Solski Mieczysław (1909–1974), lutnik. Ur. 8 XI w Waszkowcach nad Czeremoszem na Bukowinie, był synem Ludwika, ogrodnika i pszczelarza, oraz Ludwiki z Gażyńskich.
Po ukończeniu szkoły powszechnej w Waszkowcach i trzech klas szkoły przemysłowej, S. uczył się lutnictwa u Jana Kuczabińskiego i Wagnera w Czerniowcach. Po r. 1930 przeniósł się do Bukaresztu, gdzie rozwijał swoje lutnicze umiejętności m.in. u Christescu. Pracował początkowo jako stolarz-rzeźbiarz, a po zdobyciu uprawnień, jako lutnik. Dosyć szybko odniósł sukces. Wykonane przez niego skrzypce otrzymały w r. 1939 I nagrodę na światowej wystawie w Nowym Jorku (pawilon rumuński). W okresie drugiej wojny światowej S. był podoficerem armii rumuńskiej. Nie zaniechał pracy lutniczej, m.in. w r. 1942 w Bukareszcie wykonał skrzypce (sygn. «Bud. Solski M. /Bukareszt/1942»). Dn. 28 II 1946 został tamże wyzwolony na mistrza.
W r. 1947 przyjechał S. do Polski i osiedlił się w Zielonej Górze gdzie t.r. jego skrzypce wyróżniono dyplomem uznania na wystawie. Tam też otworzył własną pracownię lutniczą. Po jej upaństwowieniu był jednym z założycieli Spółdzielni Pracy Instrumentów Muzycznych «Ton». Później S. dążył do utworzenia wytwórni instrumentów, do czego jednak nie doszło. W «Tonie» pracował nie tylko jako lutnik, wykonując skrzypce, kontrabasy, gitary akustyczne i elektryczne, mandoliny i bałałajki, ale też jako korektor oraz stroiciel fortepianów. Na początku l. pięćdziesiątych, na cześć planu sześcioletniego, zbudował mandolinę w kształcie szóstki (podarował ją zespołowi «Mazowsze»). Pracował nad nowym kształtem gitary elektrycznej. Dn. 18 VI 1966 złożył w warszawskim zarządzie «Tonu» własne projekty instrumentów elektrycznych: gitary solowej, basowej i mandoliny. Prace swe sygnował odręcznie na spodzie instrumentu (m.in. «Bud. M. Solski/prac. Sp-ni „Ton”/w Zielonej Górze/1951r.»). W r. 1952 otrzymał dyplom uznania na wystawie «Skrzypce w Polsce» w Poznaniu za dwoje skrzypiec (jedne z nich inkrustowane były masą perłową). Na jego skrzypcach grali m.in. muzycy Orkiestry Symfonicznej w Zielonej Górze. S. należał do Stow. Polskich Artystów Lutników (od r. 1955). Od r. 1968 był na rencie inwalidzkiej, ale nadal pracował nad nowymi skrzypcami i aktywnie działał w kole rencistów i emerytów Lubuskiego Tow. Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego. Zmarł 12 I 1974 w Zielonej Górze.
Z małżeństwa z Heleną z Zarembów (ur. 1923) miał S. troje dzieci: Andrzeja (ur. 1944), technika budowlanego, Bogusława (ur. 1958), oraz córkę Danutę (ur. 1948), przedsiębiorcę, zamężną Manow.
Szulc Z., Słownik lutnistów polskich, P. 1953 (tu data ur. S-ego: 8 II 1907, fot. Z sygn. S-ego); Polskie instrumenty muzyczne. Katalog wystawy 1966, W. 1966; – Jeden z niewielu, „Nadodrze” 1965 nr 4; – Nekrologi z r. 1974: „Ilustr. Kur. Pol.” nr 24, „Nadodrze” nr 3; – Arch. Zrzeszenia Polskich Artystów Lutników w W.: Teczka osobowa S-ego; – Informacje córki S-ego, Danuty Solskiej-Manow z Zielonej Góry.
Beniamin Vogel