Abramowicz Piotr, (1619–1697), jezuita. Ur. 11 VI 1619, Małopolanin, herbu Lubicz. W 1640 r. wstąpił do jezuitów; po zwykłych studjach uczył 12 lat matematyki w Kaliszu, Krakowie i Lublinie. Znajomość matematyki i architektury wyzyskał jako kierownik budowy małego kolegjum w Wałczu, którego był założycielem i przełożonym (1668–1675), i kościoła jezuickiego w Poznaniu (1675–1682). Zasłynął w Polsce zachodniej, na Śląsku i Morawach, jako wielki misjonarz ludowy. W czasie wojen szwedzkich przeorał cały Śląsk misjami. Uchodził za niezrównanego mistrza w nauczaniu katechizmu, przy którem stosował niezwykłą na owe czasy metodę poglądową; przynosił do kościoła wielkie barwione sztychy religijne, wystawiał je i na ich podstawie nauczał lud i dzieci. Mąż wielkiej cnoty i umartwienia; w czasie zaraz usługiwał zapowietrzonym, przyczem nabawił się ciężkich wrzodów na nodze, mimo to jednak nie ustawał w pracach. Szczególnie ukochał lud wiejski i nędzarzy, poświęcając się cały pracy duszpasterskiej i miłosiernej nad nimi. Umarł 22 IV 1697 w Krakowie u św. Szczepana.

Materjały rękopiśmienne Archiwum Gener. S. J. Catalogi triennales (Pol. 12–21). Catalogi breves (Pol. 44–45). Necrologi (pol. 68, fol. 1049).

Ks. St. Bednarski T. J.