Rostafiński Marian Piotr, krypt. R., S-ki (1897–1945), farmaceuta, botanik. Ur. 30 I w Stawiskach (pow. Kolno), był synem Feliksa, farmaceuty, i Marii z Kotwiczów.
W r. 1915 zdał R. z odznaczeniem maturę w gimnazjum w Łomży, potem w Warszawie rozpoczął na Uniwersytecie studia matematyczne, ale porzucił je dla nauki kompozycji i gry na altówce u Stanisława Barcewicza w Konserwatorium Muzycznym. W r. 1920 jako ochotnik walczył pod Warszawą, dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do r. 1922.
W l. 1922–5 R. studiował farmację na Uniw. Warsz., gdzie uzyskał magisterium eximia cum laude. W czasie studiów był asystentem Katedry Farmakognozji i Botaniki Lekarskiej u Władysława Mazurkiewicza, w l. 1925–7 adiunktem Katedry Farmacji Stosowanej u Bronisława Koskowskiego. W l. 1927–39 współpracował z redakcją „Wiadomości Farmaceutycznych”, prowadząc stałe rubryki, w których zamieszczał informacje o nowych lekach, nowych wydawnictwach, streszczenia ważniejszych pozycji literatury fachowej zagranicznej i krajowej, kronikę zawodową, biografie wybitniejszych obcych farmaceutów, korespondencje z czytelnikami.
Poza tym ogłosił R. kilkadziesiąt własnych artykułów, sygnowanych czasem R. lub S-ki. Dotyczyły one farmacji, spraw zawodowych, botaniki. W „Wiadomościach Farmaceutycznych” na podkreślenie zasługują Mikrochemia śluzów roślinnych (1928 z. 11), Saponiny (1928 z. 29), Prace nad ustawą aptekarską w Niepodległej Polsce (1929 z. 43, 50, 1930 z. 8), Promienie nadfijołkowe jako czynnik przy analizach (1929 z. 5), Przyczynek do badania nad ziółkami „Galtol” (1929 z. 1), Fitotoksyny (1929 z. 42), Nymphaea alba L. – nimfeina (1935 z. 6), w „Wiadomościach Zielarskich”: Badania nad działaniem moczopędnych krajowych roślin leczniczych (1934 z. 1), Olejki eteryczne jako środki odkażające skórę (1934 z. 2), Roślina lądowa jako gromadząca jod (1934 z. 3), w „Roślinach Leczniczych i Przemysłowych” – Rośliny lecznicze czy lekarskie? (1929 z. 3). Poza tym opracował podręcznik Zarys farmakognozji (W. 1927, Wyd. 2, W. 1928–1930 I–II), Polski manuał farmaceutyczny (W. 1932 wraz z Janem Podbielskim), Farmakopeę polską II i recepturę farmakopealną (W. 1939, wraz z Janem Włodarczykiem). W l. 1937–44 posiadał wraz z A. Ruszczykowskim niewielką firmę chemiczno-farmaceutyczną oraz aptekę przy ul. Wolskiej 38, zburzoną jak i jego dom na Żoliborzu w r. 1944.
R. założył stowarzyszenie «Nowa Farmacja», był członkiem zarządu Polskiego Tow. Popierania Nauk Farmaceutycznych «Lechicja», Polskiego Tow. Farmaceutycznego i w l. 1934–7 Polskiego Komitetu Zielarskiego, członkiem podkomisji przetworów galenowych w Komisji Farmakopei Polskiej.
W kampanii wrześniowej 1939 r. służył w wojsku, potem z Wołynia wrócił do Warszawy i w l. 1940–4 był dyrektorem biura Warszawskiej Okręgowej Izby Aptekarskiej. Współorganizował tajny aptekarski fundusz dla farmaceutów, inwalidów i ich rodzin znajdujących się w ciężkich warunkach i zarządzał tym funduszem. Powstanie warszawskie 1944 r. przeżył z rodziną w Aninie, gdzie 1 X 1944 został aresztowany i zesłany do obozu w Stutthofie. Zginął w styczniu 1945 w czasie ewakuacji obozu do Lubeki.
Z żoną Danutą miał R. syna Stefana, doktora farmacji.
Chmielińska M., Polska bibliografia zielarska, W. 1954 (częściowa bibliogr.); Słown. biologów (błąd: – R. nie był redaktorem „Wiadomości Farmaceutycznych”); – Hist. Nauki Pol., IV; Kikta T., Przemysł farmaceutyczny w Polsce (1823–1939), W. 1972; Rembieliński R., Kuźnicka B., Historia farmacji, W. 1972; – „Farmacja Pol.” 1966 nr 3–4 s. 150–51 (fot.).
Stanisław Marian Brzozowski