Szarfenberger Ostrogórski (Ostrogórski) Marek (1569–1617), kupiec, syndyk i ławnik lwowski.
Był wnukiem Marka Szarfenberga (zob.), prawdopodobnie synem Stanisława Szarfenbergera (zob.) i Anny, córki Fryderyka Tanigela (Daniela), właściciela młyna papierniczego na Prądniku, bratankiem Mikołaja Szarfenbergera (zob.) i Walentego Szarfenbergera (zob.), ciotecznym bratem Mateusza Siebeneichera (zob.) i stryjecznym bratem Jana Szarfenberga (zob.). Wg Stanisława Tomkowicza mógł być synem Walentego, jednak wśród jego dzieci nie wymieniano syna o tym imieniu.
Pod koniec XVI w. przeniósł się S. z Krakowa do Lwowa i za poręczeniem swego teścia Pawła Kampiana (zob.) oraz Andrzeja Mądrowicza i Adama Śmieszka przyjął 7 VII 1597 lwowskie prawo miejskie. Zajmował się handlem suszonymi i solonymi rybami, które dostarczał m.in. na dwór króla Zygmunta III oraz był właścicielem kramu sukiennego. Po śmierci teścia opublikował w r. 1601 Na pogrzeb Pana Pawła Novicampiana medika [...] wiersz żałobny; odziedziczył po teściu część kamienicy Kampianowskiej w Rynku. Od r. 1603 co najmniej do r. 1612 (z następnych czterech lat brak spisów) wchodził jako przedstawiciel kupców w skład kolegium czterdziestu mężów (trzeciego ordynku). W r. 1607 zapisał Marcinowi i Agnieszce Świeckowiczom 1 tys. złp. na odziedziczonej po ojcu części kamienicy przy ul. św. Anny (obecnie nr 6) w Krakowie (określanej w r. 1596 jako «domus Stanislai Szarfenberger»); część tę sprzedał w r. 1611. W l. 1608–9 pełnił funkcję syndyka miejskiego we Lwowie; był m.in. autorem kontraktu, podpisanego 21 VI 1608 w Krakowie między lwowską Radą Miejską a jezuitami w sprawie oddania zakonowi nieruchomości pod budowę kolegium. W r. 1613 wytoczył szwagrowi Marcinowi Kampianowi (zob.) proces o przywłaszczenie ruchomości, w tym 31 książek i siedmiu map. Na otrzymanym przez żonę w spadku po ojcu gruncie na Kaleczej Górze, na przedmieściu halickim, wybudował dwa domy, a w r. 1616 ufundował przytułek dla ubogich, zwany szpitalem św. Łazarza. Dn. 22 II 1617 został obrany ławnikiem. Był członkiem bractwa różańcowego przy kościele Dominikanów. Zmarł 20 III 1617, został pochowany prawdopodobnie w kaplicy Kampianów w katedrze łacińskiej we Lwowie. Wdowa ufundowała w pobliżu Kaleczej Góry kościół p. wezw. św. Marka (obecnie nieistniejący). Szpital św. Łazarza przeszedł w r. 1618 na własność bractwa różańcowego przy kościele Dominikanów, a w r.n. został przeniesiony na drogę Sokolnicką (obecnie ul. Kopernika), gdzie ok. r. 1621 wybudowano kościół p. wezw. św. Łazarza.
W zawartym przed r. 1598 małżeństwie z Zuzanną (1566–1632), córką Pawła Kampiana, miał S. co najmniej dwoje dzieci, syna Wojciecha i córkę Annę. Wojciech (zm. przed 1642) był w l. 1631–5 członkiem kolegium czterdziestu mężów. Jako przewodniczący (regent) kolegium wprowadził w r. 1634 ścisłą kontrolę żydowskiego handlu oraz oskarżył Żydów przed królem Władysławem IV o osłabianie murów miejskich. Za zgodą Rady Miejskiej przejął w r. 1635 dzierżawione dotąd przez Jakuba Gombrychta opłaty gorzałczane, sztukowe i mostowe. W testamencie zapisał 2 tys. złp. na ozdobienie katedry łacińskiej stiukami i polichromią «ad instar Bernardinorum». W zawartym w r. 1623 małżeństwie z Katarzyną Wolfowiczówną (zm. 1640) miał córkę Cecylię, od r. 1642 żonę Aleksandra Giszy. Córka S-a Anna (ok. 1598 – 1652) była żoną Marcina Groswajera (zob.); w intencji szczęśliwego powrotu męża z Gdańska złożyła 11 IV 1644 przy obrazie Matki Boskiej Łaskawej w katedrze łacińskiej votum w postaci srebrnej tabliczki, «na której osoba jedna jest wyryta». Córka Anny i Marcina, Rozalia Groswajerówna, 1.v. Złotorowiczowa, została w r. 1656 trzecią żoną Józefa Bartłomieja Zimorowica, który prawdopodobnie ułożył tekst epitafium S-a i jego żony w kaplicy Kampianów.
Nagrobek z rzeźbionym popiersiem S-a w kaplicy Kampianów w katedrze łacińskiej we Lw., fot. w: Lubčenko V. F., L’vivs’ka skul’ptura XVI–XVII stolit’, Kyïv 1981 s. 103; – Estreicher, XXVIII 218, XXIX 364–5, XXX 211; Kapral M., Urzędnicy miasta Lwowa w XIII–XVIII wieku, Tor. 2008; – Bałaban M., Żydzi lwowscy na przełomie XVIgo i XVIIgo wieku, Lw. 1906 s. 141–2, 163–4, 168–9, 438–40; Chodynicki I., Historia stołecznego królestw Galicji i Lodomerii miasta Lwowa, Lw. 1829 s. 394–5; Drukarze dawnej Pol., VI 156; Gębarowicz M., Szkice z historii sztuki XVII w., Tor. 1966 (dot. syna, Wojciecha); Łoziński W., Patrycjat i mieszczaństwo lwowskie w XVI i XVII wieku, Lw. 1902; Papée F., Historia m. Lwowa w zarysie, Lw. 1924 s. 112; Rasp K. W., Opisanie Zakładu dla Mieszczan Kalek u św. Łazarza we Lwowie, Lw. 1867 s. 10–12; Różycki E., Książka polska i księgozbiory we Lwowie w epoce renesansu i baroku, Wr. 1994 s. 218; – Album civium Leopoliensium. Rejestry przyjęć do prawa miejskiego we Lwowie 1388–1783, Wyd. A. Janeczek, P.–W. 2005 I; Cracovia impressorum XV et XVI saeculorum, Ed. J. Ptaśnik, Lw. 1922 s. 65 (wstęp poza indeksem); Materiały do biografii Józefa Bartłomieja i Szymona Zimorowiczów (Ozimków), Wyd. K. J. Heck, Arch. do Dziej. Liter., VIII 215–17, 228–31; Materiały źródłowe do dziejów kultury i sztuki XVI–XVIII w., Oprac. M. Gębarowicz, Wr. 1973 s. 318 (dot. córki, Anny); Studzieński A., Lutnia Apollinowa [...] Panu Woyciechowi Ostrogorskiemu i Pannie Katarzynie Wolffowicownie..., Lw. 1623; Ślachetka I., Trzy lutnie brzmiące [...] na fortunny weselny akt [...] P. Alexandrowi Giszy i Jej Mości Pannie Caeciliej Ostrogorskiej..., Kr. 1642; Tomkowicz S., Przyczynki do historii kultury Krakowa w pierwszej połowie XVII w., Lw. 1912 s. 307–9; – Informacje Bogdany Feloniuk ze Lw. na podstawie kwerendy w: Central’nyj deržavnyj istoryčnyj archiv Ukraïny we Lw. (F. 52 op. 2 spr. 26 s. 365, spr. 27 s. 268, 1161).
Agnieszka Biedrzycka