Puciata Mateusz Kazimierz (1858–1927), inżynier dróg lądowych i wodnych. Ur. 21 IX we wsi Belsk w Grójeckiem, był synem Atanazego (1821–1907), ziemianina, powstańca 1863 r., właściciela zakładu fotograficznego, i Anny z Małeckich.
P. uczęszczał do szkoły średniej w Warszawie, a maturę zdał w Petersburgu. Następnie studiował w Instytucie Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, który ukończył w r. 1885. W czasie studiów założył tajną kasę studentów Polaków wszystkich uczelni Petersburga i następnie przewodniczył jej. Po powrocie do kraju byłwl. 1885–1914 zarządzającym rzeką Bug z siedzibą w Wyszkowie. Ogłosił Przewodnik po Bugu od Brześcia Litewskiego do Serocka i po Bugo-Narwi od Serocka do Wisły (W. 1905). W Wyszkowie zorganizował Ochotniczą Straż Pożarną, której przez wiele lat był prezesem, stworzył oddział Polskiej Macierzy Szkolnej, a także zakładał szkoły i ochrony. Równocześnie był sekretarzem komisji do badania zatorów na rzekach Królestwa, członkiem warszawskiego komitetu kanalizacyjnego, członkiem komitetu budowy trzeciego mostu w Warszawie (późniejszy most Poniatowskiego), członkiem komitetu do rozdziału masowych ładunków w dziale dróg wodnych w Warszawie i Kijowie, członkiem zarządu Sekcji Robót Publicznych, a w l. 1911–12 prezesem wydziału wyszukiwania pracy biednym Warszawskiego Tow. Dobroczynności.
Po wybuchu pierwszej wojny światowej w r. 1914 P. został naczelnym inżynierem budowy dróg i mostów w Warszawskim Okręgu Komunikacyjnym, a w r. 1916 przeniesiono go na stanowisko naczelnika dróg lądowych i wodnych przy sztabie Armii Frontu Zachodniego z siedzibą w Bobrujsku, a następnie w Mińsku Lit. W okresie wojny wybudował 42 duże mosty, m. in. w Bobrujsku na Berezynie i w Bychowie na Dnieprze, a także setki kilometrów dróg bitych. Równocześnie został prezesem Rady Opiekuńczej Polaków w Mińsku i umożliwił wielu rodakom powrót do kraju. Sam wrócił do Warszawy w maju 1918 i został dyrektorem drugiego okręgu dróg wodnych. Brał udział w rokowaniach pokojowych w Rydze, a także współdziałał przy wytyczaniu granicy polsko-radzieckiej. Wchodził w skład Rady Stowarzyszenia Techników; przy stowarzyszeniu tym założył Koło Inżynierów Komunikacji i został jego prezesem, a następnie honorowym prezesem. Był członkiem Komitetu Tow. Kredytowego m. stoł. Warszawy, prezesem zarządu Związku Zrzeszeń Własności Nieruchomej Miejskiej w Polsce, członkiem Komitetu Wykonawczego Zjednoczenia Polskich Stowarzyszeń, wiceprezesem Wojewódzkiej Rady Wodnej, a także był ławnikiem Sądu Okręgowego w Warszawie i Sądu Apelacyjnego przy Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Zmarł 14 VII 1927 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
Żonaty z Jadwigą z Massalskich (rozstrzelaną 6 lub 9 VIII 1944 w czasie powstania warszawskiego 1944 r. wraz z synem Wandalinem), miał P. dwóch synów: Wandalina (zob.) i Kazimierza (zob.) oraz córkę Jadwigę, profesora historii sztuki na Uniw. Tor., zamężną za Bronisławem Pawłowskim.
Sprawozdanie Warszawskiego Tow. Dobroczynności za r. 1911, W. 1912 s. 36; toż za r. 1912, W. 1913 s. 51; – „Gaz. Warsz. Poranna” 1927 nr 192 s. 6; „Inżynier Kolejowy” 1927 nr 12 s. 386 (fot.); „Kur. Warsz.” 1927 nr 196 s. 2–3; „Miasto Pol.” 1927 nr 30 s. 1 (fot.); „Przegl. Techn.” 1927 nr 52 s. 1131; „Roboty Publ.” 1919 nr 1 s. 12; „Tyg. Ilustr.” 1906 nr 16 s. 301; – Urząd Paraf. św. Trójcy w Belsku: Metryka ur.; – Informacje wnuka Olgierda Puciaty i dokumenty w jego posiadaniu; Informacje córki Jadwigi Puciata-Pawłowskiej, i Barbary z Prószyńskich Olszewskiej z Warszawy.
Stanisław Konarski