INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Mieczysław Stanisław Rembiasz  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1988-1989 r. w XXXI tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Rembiasz Mieczysław Stanisław (1933–1978), inżynier mechanik, docent Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie. Ur. 12 III we wsi Skiereszewo w pow. gnieźnieńskim, w rodzinie chłopskiej, był synem Franciszka i Marii z Łukasików.

R. dzieciństwo spędził w Myślenicach, gdzie po wysiedleniu przez Niemców w r. 1939 zamieszkali jego rodzice. W r. 1945 powrócił do rodzinnej wsi. W l. 1948–51 uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie i tu zdał maturę. W l. 1951–5 studiował mechanikę w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu. W l. 1955–6 pracował w Kujawskich Zakładach Mechanicznych we Włocławku, dochodząc wkrótce do stanowiska zastępcy głównego konstruktora, a w l. 1956–7 we Wrocławskich Zakładach Mechanicznych we Wrocławiu jako kierownik sekcji konstrukcji oprzyrządowania odlewniczego. W l. 1957–60 był asystentem w katedrze technologii napraw samochodów i ciągników Politechn. Pozn., gdzie odbywał wtedy studia wyższe stopnia drugiego na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa i otrzymał 31 XII 1959 dyplom magistra inżyniera mechanika. Następnie pracował jako główny mechanik w Poznańskich Zakładach Farmaceutycznych «Chirurgofil». W l. 1960–2 był nauczycielem podstaw konstrukcji maszyn w Technikum Mechanicznym na Dębcu, zaś w l. 1961–6 dyrektorem technicznym Poznańskich Warsztatów Napraw Maszyn Drukarskich, w l. 1965–6 dodatkowo uczył w Technikum Poligraficznym konstrukcji maszyn drukarskich. Od r. 1962 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).

R. od 1 II 1966 pracował ponownie w Politechnice Poznańskiej jako starszy asystent w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych Wydziału Mechanizacji Rolnictwa. Na podstawie rozprawy z zakresu niezawodności maszyn przygotowywanej pod kierunkiem najpierw Stefana Ziemby, a potem Włodzimierza Derskiego pt. Płaski przepływ oleju w łożysku ślizgowym z panewką porowatą („Arch. Budowy Maszyn” T. 20: 1973 z. 2) uzyskał 15 XII 1970 stopień doktora nauk technicznych; za pracę tę otrzymał nagrodę rektora Politechniki Poznańskiej (1972). R. od 1 X 1970 był adiunktem w Instytucie Wysokoprężnych Silników Okrętowych i Kolejowych na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów, gdzie wykładał podstawy konstrukcji maszyn i prowadził ćwiczenia z rysunku technicznego na studiach dziennych i dla pracujących. W wyniku konkursu został 1 XI 1973 kontraktowym docentem w Instytucie Techniki Cieplnej i Silników Spalinowych Politechniki Poznańskiej; pracował tu do 31 X 1976. Następnie przeszedł do Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie i do śmierci pracował w Zakładzie Maszyn i Urządzeń Rolniczych Instytutu Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn, do 31 XII 1977 jako starszy wykładowca, a od 1 I 1978 jako docent kontraktowy. Od 15 III 1977 był kierownikiem Zakładu Budowy Maszyn Rolniczych.

R. był autorem lub współautorem ponad 30 publikacji naukowych i konstrukcyjnych, 7 patentów i ok. 200 ekspertyz dla sądownictwa i prokuratury: konstrukcyjnych, technologicznych i organizacyjnych. Zajmował się zużyciem współpracujących części maszyn i narzędzi skrawających oraz dokładnością ich elementów na obrabiarkach automatycznych, co przedstawił m. in. w pracach: Wpływ regeneracji na całkowitą trwałość noży tokarskich NNZa o wymiarach 16 x 16 x 140 w zakładach remontowych maszyn poligraficznych (Zesz. Nauk. Politechn. Pozn., Seria Maszyny Robocze i Pojazdy, Z. 10: 1970), Zużycie ostrzy noży stycznych NHGd – typu Landisa i NHGf – typu Wagnera do obróbki gwintów głowicami w warunkach produkcyjnych (tamże Z. 14: 1974, wspólnie z Kazimierzem Wieczorowskim i Ryszardem Musiałem), Dokładność wykonania elementów na obrabiarkach automatycznych („Spraw. Pozn. Tow. Przyj. Nauk” za III i IV kwartał 1971 nr 2 (88), wspólnie z K. Wieczorowskim i Andrzejem Matuszakiem). Sporo uwagi poświęcił problemom konstrukcyjno-technologicznym mającym duże znaczenie dla rozwoju przemysłu maszynowego: Wstępne badania nad rozwiązaniami konstrukcyjnymi urządzeń mechanicznych w aspekcie wypadkowości przy pracy („Spraw. Pozn. Tow. Przyj. Nauk” za III i IV kwartał 1971 nr 2 (88)), Rozwiązania konstrukcyjne i produkcyjne cylindrów wklęsłodrukowych (Zesz. Nauk. Politechn. Pozn., Seria Maszyny Robocze i Pojazdy, Z. 12: 1972, wspólnie z Kazimierzem Stępniewskim), Wpływ niektórych rozwiązań konstrukcyjnych maszyn i urządzeń na przyczyny powstawania wypadków przy pracy (tamże), Podstawowe przesłanki do konstrukcji maszyn i urządzeń w zakładzie dekstryn (tamże Z. 13: 1974). Interesował się teorią kompleksowego prowadzenia podstaw konstrukcji maszyn, czego dotyczyła rozprawa doktorska, a także publikacja: O pewnym algorytmie analizy pracy łożyska ślizgowego z panewką porowatą (tamże Z. 13: 1974, wspólnie z Zbigniewem Kierzkowskim).

Po katastrofie 22 II 1972 na skutek wybuchu w dekstryniarni w Wielkopolskich Zakładach Przemysłu Ziemniaczanego w Luboniu pod Poznaniem, R. brał udział jako biegły w sprawie tego wypadku i zajął się naukowym opracowaniem zagadnienia bezpieczeństwa rozwiązań konstrukcyjnych. W rozprawie pt. O nowych rozwiązaniach konstrukcyjnych niektórych maszyn i urządzeń do produkcji krochmalu w fazie suchej i dekstryny w aspekcie zabezpieczenia przed pożarami i wybuchami Część I (Rozprawy Politechniki Poznańskiej, nr 69, P. 1975) i toż: Część II („Monografie i Rozprawy Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie”, Koszalin 1977 nr 2/4) R. na podstawie własnych badań i znanych z literatury 33 pożarów i wybuchów w zakładach krochmalnianych i dekstryniarniach do jakich doszło na świecie w l. 1940–72, przedstawił analizę rozwiązań konstrukcyjno-technologicznych maszyn i urządzeń oraz przyczyny powstawania zagrożeń wybuchowych, zgłosił dwa patenty konstrukcyjne zapobiegające tym wypadkom. Monografia ta była podstawą otwarcia nieukończonego przewodu habilitacyjnego na Politechnice Łódzkiej. Większość jego badań nad konstrukcjami maszyn znalazła zastosowanie w praktyce. Dla studentów politechniki wydał skrypt z 22 załącznikami rysunkowymi pt. Przewodnik do maszynowego rysunku technicznego (P. 1975, wspólnie z Mieczysławem Starostą i Michałem Urbańskim). Od r. 1967 był R. biegłym Sądu Wojewódzkiego w zakresie maszynoznawstwa ogólnego, remontu i budowy maszyn poligraficznych, organizacji przedsiębiorstw i przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (bhp) oraz dodatkowo od grudnia 1971 biegłym sądowym z zakresu bhp przy Okręgowym Sądzie Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu. W związku z tym ukończył zaoczny kurs prawny (1972–4) dla biegłych, zorganizowany przez Okręg Warszawski Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 16 V 1972 był konsultantem naukowym w Oddziale Projektowym Przedsiębiorstwa Projektowania i Realizacji Inwestycji Przemysłu Maszynowego «BIPROMASZ» w Poznaniu, od maja 1976 członkiem Zespołu Koordynacyjnego dla rozwiązywania zabezpieczeń przeciwpożarowych i przeciwwybuchowych w zakładach przemysłu spożywczego Zjednoczenia Przemysłu Ziemniaczanego w Poznaniu. W marcu 1968 na konferencji w Pilznie R. wygłosił referat Statistische Bestimmung der Qualität des Festigungsverfahren, a w listopadzie t. r. na konferencji w Budapeszcie Die Kontrolle von Spiralfedern mit statistischen Methoden (Zesz. Nauk. Politechn. Pozn., Seria Bibliografia, Z. 10: 1972 poz. 173).

R. był w l. 1962–3 lektorem Komitetu Dzielnicowego Grunwald PZPR, w l. 1968–70 sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Poznańskiej, w l. 1970–2 członkiem Egzekutywy Komitetu Uczelnianego i Komisji Nauki. Był członkiem Wojewódzkiej Rady Postępu Technicznego i Racjonalizacji przy Wojewódzkiej Komisji Związków Zawodowych (1962–4), od r. 1973 Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk i in. Zmarł na zawał serca 6 VII 1978 w Puszczykowie, pochowany został na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu.

W małżeństwie z Lucyną z Kozłowiczów (ur. 1940), lekarzem medycyny, R. miał córkę.

 

Zesz. Nauk. Politech. Pozn., Seria Bibliografia, Z. 8: 1971, Z. 10: 1972, Z. 11: 1974, Z. 12: 1977, Z. 13: 1979, Z. 14: 1980, Z. 15: 1981; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1971, W.–P. 1973; – Politechnika Poznańska i wcześniejsze uczelnie techniczne w Poznaniu, Pod red. W. Dembeckiej, P. 1976; – „Gaz. Zachodnia” 1978 nr 156 s. 4; „Głos Pomorza” 1978 nr 157 s. 7; „Głos Wpol.” 1978 nr 154 s. 5, nr 155 s. 5, nr 156 s. 9; – Arch. Politechn. Pozn.: sygn. A-O-R-5. Teczka osobowa R-a; – Informacje Działu Kadr i Zatrudnienia Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie.

Andrzej Dzięczkowski

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Antoni Roman

1892-09-10 - 1951-04-28
wolnomularz
 

Ludwik Sawicki

1893-08-08 - 1972-01-20
archeolog
 

Stefan Marian Stoiński

1891-08-29 - 1945-12-26
dyrygent
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.