Korona Marek (ok. 1590–1651), franciszkanin, teolog, kaznodzieja i pisarz polemiczny. Ur. we Włocławku, przypuszczalnie w rodzinie chłopskiej; do zakonu wstąpił w 17 roku życia. W r. 1614 studiował teologię w kolegium zakonnym św. Bonawentury w Rzymie, następnie przebywał również w Mediolanie. We Włoszech uzyskał doktorat teologii. Po powrocie do kraju w r. 1618 objął kierownictwo studium krakowskiego, skąd we wrześniu 1620 r. został przeniesiony do Wilna, gdzie pełnił obowiązki regensa studium i wikarego. W r. 1621 został definitorem prowincji polskiej. Na wiosnę 1623 r. jako kustosz kustoszów udał się z prowincjałem Emilianem Cibo na kapitułę generalną do Rzymu. W r. 1625 był komisarzem konwentu krakowskiego, ale po podziale prowincji w r. 1625 zapisał się do prowincji litewsko-ruskiej, w której pełnił obowiązki regensa studiów oraz gwardiana we Lwowie i w Wilnie. Już w r. 1629 kandydował do godności prowincjała, którą ostatecznie objął na kapitule pińskiej 25 X 1636 r. i sprawował do jesieni 1639 r. Związany od r. 1620 pracą duszpasterską i twórczością literacką z klasztorami wschodnich ziem Rzeczypospolitej, w prowincji Rusi i Litwy odgrywał do końca życia poważną rolę. W r. 1645 jako gwardian zakonu w Korcu na Wołyniu przemawiał podczas uroczystości ślubnych Samuela Koreckiego. Wydany drukiem panegiryk był ostatnim utworem w jego życiu. K. zmarł 16 VII 1651 r. w Korcu.
W historii zakonu uchodzi K., obok A. Bratkowica, W. Dembołęckiego i K. Biernackiego, za czołowego przedstawiciela polskich franciszkanów XVII w. K. znacznie się przyczynił do rozwoju prowincji, zakładając nowe klasztory. W r. 1637 jako prowincjał wydał historyczny opis konwentów ruskich i litewskich, pt. Speculimi provinciae Russine et M. D. Lituaniae ordinis S. Franasti, fratrum minorum conventualium. Obok kilku kazań wygłoszonych na pogrzebach dobrodziejów zakonu (Reginy Kurczowej, Pawła Sapiehy, Tomasza Zamoyskiego) wydał drukiem również dwa pisma polemiczne: Assertiones dogmaticae (1620) i Rozmowa theologa katolickiego z rabinem żydowskim przy arianinie (1645), to ostatnie korzystnie wyróżniające się umiarem i rzeczowością od napastliwego tonu współczesnej publicystyki antysemickiej. Popularyzator raczej niż oryginalny twórca, ogłosił K. ponadto w r. 1639 (drugie wydanie 1644) kompilacyjny zarys logiki pt. Directorium albo raczej wprowadzenie do pojęcia terminów elementów logicznych, przypisany Markowi i Janowi Sobieskim, w którym, jako jeden z pierwszych w naszym piśmiennictwie, podjął próbę spolszczenia łacińskiej terminologii filozoficznej.
Estreicher; Nowy Korbut (Piśm. staropolskie); Enc. Org.; Enc. Kośc.; – Brückner A., Dzieje kultury polskiej, W. 1939 I 423; Kantak K., Franciszkanie polscy, T. 2 (1517–1795), Kr. 1938 s. 255–6; Morariu B., Le Missioni dei Frati Minori Conventuali nella prima metà del secolo XVII. Da un documento ufficiale inedito (a. 1657), ..Miscellanea Francescana” T. 46: 1946 s. 296; Sparacio D., De Seraphico D. Bonaventurae Collegio de Urbe, „Commentarium Ordinis F. M. Conv.” 1923 s. 33; Struve H., Historia logiki jako teorii poznania, W. 1911 s. 188–90; Wąsik W., Historia filozofii polskiej, W. 1958 I 76–7; – Księga protokołów franciszkańskiej prowincji ruskiej od r. 1635, Wyd. J. Bartoszewicz, w: tenże, Studia historyczne i literackie, Kr. 1881 III 113 i n.; – Arch. Franciszkanów w Kr.: Karwacki A., Materiały do historii zakonu franciszkanów w Polsce, (rkp. XX 211, XXII 33, 41); Arch. Franciszkanów w Przemyślu: Liber Mortuorum Fratrum O. M. C. Provinciae Polonae Conventus Leopoliensis (księga niepaginowana).
Leszek Hajdukiewicz