Sienieński Zbigniew h. Dębno (zm. 1633), poseł na sejmy, chorąży lubelski, potem kasztelan lubelski. O jego rodzinie brak bliższych informacji, wiadomo jedynie, że był synem Jana. Ze względu na związki z domem Zamoyskich oraz osiadłość w Lubelskiem można uznać, iż był synem Jana, kaszt. halickiego (zob.), i Zofii z Paniowskich.

W maju 1595 został S. wpisany do albumu studentów nowo otwartej Akademii Zamojskiej (przy wpisie podane imię ojca), gdzie kształcił się na kursach wyższych. Edukację kontynuował za granicą. W listopadzie 1598 podjął studia humanistyczne na uniwersytecie w Dillingen, skąd przeniósł się w r. 1600 do Würzburga (immatrykulowany 20 IV). W wydanej tamże przez Stanisława Krzysztanowicza „Disputatio canonica de sponsalibus et matrimoniis” (1600) zamieścił 10 okolicznościowych wierszy łacińskich. Krzysztanowicz dedykował mu w r.n. „Disputatio iuridica de testamentis…” (Würzburg). Z Würzburga pojechał S. do Padwy (po 30 VI 1601), a następnie do Bolonii (wpis 17 I 1603). Do metryk akademickich wpisywał się jako dziedzic na Chroślinie (w pow. urzędowskim, obecnie Chruślina), a w podróży towarzyszył mu Józef Bobowski, proboszcz jego macierzystej parafii w Bobach. W czerwcu 1603 S. był już najprawdopodobniej w kraju. Wówczas to bowiem bernardyni lubelscy protestowali przeciwko stawianiu przezeń karczmy w Lublinie na gruncie przyznanym przez komisarzy królewskich zakonnikom. W życiu politycznym nie brał jeszcze żadnego udziału. Osiadł zdaje się w Chroślinie i poświęcił się zajęciom gospodarczym. W kwietniu 1612 wykupił część w pobliskich Bobach (Większych) wraz ze znajdującym się tam młynem oraz patronat nad tamtejszym kościołem parafialnym. W l.n. próbował sięgać także po inne części w tej wsi, co wzbudzało protesty innych współwłaścicieli (W. Bobowski, 1619).

Dn. 8 III 1616 na sejmiku lubelskim S. obrany został posłem. Na sejmie przeciwstawiał się projektowi konstytucji zabraniającej przybywania na obrady z pocztami liczniejszymi niż 50 osób i – wg S. Ochmann – należał do opozycji antydworskiej. Dn. 1 VIII 1618 został chorążym lubelskim. Związany był z Tomaszem Zamoyskim, właśnie mianowanym wojewodą podolskim, któremu wiernie służył do swojej śmierci. Zamoyskiemu zawdzięczał najprawdopodobniej wszystkie swoje awanse. Po raz drugi został S. posłem z woj. lubelskiego w r. 1621. Na sejmie został powołany w skład komisji, której zadaniem było ustanowienie taks na towary. Został także deputatem do kwarty z Małopolski. Posłował na sejm w r. 1624, następnie 16 IV t.r. był marszałkiem lubelskiego sejmiku relacyjnego. Był posłem lubelskim także na sejm w r. 1625. Sejmikowi lubelskiemu przewodniczył jeszcze dwukrotnie: 31 VII 1627 – (sejmik przedsejmowy) i 9 V 1628 (sejmik elekcji kandydatów na sędziego ziemskiego). W r. 1627 posłował na sejm po raz czwarty. Po sejmie wraz z dwoma innymi posłami lubelskimi – Bartoszem Kazanowskim i Pawłem Orzechowskim – protestował w grodzie lubelskim przeciwko uchwale o podatkach; przy uchwalaniu czopowego byli przeciwni przyjętej formule i wzięli tę sprawę «do braci», czego ogłoszony uniwersał nie uwzględniał. Przeciwstawiali się też zmniejszeniu pogłównego żydowskiego. W styczniu 1629 S. towarzyszył Zamoyskiemu na sejm zwycz. W październiku t.r. na prośbę Zamoyskiego odprawił legację królewską na sejmik lubelski i został tu znowu obrany posłem na sejm nadzwycz. t.r. W liście do podkanclerzego Zamoyskiego podkreślał, że mimo współdziałania, m.in. ze Zbigniewem Gorajskim, nie udało mu się przeprowadzić wszystkich jego oczekiwań.

Dn. 1 V 1630 otrzymał S. nominację na kasztelana lubelskiego. W liście z 25 V t.r. pisał do Zamoyskiego, iż stało się to wbrew jego intencjom i prosił, aby ten w przyszłości zaniechał promowania go. W przywileju nominacyjnym wspomniano, że S. wystawił w czasie niedawnej wojny przeciwko Szwecji 100 jazdy.

Na sejmie 1631 r. wszedł S. do komisji do przygotowania compositio inter status. Znaczniejszą rolę odegrał w czasie bezkrólewia po śmierci Zygmunta III Wazy. Brał udział w lubelskim sejmiku przedkonwokacyjnym 3 VI 1632 (o jego przebiegu informował Zamoyskiego). Miał jakieś kontakty ze szlachtą różnowierczą, którą chciał rzekomo zjednać dla kandydatury królewicza Aleksandra. Uczestniczył t.r. zarówno w sejmie konwokacyjnym, gdzie w imieniu senatu posłował m.in. do izby poselskiej, jak i elekcyjnym, na którym zgodził się na wybór królewicza Władysława. Jego podpis jako świadka widnieje pod aktem przysięgi nowo obranego króla. W styczniu 1633 był S. w kilkuosobowej grupie senatorów, którzy towarzyszyli ciałom zmarłej pary królewskiej w drodze z Warszawy do Krakowa. W liście do Zamoyskiego z 18 I narzekał na uciążliwości drogi i dodawał: «ja ten honor Panu zmarłemu czynię, choć pamiątki łaski jego na mnie nie znać». Brał udział w uroczystościach pogrzebowych i w sejmie koronacyjnym Władysława IV. Wraz z woj. bełskim Rafałem Leszczyńskim wszedł do komisji, której zadaniem było opracowanie taksy na towary przywożone z Moskwy i Inflant.

Sytuacja majątkowa S-ego zapewniała mu co najwyżej miejsce wśród szlachty średniozamożnej. Wg rejestru poborowego z r. 1626 jego własnością była przeszło 25-łanowa wieś Chroślina i wspomniana już niewielka część w Bobach. W różnych okresach czasu przejściowo w zastawie u niego znajdowały się też jakieś części we wsiach Boiska, Sosnowa i Grabowa Wola (1621), dobra dworskie w Spiczynie (1627), Kaliszany i Mazanów (1630). W Lublinie miał kamienicę zwaną Misiowską. Długi zaciągane na te dobra sprawiły, że wkrótce po śmierci S-ego Chroślina przeszła np. w ręce Pawła Macieja Sienieńskiego, Mazanów w ręce Urowieckiego, kamienicę w Lublinie przejął M. Zwiartowski. S. zmarł wkrótce po sejmie w r. 1633, przed 11 VI; pochowany został w kościele Bernardynów w Lublinie.

Pierwszą żoną S-ego była Anna Leniek, córka Macieja Lenieka (zob.). Z zawartego pod koniec 1620 r. drugiego małżeństwa z Krystyną z Urowieckich (zm. 1640), wdową po Kasprze Dembińskim, podkomorzym mielnickim, miał S. czterech synów i dwie córki. Z synów Mikołaj (żył jeszcze w r. 1645) i Stanisław studiowali w Zamościu, Zbigniew (zm. 1656) był miecznikiem chełmskim. Informacje herbarzy, jakoby drugą żoną S-ego była Elżbieta z Tarnowskich, są błędne.

Współcześnie z S-m żyło jeszcze przynajmniej dwu Zbigniewów Sienieńskich: syn Jakuba, wojewodzica podolskiego, i Zbigniew, czynny w ziemi sanockiej.

Estreicher; Niesiecki; Żychliński, III 343; Urzędnicy, III/2, IV/4; – Ochmann S., Sejmy z lat 1615–1616, Wr. 1970; Seredyka J., Parlamentarzyści drugiej połowy panowania Zygmunta III Wazy, Opole 1989 s. 87; Śladkowski W., Skład społeczny, wyznaniowy i ideologia sejmiku lubelskiego w latach 1572–1648, „Annales Uniw. Mariae Curie-Skłodowska” S. F XII, L. 1957 s. 142–3; Wadowski J. A., Kościoły lubelskie, Kr. 1907; – Akta grodz. i ziem., XX; Album studentów Akademii Zamojskiej, Wyd. H. Gmiterek, W. 1994; Arch. nacji pol. w uniw. padewskim, I; Księcia Krzysztofa Radziwiłła hetmana polnego Wielkiego Księstwa Litewskiego sprawy wojenne i polityczne 1621–1632, Paryż 1859; Die Matrikel der Uniwersitat Dillingen I, Dillingen 1909–11; Die Matrikel der Uniwersitat Würzburg, München–Würzburg 1922 I; Rejestr poborowy województwa lubelskiego z r. 1626, Wyd. J. Kolasa, K. Schuster, Wr. 1957; Studenci Polacy na Uniwersytecie Bolońskim, Wyd. M. Bersohn, Kr. 1894 s. 27; Vol. leg., III 426, 428, 668, 738, 768, 773, 807; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 4462 s. 4–6, Arch. Zamoyskich 374, 742, 909; AP w L.: Księgi grodzkie lubelskie, Relacje, manifestacje, oblaty, t. 35 k. 234–234v., t. 42 k. 159–159v., t. 49 k. 517v., 938, t. 51 k. 584v.–586, t. 54 k. 17, t. 56 k. 34v., 504–504v., 695v., 710v., 803v., t. 59 k. 178–178v., 694–695, t. 62 k. 515, 783, 860v., t. 73 k. 522v.–525 (testament wdowy Krystyny), Księgi m. Lublina, Consularia 201 k. 42; B. Czart.: rkp. 390 s. 217; – Informacje Zdzisława Czechowicza z Kr.

Henryk Gmiterek