Leśkiewicz Mirosław (1910–1963), lekarz, dyrektor Ośrodka Naukowo-Leczniczego warszawskiej Akademii Medycznej w Ciechocinku, organizator lecznictwa rehabilitacyjnego dla dzieci kalekich. Ur. 6 VI w Warszawie, syn Józefa, felczera, i Heleny Skrypnik, młodszy brat Haliny, lekarza-pediatry. Maturę uzyskał w Gimnazjum Państwowym im. Lelewela w Warszawie w r. 1928. W l. 1928–9 studiował w Państwowej Szkole Morskiej w Tczewie, następnie na Wydziale Lekarskim Uniw. Warsz. (1929–37) i 12 X 1937 r. uzyskał dyplom. W czasie studiów wyróżniał się jako działacz społeczny i sportowiec. Był przez 2 kadencje prezesem Koła Medyków, kierownikiem ogólnoakademickich Obozów Wychowania Fizycznego, organizatorem społecznych obozów wędrownych. W r. 1934/5 wziął udział w podróży naokoło świata na statku «Dar Pomorza». Jednocześnie pracował jako starszy asystent przy katedrze antropologii prof. K. Stołyhwy w Wolnej Wszechnicy Polskiej (1936–9), a w l. 1937–9 jako kierownik Komisji Opieki Zdrowotnej nad młodzieżą akademicką w Warszawie i lekarz-referent Wydziału Świadczeń Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie. We wrześniu 1939 r. był komendantem Ośrodka Mobilizacyjnego Baonu Sanitarnego na Powązkach w Warszawie. Brał udział w ruchu oporu. Był komendantem Organizacji Bojowej «Grunwald», następnie współzałożycielem i członkiem Komitetu Wykonawczego Organizacji Bojowej «Unia». Jednocześnie do końca 1940 r. pracował jako asystent wolontariusz na oddziałach chirurgicznych miejskich szpitali w Warszawie. W l. 1941–6 był lekarzem gminnym i ubogich oraz do zwalczania chorób epidemicznych na terenie pow. miechowskiego w woj. krakowskim.
W tym czasie wystąpiły u L-a objawy choroby Bürgera, która w r. 1944 doprowadziła do amputacji obu nóg. W r. 1947 L. pracował w Warszawie jako lekarz-rzeczoznawca Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W t. r. wyjechał na 6 miesięcy do Szwecji dla leczenia. Po powrocie napisał opartą o obszerne dane statystyczne pracę Zagadnienie opieki nad dzieckiem kalekim w Polsce (rkp.), w której podał projekt organizacji tej opieki, podkreślając potrzebę rehabilitacji zdrowotnej, życiowej, zawodowej i społecznej. (Pracę tę zreferował 3 III 1948 na Konferencji Ministerstwa Zdrowia). T. r. opracował Omówienie krytyczne Statutu Zakładu Leczniczo-Wychowawczego „Caritas” w Świebodzinie (rkp.). Jako organizator i dyrektor prowadził wspomniany zakład w Świebodzinie (w woj. zielonogórskim) od lutego 1949 do lipca 1951 r. Pierwszy w Polsce, a może i w świecie dbał nie tylko o fizyczną, ale i o psychiczną formę dziecka kalekiego; w tym celu stosował nowatorskie metody, wprowadzając dla dzieci kalekich pracę fizyczną, sport, obozy letnie pod namiotami, olimpiady sportowe. Program swój zreferował na IX Zjeździe Ortopedów i Traumatologów Polskich w Warszawie w r. 1950 w referacie Rehabilitacja dziecka kalekiego w Polsce na podstawie dotychczasowych osiągnięć Zakładu Świebodzińskiego („Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska” 1950). Był dyrektorem Ośrodka Naukowo-Leczniczego warszawskiej Akademii Medycznej w Ciechocinku (kwiecień 1952 – styczeń 1953) i ordynatorem Oddziału Ortopedycznego tamże (kwiecień 1952 – wrzesień 1953).
Metody rehabilitacyjne stosowane przez L-a dawały bardzo dobre wyniki, do czego przyczyniał się on sam zarówno własnym przykładem, jak i staraniami o sprzęt sportowy, salę i tereny do ćwiczeń. Wyniki swojej pracy przedstawił L. w r. 1952 w Warszawie na Krajowej Naradzie Pracowników Służby Zdrowia, wzbudzając wielkie zainteresowanie. W następstwie intensywnej pracy i trudności, z jakimi się spotykał, realizując swój program organizacji lecznictwa rehabilitacyjnego, pogorszył się jego stan zdrowia; proces chorobowy zaatakował ręce. Wieloletnie leczenie kliniczne w Warszawie, Francji, Anglii i Szwajcarii nie dało poprawy, doszło do amputacji lewego przedramienia i trzech palców prawej ręki. Przebywając za granicą L. poznawał tamtejsze metody rehabilitacyjne i przekazywał własne doświadczenie, w Bazylei w r. 1959 wygłosił 2 odczyty ilustrowane filmami, wzbudził duże zainteresowanie swoimi metodami i otrzymał propozycje zorganizowania lecznictwa rehabilitacyjnego w Szwajcarii. Po powrocie do Warszawy w r. 1959 prowadził w domu wykłady dla słuchaczy Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej, opracował dla radia cykl audycji o rehabilitacji, współpracował w zakresie rehabilitacji z Min. Pracy i Opieki Społecznej, a w zakresie możliwości zatrudnienia inwalidów ze Związkiem Inwalidów. Był członkiem Polskiego Tow. Ortopedycznego od r. 1949, otrzymał odznakę «Za wzorową pracę w służbie zdrowia» w r. 1950 oraz tytuł «Przodownika Pracy» w r. 1952/3. Zmarł na piąty z kolei zawał serca 18 V 1963 r. w Warszawie, pochowany 21 V na cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie. Rękopisy prac L-a, 2 filmy naukowe i albumy z dziedziny rehabilitacji kalek znajdują się w posiadaniu rodziny.
L. był żonaty z Marią z Kaczyńskich (ur. 1912), magistrem filozofii, literatką, z którą miał córkę, Joannę Marię (ur. 1942), następnie z Wandą z Szmulików (ur. 1922) doktorem medycyny, lekarzem pediatrą, z którą miał córkę Ewę (ur. 1952).
Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej, W. 1938 s. 911, 1949 s. 250; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1964 s. 194; – Jasienica P., Olimpiada dźwigających znamię, „Nowa Kult.” R. 3: 1952 nr 44 s. 4–5; Koreywo M., Polski lekarz pacjentem w Anglii, „Służba Zdrowia” R. 8: 1956 nr 11 s. 3; Krajowa narada pracowników Służby Zdrowia, „Służba Zdrowia” R. 4: 1952 nr 43 s. 2; Krzywicka I., Powrót do życia, „Przekrój” 1957 nr 617 s. 6; Ullmann R., Rehabilitation Körperbehinderter in Polen, „Die Milchsuppe” R. 6: 1959 nr 6 s. 16–8; – Hoppe J., Fragmenty wspomnień, „Więź” 1969 nr 4 s. 107–11; Jasienica P., Opowieści o żywej materii, W. 1954 s. 125–6; Orlicka Z., Z okupacyjnych przeżyć pielęgniarki w Warszawie, „Przegl. Lek.” 1970 nr 1 s. 246–52; – „New York Times” 1949 nr z 13 XI (A. Rusk); „Słowo Powsz.” 1949 nr 274 s. 1–2, 1950 nr 342 s. 2; „Służba Zdrowia” R. 2: 1950 nr 43 s. 2, R. 15: 1963 nr 21 s. 2 (fot.), R. 18: 1966 nr 28 s. 5; „Tyg. Powsz.” 1963 nr 24 s. 5; „Życie Warsz.” R. 7: 1950 nr 12 Dod. ilustr., R. 20: 1963 nr 119 s. 8; – Gł. B. Lek.: Akta Izby Lekarskiej T. 283/13 (fot.), 329/10867; – Własnoręczny życiorys L-a; – Informacje Marii Leśkiewicz i Wandy Leśkiewicz.
Teresa Ostrowska