Giuliani Piotr (ur. ok. 1749), tłumacz języków wschodnich. Był synem Franciszka. W r. 1766 studiował w król. szkole orientalnej, założonej przez T. W. Aleksandrowicza w Konstantynopolu. W r. 1779 towarzyszył wyprawie trynitarzy poszukujących w Turcji jeńców Polaków. 3 VII 1779 r. otrzymał nominację na tłumacza pogranicznego języków wschodnich w Kamieńcu Podolskim, dokąd przybył w sierpniu. Zajmował się tam korespondencją z baszą chocimskim, wywiadem pogranicznym dla króla, kontaktami z hospodarem mołdawskim; jeździł do Jass w interesach handlowych itd. W r. 1785 przeniesiony został na takież same stanowisko do Mohilowa nad Dniestrem, pobierając tam rocznej pensji 4 500 zł. Po drugim rozbiorze utracił swe stanowisko, miał przejść do służby rosyjskiej, ale do tego nie doszło, gdyż w okresie powstania Kościuszki był w Warszawie, gdzie w lecie 1794 r. zaofiarował swe usługi Radzie Najwyższej Narodowej. Wszakże na sesji Wydziału Interesów Cudzoziemskich 6 VI 1794 r. podniesiono przeciw niemu zarzuty, że jakoby podpisane przez niego kwity znaleziono w papierach po Boskampie, z czego się musiał tłumaczyć. W r. 1795 był znów w Kamieńcu, gdzie używany był przez Rosjan, m. i. wysłany był do Chocimia w sprawie spowodowania wysłania poselstwa od baszy chocimskiego do gubernatora Tutolmina.
Brat jego Henryk (ur. ok. 1759) był w l. 1780–7 uczniem król. szkoły orientalnej w Konstantynopolu. Był potem dragomanem hiszpańskim w Konstantynopolu i cieszył się opinią dobrego znawcy rzeczy wschodnich. Jakiś G. (może brat Franciszka Krescencjusza) był też w tym okresie lekarzem wielkiego wezyra w Konstantynopolu.
Deherain H., Ruffin diplomate français et les orientalistes autrichiens, „Revue d’hist. diplomatique”, 1925, s. 206; Konopczyński W., Polska a Turcja 1683–1792, W. 1936 s. 150 i 160; tenże, Polska w dobie wojny siedmioletniej, Kr.–W. 1909–11 I 331–2; Nieć J., Młodość ostatniego elekta, Kr. 1935; Panaitescu P., Călători Poloni în tarile române, Bukareszt 1930 s. 195–7; Reychman J., Tłumacze języków orientalnych w Polsce XVIII w., „Myśl Karaimska” 1947 i „Przegl. Orient.” 1948; tenże, Znajomość języków orientalnych w Polsce XVIII w., Wr. 1950; Drzewiecki J., Pamiętniki, Wil. 1858 I 55; – Sbornik Russ. Ist Obšč., XVI 174; AGAD: Zbiór Popielów 104 i 408 i Arch. Król. Pol. 160.
Jan Reychman