Szerer (do 5 IX 1902 Scherer) Mieczysław, krypt.: Miecz. Sz., Miecz. Szer., pseud. Publicjusz (1884–1981), prawnik, sędzia Sądu Najwyższego, socjolog, publicysta.
Ur. 19 IV w Krakowie w rodzinie żydowskiej, był synem Adolfa (zm. 1937), kupca, i Adeli z Krotowskich (zm. 1941).
S. uczył się od r. 1895 w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Dn. 2 VI 1902 zdał tam maturę z wyróżnieniem, a następnie studiował na Wydz. Prawa UJ i otrzymał 1 VIII 1906 absolutorium. W l. 1906–7 uczęszczał dodatkowo na wykłady Władysława Heinricha i Stefana Pawlickiego z filozofii oraz Franciszka Bujaka i Wiktora Czermaka z historii. Stopień doktora prawa otrzymał 10 X 1907. Następnie studiował socjologię w Berlinie i Monachium, a od r. 1908 w Paryżu, gdzie wstąpił także do Międzynarodowego Tow. Socjologicznego. Opublikował książkę Kara. Szkic socjologiczny (Kr. 1910, przekł. francuski La conception sociologique de la peine, Paris 1914), podejmującą problem społecznej genezy i istoty instytucji kary, oraz artykuły: Początki procesu uspołecznienia („Społeczeństwo” 1910 nr 19, 22–23), Czy badania socjologiczne się jednoczą? („Ekonomista” 1911 nr 4), Les premiers stades du processus de la socialisation („Revue Internationale de Sociologie” R. 20: 1912, wyd. osobne, Paris 1912), Soziologie. Rechtswissenschaft und Rechtsphilosophie („Zeitschr. für das Privat- und Öffentliche Recht der Gegenwart” T. 40: 1914, wyd. osobne, Wien 1913).
Po wybuchu pierwszej wojny światowej, w sierpniu 1914, S. jako obywatel austriacki został wydalony z Francji; przez Szwajcarię wrócił do Krakowa i włączył się w działalność powołanego 16 VIII t.r. Naczelnego Komitetu Narodowego (NKN). Wobec zbliżania się do miasta wojsk rosyjskich wyjechał w listopadzie wraz z prezydium NKN do Wiednia. W zastępstwie Konstantego Srokowskiego kierował tam od stycznia 1915 Biurem Prasowym NKN. Wiosną t.r. wykładał na zorganizowanych przez NKN kursach ekonomiczno-społecznych i opublikował książkę Studien zur Bevölkerungslehre Polens (Wien). W czerwcu wrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę jako referent Prezydium NKN i kontynuował wykłady na kursach ekonomiczno-społecznych, zorganizowanych w Zakopanem, a następnie w Krakowie na UJ. We wrześniu wszedł do działającego przy NKN Inst. Ekonomicznego. Opublikował artykuł Uwagi nad teoriami socjologicznymi Ludwika Gumplowicza („Ekonomista” 1915 z. 3/4) oraz książkę Socjologia wojny (Kr. 1916). W r. 1916 służył przez cztery miesiące w stopniu szeregowca prawdopodobnie w 1. pp I Brygady Legionów Polskich, po czym został urzędnikiem w austriackim Generalnym Gubernatorstwie Wojskowym w Lublinie. W tym okresie współpracował z redagowanym przez Srokowskiego krakowskim dziennikiem „Nowa Reforma”, w którym opublikował m.in. artykuł Anglia wobec Polaków w roku 1831 i 1863 (R. 35: 1916 nr 141, 144, 158, 160, wyd. osobne, Kr. 1916). Na początku r. 1918 przeniósł się do Warszawy, gdzie od lutego t.r. pracował jako radca w Prezydium Rady Ministrów Król. Pol., a następnie RP. W kwietniu został członkiem Tow. Ekonomistów i Statystyków Polskich.
W niepodległej Polsce ogłosił S. broszurę propagującą powołanie Ligi Narodów pt. Związek narodów (W. 1919). W r. 1920 uczestniczył w Warszawie w I Zjeździe Nauki Polskiej. Wspólnie z Wiktorem Biegańskim i Adamem Zagórskim napisał scenariusz filmu „Pan Twardowski” (1921, reż. Biegański). Opublikował artykuły o propagandzie Niemiec (Szlakami propagandy, „Przegl. Dyplomatyczny” R. 3: 1921 z. 11–12) i Kominternu (Szlakami propagandy, „Przegl. Współcz.” T. 4: 1923 nr 11). Zainteresowany koncepcją narodu, wydał książkę Idea narodowa w socjologii i polityce (Kr. 1922); z tego zakresu ogłosił też artykuł Pojęcie narodu w Konstytucji z 17-go marca („Czas. Prawn. i Ekon.” 1924 nr 1). Spraw ustrojowych Polski dotyczyła broszura O naprawę stanu urzędniczego (W. 1923) oraz książka Sprawa urzędnicza w demokracji (W. 1925). Z rekomendacji Stefana Żeromskiego został w r. 1925 członkiem PEN Clubu.
S. przyjął z aprobatą przewrót majowy 1926 r. Dn. 16 II 1927 przeszedł do pracy w Min. WRiOP, jednak po objęciu resortu przez Kazimierza Świtalskiego został 1 IX 1928 zwolniony. Rozpoczął wtedy aplikację adwokacką pod kierunkiem Leona Berensona. W broszurze Rząd czy prezydent? (W. 1929) postulował równomierny podział władzy wykonawczej w Polsce. Ogłosił tłumaczenia „Sztuki dyplomacji” F. de Callières’a (W. 1929, wyd. 2, W. 1997) oraz dwóch prac J. S. Milla: „Żywotu człowieka mądrego” („Droga” 1930 nr 5) i „Autobiografii” (W. 1931, wyd. 3, W. 1948). Związał się ze Zjednoczeniem Pracy Miast i Wsi (tzw. grupa Naprawy), wchodzącym w skład BBWR; jednak w organie Zjednoczenia, tygodniku „Przełom”, opublikował w r. 1930 artykuł Hejże na demokrację! (nr 27–29), krytykujący koncepcje ustrojowe konserwatystów z BBWR. Po aresztowaniu w nocy z 9 na 10 IX 1930 posłów opozycji przystąpił pod koniec t.r. do Ligi Obrony Praw Człowieka i Obywatela; był sekretarzem jej Zarządu Głównego (do r. 1934). W książce Skok w ciemnię (W. 1932) skrytykował projekt Konstytucji opracowany przez BBWR, a w broszurze Polsce grozi pokój (W. 1932) poddał krytyce politykę wewnętrzną i zagraniczną obozu sanacji. Po złożeniu egzaminu adwokackiego w r. 1933 rozpoczął samodzielną praktykę w Warszawie; kupił tam fabrykę wyrobów bawełnianych «Wola» przy ul. Bema 70. Opublikował książkę Sądownictwo angielskie (W. 1935, wyd. 2, W. 1959), a system wymiaru sprawiedliwości m.in. w ZSRR i III Rzeszy przedstawił w książce Sprawiedliwość... (W. 1936). W dalszym ciągu sympatyzował z opozycją lewicową i liberalną; w jego willi przy ul. Belwederskiej 44a spotykali się m.in. Maria Dąbrowska i Stanisław Thugutt. Podjął współpracę z warszawskimi tygodnikami: ukazującą się od r. 1932 „Epoką” oraz wychodzącym od r. 1937 „Czarno na białem”. W poł. l. trzydziestych został członkiem Tow. Opieki nad Więźniami «Patronat»; ponadto jako adwokat bronił działaczy socjalistycznych i komunistycznych, m.in. w grudniu 1937 Henryka Dembińskiego, Stefana Jędrychowskiego i Marię Żeromską-Namysłowską w Wilnie. Przetłumaczył pracę M. Amosa „Konstytucja angielska” (W. 1938), a w książce Śmiertelni bogowie. Rzecz o demokracji i dyktaturze (W. 1939) zanalizował ustroje państw totalitarnych.
Po wybuchu drugiej wojny światowej i wkroczeniu 17 IX 1939 do Polski Armii Czerwonej S. przedostał się do Rumunii, a w październiku t.r. osiadł w Paryżu. Współpracował z ukazującym się tam od listopada dziennikiem „Głos Polski” i wszedł do kierowanego przez Olgierda Górkę Komitetu Zagranicznego Polskiego Stronnictwa Demokratycznego. W marcu 1940 został członkiem Kolegium Najwyższej Izby Kontroli. Po kapitulacji Francji ewakuował się 23 VI t.r. do Londynu, gdzie wszedł do zarządu powołanego 24 VIII Stow. Prawników Polskich w Zjednoczonym Królestwie. Podjął współpracę z londyńskimi tygodnikami: „Polską Walczącą” Tymona Terleckiego oraz „Wiadomościami Polskimi” Mieczysława Grydzewskiego i Zygmunta Nowakowskiego, a od r. 1941 również z londyńskim „Dziennikiem Polskim”. Do spraw ustrojowych Wielkiej Brytanii wrócił w książce Naród w Parlamencie. Prawo i obyczaje polityczne Anglii (London 1941). Dn. 3 II 1942 prezydent RP Władysław Raczkiewicz powołał go do Rady Narodowej; S. od 11 III t.r. był zastępcą członka jej komisji budżetowej oraz sekretarzem komisji prawno-politycznej. Wszedł do powstałej 28 III Komisji Prac Ustawodawczych Min. Sprawiedliwości i jej Sekcji V Prawa i Postępowania Karnego i Więziennictwa, a 18 IV do Sekcji I Prawa Politycznego. Był inicjatorem uchwały Rady Narodowej z 10 VI, zlecającej jej komisji prawno-politycznej rozpoczęcie prac nad projektami Konstytucji i ordynacji wyborczej. W broszurach Federacje a przyszłość Polski (London 1942) oraz Europe. Federalism, leadership, organization („Solidarity” T. 5: 1944, wyd. osobne, London 1944) propagował zasady europejskiego federalizmu. Na początku stycznia 1944 minister informacji i dokumentacji Stanisław Kot mianował go redaktorem naczelnym londyńskiego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”; S. zakończył wtedy współpracę z „Wiadomościami Polskimi”. Wg Karola Zbyszewskiego był «najmniej udany ze wszystkich redaktorów „Dziennika”»; faktycznie podporządkował czasopismo rządowi Stanisława Mikołajczyka. Na forum Rady Narodowej apelował wiosną 1944 o rozdzielenie sprawowanych przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego funkcji Naczelnego Wodza i następcy prezydenta RP. Nowy minister informacji i dokumentacji w rządzie Tomasza Arciszewskiego, Adam Pragier, natychmiast po objęciu stanowiska 29 XI t.r. zwolnił S-a z funkcji redaktora naczelnego. S. skrytykował 19 XII w Radzie Narodowej powołanie do rządu Arciszewskiego ministrów reprezentujących Stronnictwo Narodowe: Zygmunta Berezowskiego i Władysława Folkierskiego. Wspólnie m.in. ze Stanisławem Grabskim, Witoldem Kulerskim i Władysławem Zarembą podpisał list otwarty z 1 IV 1945, krytykujący rozwiązanie 21 III t.r. przez prezydenta Raczkiewicza Rady Narodowej. Następnie poparł stanowisko Mikołajczyka w sprawie przyjęcia uchwał konferencji jałtańskiej. Po wycofaniu (5–6 VII) uznania USA i Wielkiej Brytanii dla rządu Arciszewskiego podporządkował się Tymczasowemu Rządowi Jedności Narodowej Edwarda Osóbki-Morawskiego z wicepremierem Mikołajczykiem. Od sierpnia był delegatem tego rządu do Komisji Narodów Zjednoczonych ds. Zbrodni Wojennych w Londynie. Przygotował tam polską część aktu oskarżenia w procesie przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w Norymberdze. Podczas procesu norymberskiego (20 XI 1945 – 1 X 1946) mieszkał nadal w Londynie i pomagał delegacji polskiej gromadzić dowody oskarżenia. Mimo przebywania za granicą został mianowany 28 XI 1945 sędzią Sądu Najwyższego, a na początku r. 1946 powołano go w skład Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich (od r. 1949 Hitlerowskich). W poł. grudnia 1946 został odwołany z funkcji delegata rządu ds. Komisji Narodów Zjednoczonych ds. Zbrodni Wojennych.
Pod koniec grudnia 1946 wrócił S. do Polski i 2 I 1947 objął funkcję sędziego Sądu Najwyższego z tymczasową siedzibą w Łodzi (od r. 1954 w Warszawie). W l. 1952–4 orzekał w sekcji tajnej Wydz. III Izby Karnej Sądu Najwyższego. Publikował w miesięcznikach „Demokratyczny Przegląd Prawniczy” (od r. 1951 „Nowe Prawo”) oraz „Państwo i Prawo”. Po przełomie politycznym w październiku 1956 został przewodniczącym Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej. Wszedł do powołanej 10 XII 1956 Komisji do Badania Odpowiedzialności za Łamanie Praworządności w Sądownictwie Wojskowym; nie godząc się z jej wnioskami, zakończył w niej pracę 13 V 1957 i opracował raport własny („Zesz. Hist.” 1979 nr 49, wyd. osobne, Gd. 1981, L. 1985, Wr. 1986). Postulował w nim niepociąganie do odpowiedzialności karnej sędziów, którzy przed r. 1956 łamali prawo i argumentował, że ulegali oni naciskom władz. Wg Anieli Steinsbergowej było niezrozumiałe, «że tak znakomity prawnik mógł popaść w sprzeczność z własnymi stwierdzeniami». S. uczestniczył w pracach Klubu Krzywego Koła (do jego rozwiązania w lutym 1962) oraz współpracował z dwutygodnikiem „Prawo i Życie”. Od sierpnia 1957 do lipca 1958 był członkiem Kolegium Administracyjnego Sądu Najwyższego; 17 IX 1957 przeszedł do jego II Sekcji Izby Karnej, a w r. 1958 został członkiem Najwyższego Sądu Dyscyplinarnego. Przyczynił się do uniewinnienia w r. 1958 Leszka Moczulskiego, oskarżonego o szkalowanie władz PRL. Ogłosił fragmenty nieukończonej pracy Historia doktryn politycznych w Anglii od połowy XVIII do połowy XIX wieku („Arch. Hist. Filoz. i Myśli Społ.” T. 3: 1958) oraz współpracował do r. 1972 z miesięcznikiem „Palestra”. Dn. 31 VIII 1962 został przeniesiony w stan spoczynku, a w r.n. odszedł z Komisji Kodyfikacyjnej. Na emeryturze wydał kolejne książki: Karanie i humanizm (W. 1964), Opowiadania o procesach (W. 1966) oraz Społeczeństwo wobec przestępcy (W. 1969). Zakończył współpracę z „Nowym Prawem”, ale publicystykę z zakresu prawa karnego, społecznych mechanizmów przestępczości i wymiaru sprawiedliwości kontynuował w „Państwie i Prawie”, a do r. 1970 również w dwutygodniku „Gazeta Sądowa i Penitencjarna”; artykuły popularnonaukowe ogłaszał w tygodniku „Polityka” i dzienniku „Życie Warszawy”. Wg Piotra Kwiatkowskiego bronił «takich wartości jak praworządność i demokracja oraz dążenie do humanizacji prawa i kary [...] w szkicach i pracach dotyczących zagadnień prawnych i ustrojowych posługiwał się dużą „wyobraźnią socjologiczną”, stale zwracał uwagę na społeczne uwarunkowania zjawisk prawnych i politycznych». Był prezesem warszawskiego okręgu Zrzeszenia Prawników Polskich i członkiem Polskiego Oddz. Stow. Kultury Europejskiej. Dn. 24 V 1978 otrzymał doktorat honoris causa Uniw. Warsz. Przed śmiercią opublikował książkę Kultura i prawo (W. 1981). Zmarł 27 X 1981 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Był odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim (1954) i Komandorskim (1957) Orderu Odrodzenia Polski oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955).
S. był żonaty z Felicją (1885–1956), córką Edwarda Heimana-Jareckiego (1856–1933), łódzkiego przemysłowca, siostrą Aleksandra Heimana-Jareckiego (1886–1966), w l. 1935–8 senatora RP, malarką, po r. 1908 związaną z École de Paris, wystawiającą prace w Paryżu na Salonach Niezależnych (1910–14) i Salonach Jesiennych (1910, 1912), a w Krakowie na Pierwszej Wystawie Ekspresjonistów Polskich (1917). W małżeństwie tym miał córki: Krystynę (1910–1991), zamężną za Stanisławem Rothertem (1900–1962), dziennikarzem, a następnie Klemensem Kępliczem (Dunin-Kępliczem), podczas drugiej wojny światowej służącą w stopniu porucznika w Royal Air Force, i Annę (ur. 1917), zamężną za Stefanem Laurysiewiczem (1913–1976), synem Stefana Laurysiewicza (zob.), urzędniczkę rządu RP w Londynie, po wojnie posługującą się na emigracji nazwiskiem Laury. Dn. 21 I 1958 ożenił się S. ponownie, z Natalią Balcerkiewicz (ur. 1912), urzędniczką; małżeństwo to było bezdzietne.
Bibliografia podziemnych druków zwartych z lat 1976–1989, W. 1995; Ford C., Hammond R., Polish Film, Jefferson–London 2005 s. 260 (poza indeksem); Janiszewska-Talago E., Polska bibliografia penitencjarna 1795–1962, W. 1963; toż za l. 1963–9, W. 1972; Koreccy G. i J., Polska bibliografia penitencjarna. Lata 1970–2009, W. 2011; Łazarski A., Niedziałek M., Przestępczość i zjawiska kryminogenne. Bibliografia, W. 1977; toż za l. 1974–7, W. 1981; Najgebauer Z., Prusak F., Bibliografia prawa karnego 1944–1974, W. 1969–77; PSB (Srokowski Konstanty); Polonica zagraniczne. Bibliografia za okres od września 1939 do 1955 roku, W. 1991 III; Polska bibliografia prawnicza 1944–1982, W. 1962–86; Prusak K., Prusak E., Bibliografia prawa karnego 1975–1979, W. 1983; Smogorzewska M., Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939, W. 2000 II (dot. Aleksandra Heiman-Jareckiego); Szukalak M., Kempa A., Żydzi dawnej Łodzi. Słownik biograficzny, Ł. 2003 III (dot. Edwarda Heiman-Jareckiego); Słown. pseudonimów, IV; Słownik malarzy polskich, W. 2001 II (dot. żony, Felicji, jako Felicja Szererowa); Wincławski W., Słownik biograficzny socjologii polskiej, Tor. 2011 IV (bibliogr.); – Chwastyk-Kowalczyk J., Londyński „Dziennik Polski” 1940–1943, Kielce 2005; taż, Londyński „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” 1944–1989, Kielce 2008; Cyprian T., Sawicki J., Ludzie i sprawy Norymbergi, P. 1967 s. 165; Czerwińska-Schupp E., Recepcja myśli Ludwika Gumplowicza w Polsce, „Arch. Hist. Filoz. i Myśli Społ.” R. 52: 2007 s. 231–8; Duraczyński E., Turkowski R., O Polsce na uchodźstwie. Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej 1939–1945, W. 1997; Dusza społeczeństwa. Naród w polskiej myśli socjologicznej, Red. J. Kurczewska, W. 2001 s. 151–2; Dymarski M., Stosunki wewnętrzne wśród polskiego wychodźstwa politycznego i wojskowego we Francji i w Wielkiej Brytanii 1939–1945, Wr. 1999; Garlicka A., Organizacja akcji prasowej Naczelnego Komitetu Narodowego, „Roczn. Hist. Czasopiśm. Pol.” T. 3: 1964 z. 2 s. 106, 108, 110, 115, 119; Hübner P., Opcja społeczna, „Forum Akad.” R. 15: 2008 nr 2 s. 55; Jankiewicz A., W poszukiwaniu idei państwa prawa, W. 1992; Kaniewski S., Główna Komisja Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytut Pamięci Narodowej. Kierunki i perspektywy działań, w: Prawo karne w okresie stalinizmu, Red. G. Rejman, W. 1999 s. 160; Kasprzycki J., Korzenie miasta. Warszawskie pożegnania, W. 1999 IV; Korboński S., Polacy, Żydzi i Holocaust, W. 2011; Kryptonim „Gracze”, Oprac. Ł. Kamiński, G. Waligóra, W. 2010; Krzemiński Z., Sławni warszawscy adwokaci, W. 2007; Kulka G., Komisje prawnoustrojowe Rady Narodowej RP na emigracji w latach 1939–1991, W. 2009; Kwiatkowski P., Mieczysław Szerer (1884–1981), w: Sto lat socjologii polskiej, Red. J. Szacki, W. 1995; Lewandowska S., Prasa polskiej emigracji wojennej 1939–1945, W. 1993; Naczelny Komitet Narodowy i jego współpracownicy (1914–1915), [b.m.r.w.] s. 2–3; Przestępstwa sędziów i prokuratorów w Polsce lat 1944–1956, Red. W. Kulesza, A. Rzepliński, W. 2001; Steinsbergowa A., Uwagi na marginesie memoriału doktora Mieczysława Szerera złożonego w dniu 13 maja 1957 roku Komisji do Badania Odpowiedzialności za Łamanie Praworządności w Sądownictwie Wojskowym, „Zesz. Hist.” 1983 nr 66 s. 101, 103, 108; Stola D., Nadzieja i zagłada, W. 1995; Strzembosz A., Stanowska M., Sędziowie warszawscy w czasie próby 1981–1988, W. 2005; Szawłowski R., Najwyższe państwowe organy kontroli II Rzeczypospolitej, W. 2004; Szwagrzyk K., Prawnicy czasu bezprawia. Sędziowie i prokuratorzy wojskowi w Polsce 1944–1956, Kr.–Wr. 2005; Waingartner P., „Naprawa” (1926–1939). Z dziejów obozu pomajowego, W. 1999; Wąsowicz M., Nurt socjologiczny w polskiej myśli prawnokarnej, W. 1989; Władze RP na obczyźnie podczas II wojny światowej, Red. Z. Błażyński, Londyn 1994; – Barcikowski W., Liga Obrony Praw Człowieka i Obywatela i Kongres Pokoju w Brukseli, w: Księga wspomnień 1919–1939, W. 1960 s. 18, 28; Dąbrowska M., Dzienniki powojenne 1945–1965, W. 1996 II; Grydzewski M., Lechoń J., Listy 1923–1956, W. 2006 I; Jędrychowska A., Zygzakiem i po prostu, W. 1965; Listy Władysława Sikorskiego do Władysława L. Jaworskiego i prezydium Naczelnego Komitetu Narodowego (1914–1919), Oprac. Z. Koziński, Z. Pietrzyk, Kr. 1987; Zbyszewski K., Wczoraj na wyrywki, London 1964 s. 117; – „Biul. Głównej Kom. Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce” R. 32: 1987 s. 420 (fot.); „Dzien. Urzęd. Min. WRiOP RP” R. 10: 1927 nr 4 s. 116, R. 12: 1929 nr 4 s. 116; „Ekonomista” R. 17: 1917 t. 4 s. 312, R. 18: 1918 t. 3 s. 307; „Państwo i Prawo” R. 37: 1982 z. 5/6 s. 100–2 (fot.); „Roczn. Liter.” 1981 s. 681; „Tyg. Solidarność” 1981 nr 32 s. 13; – AP w Kr.: sygn. GLN 196 (protokoły egzaminów dojrzałości); Arch. Sądu Najwyższego w W.: sygn. 325 (teczka osobowa S-a); Arch. UJ: sygn. WP II 524 (protokoły egzaminów ścisłych na stopień doktora praw, poz. 80); Arch. Uniw. Warsz.: Sekretariat Rektora, nadawanie stopnia doktora honoris causa 6 XII 1974 – 21 XII 1978; IPiM Sikorskiego: sygn. A.5.72, A.5.73 (dane osobowe członków Rady Narod.); IPN w W.: sygn. IPN BU 0236/175 t. 2 k. 365 (Klub Krzywego Koła), sygn. IPN BU 0423/3049 (inwigilacja m.in. Stanisława Rotharta, pod krypt. Architekci), sygn. IPN BU 2255/1 (Międzynarodowa Kom. Zbrodni Wojennych); – Informacje Anny Krusche z Calgary w Kanadzie.
Tomasz Latos i Przemysław Marcin Żukowski