnie biorąc udział w kształtowaniu się planów kampanii – wybitnego dzieła staropolskiej sztuki wojennej. Zapewne miał L. znaczny udział w zwycięstwie pod Karksi 29 (?) X t. r. Wynagrodzono go 20 VIII 1601 r. starostwem ryskim. W początkach grudnia 1600 r. L. odjechał z Inflant dla poratowania zdrowia. Prawdopodobnie wziął jeszcze udział w kampanii zimowej 1601–2 (1 II 1602 znajdował się w Rydze), jesienią 1602 r. jego piechota stanowiła załogę Nowogródka Inflanckiego, zapewne jednak choroba zmusiła go do zrezygnowania ze służby wojskowej.
Schyłek życia spędził L. w Rawskiem, uczestnicząc w życiu politycznym; prawdopodobnie brał udział w sejmiku relacyjnym rawskim wiosną 1606 r. Sejm 1607 r. wyznaczył go lustratorem dla Mazowsza i Podlasia. W czasie rokoszu stanął po stronie króla, w czerwcu 1606 r. towarzyszył Zygmuntowi III w jego podróży z Warszawy do Krakowa. Żoną L-a była od r. 1585 Teodora Sapieżanka, córka Iwana, starosty drohiczyńskiego, a siostra Lwa, kanclerza w. lit. Miał z nią jedyną córkę Annę, wydaną za Zbigniewa Sienieńskiego, kaszt. lubelskiego. W r. 1605 za zezwoleniem króla L. przekazał im swoje dobra w Inflantach; dobra w Rawskiem oddał w dożywocie żonie. L. zmarł w r. 1609 (żył jeszcze w marcu t. r.); pochowany w kościele w Żdżarach.
Płyta nagrobna z postacią L-a w kościele paraf. w Żdżarach (pow. rawsko-mazowiecki); – Boniecki; Bartoszewicz J., Tomasza Święckiego historyczne pamiątki, W. 1858 I 343–6; Wolff, Senatorowie W. Ks. Lit.; Kieszkowski W., Powiat rawsko-mazowiecki. Inwentarz topograficzny, w: Zabytki sztuki w Polsce, W. 1939 II 173; – Górski K., Druga wojna Batorego z W. Ks. Moskiewskim, „Bibl. Warsz.” 1892 t. 4 s. 15; tenże, Trzecia wojna Batorego…, tamże s. 252, 254; Herbst S., Wojna inflancka 1600–1602, W. 1938; Maciszewski J., Wojna domowa w Polsce. Studium z dziejów walki przeciw kontrreformacji. Cz. 1. Od Stężycy do Janowca, Wr. 1960; Sapiehowie, Materiały historyczno-genealogiczne i majątkowe, Pet. 1890 I–III; – Arch. Zamojskiego, II–III; Heidenstein R., Dzieje Polski od śmierci Zygmunta Augusta, Pet. 1857 II 434; Piotrowski J., Dziennik wyprawy Stefana Batorego pod Psków, Wyd. A. Czuczyński, Kr. 1894; Script. Rer. Pol., VIII; Źródła Dziej., XI, XVI 170; – AGAD: ASW dz. 86 rkp. 31 fasc. X, XIV.
Wiesław Majewski