Siczynśkij (Sieczynskij) Mykoła (1850–1894), ksiądz greckokatolicki, poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego. Brak informacji o dokładnej dacie urodzenia i rodzicach.
Studia teologiczne S. odbył w Uniw. Lwow. Należał do studenckiej organizacji ruskiej «Akademicznyj Krużok». Święcenia kapłańskie otrzymał w r. 1871 i był kolejno wikarym w Kopyczyńcach, a następnie proboszczem w parafiach greckokatolickich w Czernichowcach i Stopczatowie koło Kołomyi w archidiec. lwowskiej.
W l. 1883–90 S. był posłem z IV kurii (gmin wiejskich) do Sejmu Krajowego z okręgu Kopyczyńce i Husiatyń, a od r. 1889 z okręgu Zbaraż. Był członkiem komisji petycyjnej, od r. 1886 rewidentem, od r. 1887 sekretarzem sejmowym oraz zasiadał w komisjach budżetowej i drogowej. Uważany był za jednego z lepszych mówców ruskiego klubu sejmowego; najczęściej głos zabierał w sprawach dotyczących funkcjonowania gmin wiejskich i małych miasteczek (podatki, służba zdrowia, propinacja, kopytkowe, drogi, koleje lokalne itp.). Wielokrotnie upominał się o prawa językowe Rusinów w szkolnictwie ludowym i średnim, interweniował w sprawie mianowania Rusina członkiem Wydz. Krajowego. W r. 1890 współinicjował porozumienie swego klubu z namiestnikiem Kazimierzem Badenim, zwane nową erą. W związku z tym, 26 XI wygłosił mowę sejmową, w której deklarował się jako zwolennik odrębności «narodu małoruskiego». W czasie sesji wiosennej 1892 r. dał wyraz swemu rozczarowaniu z powodu kryzysu polityki «nowej ery». Sygnował projekt demokratyzacji prawa wyborczego w odniesieniu do chłopów, złożony (15 I 1894) przez posłów ruskich.
W l. 1885–94 S. był członkiem Rady Powiatowej w Zbarażu, zaś w l. 1885–90 członkiem i zastępcą prezesa tamtejszego Wydz. Powiatowego. Należał także do tow. «Proswita». W październiku 1885 współzakładał Narodną Radę we Lwowie. S. zmarł 8 VIII 1894 w Stopczatowie.
Ożeniony z Ołeną Kornyj (1854–1930), córką proboszcza greckokatolickiego w Hadynkowcach, której kilku braci popełniło samobójstwo, miał synów: Mstysława (zm. śmiercią samobójczą w r. 1908), koncypienta adwokackiego, Myrosława (zob.) i córki: Irynę (zm. 1915), żonę Emila Rewiuka, nauczycielkę i działaczkę socjalistyczną (także popełniła samobójstwo), Ołenę, żonę Jewhena Łewyćkiego, posła do Rady Państwa w Wiedniu i redaktora „Diła”, Emilię, żonę ks. Mykoły Strutyńskiego, działaczkę ukraińskiego ruchu kobiecego w Chicago, gdzie w r. 1923 zastrzeliła w cerkwi proboszcza greckokatolickiego ks. W. Steciuka, będącego w konflikcie z jej mężem, Klymentynę, żonę 1.v. poety Oresta Awdykowycza, 2. v. Teodozija Hłyńskiego, właścicielkę fabryki słodyczy «Fortuna Nova» we Lwowie, Agafię, żonę pedagoga Wołodymyra Kałynowycza, oraz Olgę, żonę inż. Szmatery.
Levic’kij I. E., Galicko-russkaja bibliografija XIX stoletija, 2. L’vov 1895; tenże, Galicko-russkaja bibliografija za 1887 g., L’vov 1888; toż… za r. 1888, L’vov 1889; toż… za r. 1889, L’vov 1890; Ukraïns’ka Zagal’na Enciklopedija. L’viv–Stanislaviv–Kolomija [b. r. w.] III; – Kieniewicz S., Adam Sapieha 1828–1903, W. 1993; Levic’kij K., Istorija političnoi dumki galickich ukraïnciv 1848–1914, I, L’viv 1926 s. 206, 212, 218, 240, 255; – Daszyński I., Pamiętniki, W. 1957 II; Franko I., Tvori, Kyïv 1985–6 XLIV kn. 2, XLVI kn. 2, XLVIII, XLIX; Grodziski S., Sejm Krajowy galicyjski 1861–1914, W. 1993 I–II; Spraw. stenogr. Sejmu Krajowego za l. 1883–94; Szematyzmy Król. Galicji za l. 1884–92; Šematizm vsečesnogo klira mitropolital’noj archidiecezii greko-katoličeskoj l’vovskoj na rok 1888, L’vov [1888], toż na r. 1900, L’vov 1900; Tarnavs’kij F., Spogadi, Toronto 1981; U pivstalitnich zmaganniach. Vibrani listi do Kirila Studins’kogo (1891–1941), Kyïv 1993; – „Czas” 1894 nr 181, 1908 nr 90; „Gaz. Lwow.” 1894 nr 182; „Słowo Pol.” 1908 nr 179, 182, 189; „Svoboda” 1894 nr z 29 VIII.
Andrzej A. Zięba