Kostka Piotr h. Dąbrowa (1588–1657), podkomorzy chełmiński. Był synem Macieja, bratanka bpa chełmińskiego Piotra, i Anny v. Felden Zakrzewskiej. Ur. we wsi królewskiej Liebenthal (dziś Dolna) pod Malborkiem. Po śmierci ojca w r. 1592 wychowywał się pod opieką Mikołaja Kostki, opata pelplińskiego, i Jerzego Kostki, późniejszego woj. malborskiego. Po skończeniu szkoły w Nowem uczył się w kolegium braniewskim, gdzie preceptorem jego był Joachim Posselius. W r. 1604 wysłany z Posseliusem do Włoch, zwiedził Wenecję, Padwę, Bolonię i Florencję. Wrócił do kraju na okres uroczystości weselnych Zygmunta III i Konstancji. W r. 1607 powtórnie wyjechał do Włoch. W r. 1608 wpisał się do albumu uniwersytetu w Bolonii, a następnie w orszaku Zygmunta Myszkowskiego zwiedził Francję, Hiszpanię i Anglię. Wrócił do kraju w r. 1609 przez Hamburg, Lubekę i Berlin i osiadł w dziedzicznych Janiach i Kopytkowie w woj. pomorskim. Posiadał poza tym królewski Liebenthal, odstąpiony mu jeszcze jako dziecku w r. 1596 przez Stanisława Kostkę, podskarbiego pruskiego. Był już wówczas chorążym malborskim. W r. 1627 gościł Zygmunta III ciągnącego pod Tczew, a wkrótce potem w grudniu 1628 r. otrzymał podkomorstwo malborskie. Rychło po 20 IX 1630 r. król mianował go podkomorzym chełmińskim. Działalność publiczna K-i ograniczała się do Prus Król. I tu jednak nieczęsto zjawiał się na sejmikach pruskich. Podczas bezkrólewia po śmierci Zygmunta III był komisarzem wojskowym w woj. pomorskim. W elekcji Władysława IV nie wziął udziału. Posłował od króla na sejmiki pruskie w l. 1632 i 1642, szlachta pruska wstawiała się na sejmie koronacyjnym Władysława IV za K-ą, prosząc o nagrodzenie mu strat poniesionych w wojnie ze Szwedami. W czasie sporu Gdańska o cła z królem Władysławem IV wypowiadał się na sejmiku pruskim w r. 1637 przeciw cłom. Władysław IV wyznaczył mu pensję na palowem gdańskim, co potwierdził na prośbę stanów pruskich 17 V 1649 r. Jan Kazimierz.
K. był gorliwym katolikiem. Odbudował kościół w Jani Kościelnej, konsekrowany w r. 1622. Ożenił się z Czemianką, wg Bonieckiego wojewodzianką malborską i wdową po Konopackim, a po raz drugi z Anną Wiesiołowską, z której zostawił dwóch synów: Ferdynanda i Felicjana, obu młodo zmarłych. Sam K. zmarł w r. 1657.
Tablica pamiątkowa K-i w kościele paraf. w Jani; – Boniecki; Dworzaczek, Genealogia; Niesiecki; Uruski; Żychliński, XXX; Czaplewski, Senatorowie Prus Król.; – Bersohn M., Studenci Polacy na uniwersytecie bolońskim w XVI i XVII w., Kr. 1890 s. 38; Diecezja chełmińska. Zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928; Elektorowie; Lengnich, Gesch. d. Preuss. Lande, V–VII; – Akta do dziej. Polski na morzu, VII cz. 2; – AGAD: Metryka Kor. 189 k. 39; Arch. Tor.: VII 28 s. 499; B. Czart.: rkp. 1322.
Andrzej Tomczak