Sumiński Piotr Alkantary właśc. Piotr z Alkantary h. Leszczyc (zm. 1801), członek Rady Nieustającej, wojewoda inowrocławski.
Pochodził z ziemi dobrzyńskiej, był synem Antoniego (zm. po 1753) i Jadwigi z Karskich, młodszym bratem Adama (zob.), Stanisława, Mikołaja (zm. 1813), żupnika dobrzyńskiego, i Katarzyny (ur. 1741), oraz starszym bratem kanonika kujawskiego i warszawskiego Macieja.
Karierę polityczną rozpoczął S. jako działacz, a następnie przywódca stronnictwa Czartoryskich w ziemi dobrzyńskiej. Dn. 6 II 1764 na przedkonwokacyjnym sejmiku w Lipnie zwolennicy «Familii» wybrali go na marszałka konfederacji ziemi dobrzyńskiej; wobec rozdwojenia sejmiku, na konwokacji aprobowano konfederację pod laską S-ego. Wyznaczony został także na lustratora kwarty. Z ziemią dobrzyńską podpisał 6 IX t.r. elekcję Stanisława Poniatowskiego, był także posłem dobrzyńskim na sejm koronacyjny (3–20 XII). Objął 22 XII ustanowiony wówczas urząd podczaszego rypińskiego i zapewne wkrótce po tym wystąpił przed królem jako delegat ziemi dobrzyńskiej z Mową […] cum cognitione do Najjaśniejszego Króla Imci delegowanego… ([b.m.w.] 1764). Posłował (z Lipna) na sejm 1766 r. i na sesji 7 XI t.r. opowiedział się za wynagrodzeniem ze skarbu Rzpltej spadkobierców osób, których zasługi nie zostały zrekompensowane. Dn. 22 VI 1767 awansował na podczaszostwo dobrzyńskie. Był posłem (z Lipna) i członkiem delegacji na sejm l. 1767–8, tzw. repninowski.
Gdy drogi książąt Czartoryskich i Stanisława Augusta zaczęły się rozchodzić, S. jednoznacznie opowiedział się po stronie króla. Jako poseł dobrzyński na sejm rozbiorowy 1773–5 akt konfederacji podpisał dopiero 21 IV 1773, gdy wygasał protest Reytana. W kluczowym głosowaniu 14 V t.r. poparł żądanie, by projekt delegacji przedstawiony przez marszałka sejmu Adama Ponińskiego poddano pod głosowanie, co oznaczało, że był owemu projektowi przeciwny. Mimo to wszedł w skład delegacji jako jeden z 13 rekomendowanych przez króla posłów. Dn. 13 VIII ostro protestował przeciw przyjęciu gwarancji państw zaborczych dla reformy ustrojowej. Był w komplecie sędziów, którzy 28 VIII wydali wyrok na konfederatów «królobójców». Wziął także udział w pracach subdelegacji do negocjacji traktatu cesyjnego z Prusami. We wrześniu starał się opóźnić zatwierdzenie tego traktatu. Podczas negocjacji traktatowych prowadzonych przez delegację wypowiadał się merytorycznie 29 razy. Mimo że należał do przeciwników zatwierdzenia traktatów rozbiorowych, ratyfikował trzy traktaty cesyjne. Zapewne w związku z nadziejami Stanisława Augusta na modyfikację kształtu RN (misja Franciszka Ksawerego Branickiego w Petersburgu), S. wygłosił 25 IV 1774 mowę, w której krytykując naruszanie praw kardynalnych i uszczuplanie prerogatyw królewskich wskazywał na niebezpieczeństwo przejęcia kontroli nad RN przez opozycję oraz wykorzystanie niesnasek wokół uzurpującej sobie coraz większą władzę Rady dla dokonania kolejnych zaborów. Dn. 11 VI t.r. poparł marsz. w. kor. Stanisława Lubomirskiego, który przeciwstawiał się przyznaniu monopolu teatralnego Sułkowskim. W sierpniu, wobec groźby dożywotniego objęcia przez Ponińskiego urzędu marsz. stanu rycerskiego RN, zwalczał projekt utworzenia tego stanowiska. Dn. 17 VI otrzymał star. grodowe bobrownickie, które obejmowało jurysdykcją ziemię dobrzyńską. Na to starostwo oraz na wsie Bógpomóż i Gnojno otrzymał prawo emfiteutyczne; na wieś Sokołowo z wójtostwem otrzymała takie prawa również jego żona. W r. 1775 został S. wybrany na konsyliarza RN. T.r. wszedł też do komisji zarządzającej dobrami pojezuickimi. Z ramienia sejmu wyznaczono go do ponad dwudziestu komisji rozpatrujących spory o dobra, m.in. do rozmów z Zakonem Maltańskim, z Sapiehami o Koźmin oraz w sprawie star. brodnickiego.
W r. 1776 kierował S. przygotowaniami do sejmiku poselskiego w Lipnie z ramienia partii dworskiej; 23 VIII t.r. podpisał w RN akt konfederacji. W czasie sejmu t.r. został przez króla wyznaczony do Komisji Skarbowej kor., w której zasiadał przez dwa lata. W r. 1777 był na liście osób pobierających wynagrodzenie ze skarbu królewskiego; pensję tę wypłacano mu co najmniej do r. 1781. Przed sejmem 1778 r., wraz z bratem Adamem, przy poparciu Jacka Ogrodzkiego i prymasa Antoniego Ostrowskiego, zabiegał o pomyślny dla dworu przebieg sejmiku w Lipnie. Dn. 25 IX 1779 został mianowany kaszt. kowalskim. Czuł się już pewnie na dworze, gdyż w r. 1780 starał się nieformalnie wpłynąć na obsadę urzędu kanclerskiego po Andrzeju Młodziejowskim, sugerując kandydaturę pochodzącego z ziemi dobrzyńskiej bp. inflanckiego Antoniego Macieja Sierakowskiego. Dn. 4 X t.r. został wyznaczony do zbadania działalności RN, a 14 X do sądów sejmowych na kadencję od 1 X 1781. W wygłoszonej 19 X 1780 na forum sejmu Mowie… dziękował za kasztelanię, bardzo wysoko ocenił działalność RN i chwalił króla stojącego na jej czele; mowa ta stanowiła polemikę z atakami opozycji na RN i Stanisława Augusta. T.r. otrzymał Order św. Stanisława. W 2. poł. 1782 r. zabiegał o kaszt. kruszwicką, zamawiając jako następny awans – kaszt. brzeską kujawską. Na sejmie 1782 r. został wyznaczony do wysłuchania sprawozdania z czynności KEN oraz na sędziego sejmowego na kadencję od 1 VI 1784. W Mowie […] kasztelana kowalskiego do examinowania czynności […] delegowanego… z 17 X [b.m.r.w.] wychwalał przed sejmem działalność KEN, a szczególne wyrazy uznania skierował pod adresem jej przewodniczącego Michała Poniatowskiego oraz Hugona Kołłątaja jako rektora Szkoły Głównej Kor. Dn. 22 X wygłosił na forum izby obszerną Mowę..., w której bronił króla i Dep. Wojskowy przed oskarżeniami o nadużycia związane z ubezwłasnowolnieniem bp. krakowskiego Kajetana Sołtyka. Oburzał się wtedy, że ich «słodka łagodność» została okrzyknięta tyranią. Dn. 4 XI znalazł się w składzie deputacji zapraszającej posłów do złączenia się z senatem. Mianowany został 20 I 1783 kaszt. kruszwickim, a 20 VI t.r. kaszt. brzeskim kujawskim. Podczas obrad sejmu 1784 r. ponownie gorąco wychwalał (21 X i 8 XI) działalność KEN i podkreślał zasługi króla w tej dziedzinie; wszedł wówczas ponownie do RN. W grupie najaktywniejszych członków stronnictwa królewskiego mieszkał wtedy na Zamku Królewskim w Warszawie.
S. starał się wzmacniać swą pozycję na Kujawach i w ziemi dobrzyńskiej przez pośredniczenie między dworem i miejscową szlachtą; rywalizował przy tym z innym kujawskim regalistą, sekretarzem gabinetu Stanisława Augusta Serafinem Rafałem Sokołowskim. Na sejmiku deputackim w Radziejowie w r. 1785 próbował przeciwdziałać forsowanej przez rywala wbrew wcześniejszym ustaleniom kandydaturze Józefa Sokołowskiego, jednak ostatecznie ją poparł. Natomiast elekcja deputata w ziemi dobrzyńskiej, gdzie S. miał silniejszą pozycję, odbyła się bez zakłóceń. Po sejmikach deputackich wyjechał na pewien czas do Karlsbadu. Rywalizacja między dwoma lokalnymi działaczami przyczyniła się do osłabienia regalistów na Kujawach, jednak działalność w stronnictwie królewskim przyniosła S-emu następny zaszczyt: 24 XI 1786 został kawalerem Orderu Orła Białego. Na sejmie 1786 r. po raz kolejny wybrano go na członka RN, a król powołał go do Dep. Sprawiedliwości. Za poparcie dziękował S. po wyborze woj. wileńskiemu Karolowi Radziwiłłowi; ślady jego związków z Radziwiłłem można odnaleźć także w r. 1787, gdy tłumaczył się, że nie może przybyć z dworem do Nieświeża (wraz z chorą żoną udał się wtedy za granicę «do wód»). Na prośbę S-ego król przyznał w r. 1787 Order św. Stanisława jego bratu Adamowi.
W czasie obrad Sejmu Czteroletniego należał S. do najwierniejszych stronników Stanisława Augusta. Już 7 X 1788 podpisał akt konfederacji generalnej, a 8 X t.r. został wyznaczony do «egzaminowania» Komisji Skarbu W. Ks. Lit. Dn. 17 X, próbując przeciągnąć na stronę dworu wahających się posłów, wystąpił z pełną pasji mową w obronie Dep. Wojskowego RN. Jego wystąpienie ostro skrytykował poseł kaliski Jan Suchorzewski. Dn. 18 XII bronił S. prawa senatorów do zasiadania w komisjach. Przez cały czas wypowiadał się konsekwentnie przeciw próbom okrojenia funduszy KEN. Dn. 28 V 1789 przeciwstawiał się propozycji włączenia wpływów z dóbr pojezuickich do skarbu państwowego, w obawie o bezpieczeństwo środków przeznaczonych na edukację. W marcu t.r. bronił posesorów emfiteutycznych przed podwyższaniem obciążeń skarbowych tej kategorii dóbr. W kwietniu i maju aktywnie uczestniczył w szczegółowych dyskusjach nad podatkami. Dn. 11 V król wyznaczył go na członka deputacji do sądzenia hajdamaków, S. jednak 19 V wymawiał się od tej funkcji złym stanem zdrowia i koniecznością wyjazdu «do wód». Dn. 19 VI został drogą losowania sędzią sejmowym i w tym charakterze brał udział w procesie marsz. sejmu. Przed sejmikami elekcyjnymi komisarzy cywilno-wojskowych (8 II 1790) przygotował treść laudów województw kujawskich i ziemi dobrzyńskiej w duchu pożądanym przez króla (m.in. z postulatem, by równocześnie z planowanym przymierzem polsko-pruskim zawarto z Prusami traktat handlowy). S. chętnie wypowiadał się w sprawach skarbowych; 23 II 1790 skrytykował oparcie systemu podatkowego na deklaracjach podatników oraz zaprezentował własny projekt obliczania stawek podatkowych i 25 II t.r. zażądał, by przedstawiono go na forum izby. Dn. 13 IV proponował surowe sankcje dla szlachty przerzucającej obciążenia fiskalne na chłopów, a 16 IV wniósł o zwolnienie z dymowego popielarzy i komorników.
W dalszym ciągu S. uzgadniał z królem nominacje urzędnicze na Kujawach; 17 VII 1790 prosił o kaszt. inowrocławską dla posła brzeskiego kujawskiego Ignacego Zakrzewskiego, który zastąpił go w przygotowaniu kujawskiego sejmiku deputackiego. W liście do władcy z 20 IX t.r. w imieniu swoim i posłów kujawskich proponował kandydaturę ks. Józefa Poniatowskiego jako następcy Stanisława Augusta. Dn. 21 XI informował króla o wynikach sejmików kujawskich i ziemi dobrzyńskiej oraz sugerował sposoby poparcia posłów regalistycznych. Dn. 29 XI został mianowany woj. inowrocławskim. Dn. 18 V 1791 podsuwał powierzenie ks. Józefowi Poniatowskiemu buławy polnej lit. Ponieważ przedstawienie takiego wniosku przez króla lub regalistów spotkałoby się z niechęcią sejmujących, S. proponował, by wniosek taki złożył poseł łęczycki Feliks Kretkowski, który dał się poznać jako przeciwnik Konstytucji 3 Maja.
Mimo że na podstawie kilku ówczesnych źródeł Władysław Smoleński i Jan Dihm zaliczyli S-ego do osób, o których sądzono, że w głosowaniu 3 V 1791 nad Ustawą Rządową będą jej przeciwne, to stwierdzenie takie wydaje się zbyt pochopne. S., który od lat działał na rzecz stronnictwa królewskiego na Kujawach i w ziemi dobrzyńskiej, latem t.r. propagował Ustawę Rządową 3 Maja wśród szlachty. W liście do króla z 5 VII donosił, że będzie zabiegał, by dobrzyńska komisja cywilno-wojskowa pod przewodnictwem jego brata Adama postanowiła wysłać do Warszawy specjalną delegację dziękczynną; dwa dni później donosił, że taka uchwała zapadła. W ścisłym porozumieniu ze Stanisławem Augustem kierował też S. przygotowaniami do planowanych na luty 1792 sejmików. W grudniu 1791 opracował plan pogodzenia zwaśnionej szlachty dobrzyńskiej przez proporcjonalne awansowanie przedstawicieli obu stronnictw; wspólnie ze star. bobrownickim Janem Ośniałowskim podjął się doprowadzić do zawarcia formalnego porozumienia na początku lutego 1792. Dn. 15 I t.r. król polecił S-emu, by nie dopuścił do wniesienia przez szlachtę kujawską jakiegokolwiek manifestu przeciw Konstytucji. S. odgrywał wtedy rolę koordynatora działań miejscowych zwolenników dworu i pośrednika między lokalnymi notablami i królem. W liście z 7 II donosił, że udało mu się doprowadzić do zgody wśród szlachty dobrzyńskiej.
S. wytrwale dążył do budowy warzelni soli w okolicach Słońska na Kujawach (obecnie koło Ciechocinka). Dn. 17 I 1792 wystosował do króla memoriał w tej sprawie, podkreślając dotkliwe braki w zaopatrzeniu w sól po pierwszym rozbiorze i wysoką opłacalność przewidywanej inwestycji. Memoriał ten uzupełnił potem szczegółowym raportem kierującego badaniami salin Reicherta. W efekcie akcji S-ego sejm 26 II t.r. uchwalił konstytucję „Ubezpieczenie fabryk solnych”. W czasie konfederacji targowickiej S. organizował lokalny związek kujawski, w którym starał się łagodzić krytykę Ustawy Rządowej i osoby Stanisława Augusta. Konfederacja kujawska zawiązała się 11 VIII «przy królu», co S. przypisywał głównie sobie.
S. systematycznie pomnażał rodzinny majątek i piął się w górę w hierarchii społecznej. W l. 1761–2 skupił od właścicieli podzielone części Zbójna w pow. lipnowskim. Na mocy przywileju królewskiego z 11 XII 1765 otrzymał wakujące wójtostwo lipnowskie, które drogą konsensu z 21 XII 1766 scedował w r. 1767 kaszt. płockiemu Ignacemu Zboińskiemu. Zgodnie z konsensem królewskim z 22 XII 1766 cześnik kruszwicki Szymon Iwiński scedował mu w r. 1767 królewszczyznę Sokołów w pow. brzeskim kujawskim. Pod koniec życia był S. właścicielem dóbr Zbójno (ze wsiami Zboinek , Rudusk, Frankowo i Piotrowo) oraz dóbr Wielgie i Ciepień w pow. rypińskim. Dzierżawił także dobra Trąbin, w których w r. 1781 wybudował nowy drewniany kościół. W r. 1787 nabył od podczaszego wendeńskiego Teofila Sikorskiego dobra Ośno i Nową Wieś w pow. inowrocławskim za sumę ponad 153 tys. zł. Posiadał też «kolonię» przy podwarszawskim Grochowie. Zmarł 3 XII 1801 w Ośnie, został pochowany w pobliskim Skępem.
S. był żonaty trzy- albo czterokrotnie. Nie doczekał potomstwa z Franciszką z Paprockich, córką podczaszego dobrzyńskiego Piotra i Ludwiki z Nakwaskich, poślubioną 26 VII 1775 i zmarłą prawdopodobnie t.r., ani z Anną z Rokitnickich, córką Tomasza, kaszt. rypińskiego. Jako żona S-ego podawana jest także Katarzyna z Zawadzkich (J. M. Włodek). Przed 7 III 1777 ożenił się S. z Franciszką z Hołyńskich h. Klamry (ok. 1758–1840), córką Kazimierza, sędziego mścisławskiego (?) i Krystyny z Chodźkiewiczów; wg Kajetana Koźmiana była to «zalotna intrygantka za Stanisława Augusta»; po owdowieniu mieszkała w Warszawie, w swym dworku na Faworach. W małżeństwie tym miał S. córki: Aleksandrę (zm. 1831), zamężną za Wincentym Niemiryczem, Mariannę (zm. 1811), i Teklę (zm. ok. 1817) oraz synów: Jana Stanisława (zob.), Antoniego Ignacego (zob.), i młodo zmarłego Józefa (ochrzczony 13 VII 1795 w Krakowie w paraf. Wszystkich Świętych).
Borkowski, Genealogie, s. 578–9; Estreicher; Inowrocławski słownik biograficzny, Inowrocław 1994 II; Gałkowski P., Genealogia ziemiaństwa ziemi dobrzyńskiej XIX–XX wieku, Rypin 1997; Krajewski M., Słownik biograficzny ziemi dobrzyńskiej, Lipno 1992; Lenczewski, Genealogie, I; Łoza, Hist. Orderu Orła Białego; Łoza, Kawalerowie; Niesiecki; Święcki, Historyczne pamiątki, s. 161; Urzędnicy, VI/2; Żychliński, XVII 203; – Baranowski J. i in., Zakon maltański w Polsce, W. 2000; Borucki M., Ziemia kujawska pod względem historycznym, geograficznym, archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym, Włocławek 1882 s. 47, 50; Chojecki R., Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., „Kwart. Hist.” R. 79: 1972 z. 3 s. 557, 561; tenże, Stanisław August a proces Adama Ponińskiego, „Przegl. Hist.” T. 63: 1972 z. 1 s. 39; Czaja A., Między tronem, buławą a dworem petersburskim. Z dziejów Rady Nieustającej 1786–1789, W. 1988; Drozdowski M., Geneza polsko-pruskiego traktatu rozbiorowego z 1773 r. Negocjacje w delegacji i na sejmie (3–28 IX 1773), „Studia Historica Slavo-Germanica” T. 4: 1975 s. 68; tenże, Podstawy finansowe działalności państwowej w Polsce 1764–1793, W. 1975; Dumanowski J., Generał Dionizy Mniewski – powstaniec kujawski 1794 roku, w: Powstanie Kościuszkowskie na Kujawach i Pomorzu Gdańskim, Red. M. Pawlak, Bydgoszcz 1994 s. 104; tenże, Kujawy w dobie Sejmu Wielkiego, Tor. 1991 (mszp. pracy magisterskiej w Arch. Uniw. Mikołaja Kopernika); tenże, Stronnictwo królewskie na Kujawach w latach 1788–1793 (z dziejów szlachty kujawskiej w okresie reform i prób obrony niezależności państwa), w: Kujawy Wschodnie i ziemia dobrzyńska w okresie przejścia pod zabór pruski w 1793 roku, Włocławek 1995 s. 89–90, 97, 100–3, 106; Gałkowski P., Brzuze i okolice, Brzuze 2002 s. 81–2, 359–60; Konopczyński W., Geneza i ustanowienie Rady Nieustającej, Kr. 1917; Kościałkowski S., Antoni Tyzenhauz: podskarbi nadworny litewski, Londyn 1971; Kowecki J., Posłowie debiutanci na Sejmie Czteroletnim, w: Wiek XVIII. Polska i świat, Red. A. Zahorski, W. 1974 s. 207–8; Krakowski B., Oratorstwo polityczne na forum Sejmu Czteroletniego, Gd. 1968; Kurdybacha Ł., Mitera-Dobrowolska M., Komisja Edukacji Narodowej, W. 1973 s. 283; Kwiatkowski D., Aktywność polityczna szlachty dobrzyńskiej na arenie sejmikowej w latach 1764–1793, „Zap. Kujawsko-Dobrzyńskie” T. 18: 2003 s. 19–20, 31–2; Muszyńska J., Uczestnicy insurekcji 1794 w zaborze pruskim, „Roczn. Hist.” R. 13: 1937 z. 2 s. 346; Mysłakowski P., Materiały genealogiczne szlachty parafii Rypin 1675–1808, W. 1998; Rolnik D., Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej, Kat. 2000 s. 94; Schmitt H., Dzieje Polski XVIII i XIX wieku, Kr. 1866 II s. 414, 494; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897; Stroynowski A., Opozycja sejmowa w dobie rządów Rady Nieustającej, Ł. 2005; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe, Ł. 1994; Teatr narodowy 1765–1794, Red. J. Kott, W. 1967; Wołoszyńska Z., Wokół antrepryzy teatralnej Sułkowskich, „Arch. Liter.” T. 5: 1960 s. 184; Wysocki J., Józef Ignacy Rybiński, biskup włocławski i pomorski 1777–1806, Rzym 1967 s. 359; Zielińska T., Szlacheccy właściciele nieruchomości w miastach XVIII w., W. 1987 s. 140; Zielińska Z., O sukcesyi tronu w Polszcze 1787–1790, W. 1991; – Diariusz sejmu z r. 1766, W. [b.r.w.] s. 26; Diariusz sejmu z r. 1778, W. 1779 (sesja z 20 X); Diariusz sejmu wolnego 1780, W. [b.r.w.] s. 48–53; Diariusz sejmu z r. 1782, W. 1782 s. 56, 87–9, 180–1; Diariusz sejmu ordynaryjnego pod związkiem konfederacji […] rozpoczętego 1788, Wyd. P. Łuszczewski, W. [b.r.w.] cz. I s. 31, 61–2, 71, cz. II s. 509; Dziennik czynności sejmu głównego ordynaryjnego pod związkiem konfederacji […] 1789 zaczęty od dnia 13 sierpnia, [b.m.r.w.] (sesje z 23, 25 i 26 II oraz 13, 16 IV 1790); Inwentarze lustracyjne królewszczyzn w ziemi dobrzyńskiej z lat 1774–1777, Wyd. Z. Górski, A. Mietz, Rypin 1988 s. XVI; Konstytucje sejmu [...] 1776, W. 1776 s. 10, 58; Kontynuacja diariusza sejmu ordynaryjnego warszawskiego [b.r.m.w] s. 81, 93–4, 176; Korespondencja krajowa Stanisława Augusta, „Roczn. Tow. Hist.-Liter. w Paryżu” 1870; Koźmian K., Pamiętniki, Wr. 1972 II; Lauda sejmików ziemi dobrzyńskiej, Wyd. F. Kluczycki, Kr. 1887; Mémoires du roi Stanislas-Auguste; „Regestr diecezjów” Franciszka Czaykowskiego, Wyd. S. Górzyński, K. Chłapowski, W. 2006; Vol. leg., VII 11, 39, 256, 312, 320, VIII 5, 8, 17, 26, 29, 37, 40, 49, 128, 202, 229–30, 240, 268, 338–46, 380, 383, 387, 395, 421–2, 439, 442, 454, 461–2, 467–9, 472, 475, 492, 519–20, 527, 564, 569, 580, 622, 789, 818, 842, 904, 910, 950, 966, IX 4, 7, 30, 47, 84, 98; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V rkp. 15382, Arch. Zamoyskich, rkp. 2871, Arch. Sejmu Czteroletniego, rkp. 18, 79, 147, 194, 220, 227, 283, 288, 292, 302, 863, 958, 964, 967, 1103, 1107, 1111, 1257, 2346, 3129, 3133, 3136, 3143, 3423, 3562, 4125, Generaldirektorium Südpreussen, XVb, t. 49, księgi grodzkie brzeskie kujawskie inskrypcje 90, 95, 96, księgi bobrownickie grodzkie inskrypcje 24, 26, 28, 29, 31, 36, 37, księgi bobrownickie grodzkie relacje 28, 29, 34b, 36, 37; B. Czart.: rkp. 685, 689, 698, 700, 730, 736; Zamek Królewski w W.: Arch. Sumińskich, sygn. 1–6, 8–10, 13, 16; – Mater. Red. PSB: Włodek J. M., Sumińscy h. Leszczyc 1493–2000..., Kr. 2000 (mszp.).
Jarosław Dumanowski