Piotr z Turu h. Janina (zm. 1417), sędzia łęczycki. Pisał się z Turu, dużej wsi w ziemi łęczyckiej nad rzeką Nerem, będącej własnością rycerską już w XII w.; współdziedziczył w niej z Pełką, synem Adama z Byszewa. Jako młody człowiek brał udział w wojnach o Ruś, w których zapewne się odznaczył, skoro powierzono mu obronę tak ważnej strategicznie placówki jak Włodzimierz. W r. 1370 po śmierci Kazimierza Wielkiego P. («powodowany strachem» – wg Jana z Czarnkowa) wydał zamek oblegającym Litwinom. Jan Długosz oskarża go wprost o zdradę, natomiast Marcin Kromer usprawiedliwia P-a, wskazując na niemożliwość obrony starego, drewnianego grodu wobec braku pomocy. P. nie dosłużył się na Rusi żadnego majątku, nie został jednak odsunięty od działalności publicznej, a wśród współrodowców cieszył się dużym autorytetem. W r. 1377 P. oraz Pełka, syn Adama z Byszewa, jako przedstawiciele rodu Janina, zawarli ugodę z arcbpem gnieźnieńskim Janem i jego rodem Grzymalitów w związku z zabójstwem krewnego i najazdami na dobra arcybiskupie. P-a łączyły więzi z gałęzią sandomierską rodu, z którego członkami występował wspólnie w procesach o naganę. W r. 1388 otrzymał urząd podstolego łęczyckiego. W styczniu 1393 był już sędzią, ponadto od listopada 1392 do maja 1393 pełnił urząd starosty łęczyckiego. W r. 1401 przywiesił swoją pieczęć do wystawionego w Radomiu aktu unii polsko-litewskiej. Wymieniony został jako świadek w dokumencie potwierdzającym wyrok w sprawie granicznej między Władysławem Jagiełłą a księciem Siemowitem IV (29 VI 1407). W Horodle w r. 1413 P., razem z Maciejem, bpem przemyskim, i Mikołajem z Suchodołu, sędzią lubelskim, reprezentował ród Janinów i udzielił herbu Wojsimowi Danejkowiczowi, prawdopodobnie bojarowi żmudzkiemu.
Dobra P-a leżały w ziemi łęczyckiej, skupiały się wokół wspomnianego już Turu, były to wsie: Orzeszków, Plewnik, Spędoszyn, Truskawiec i Ujazd. Poza tym do P-a należały działy: w Woli, Zdziechowie i Zgierzu oraz Wiączyniu i Bedoniu. Zmarł ok. 24 VI 1417; następca P-a, Prandota z Sarnowa, objął urząd sędziego łęczyckiego dopiero 14 XII t. r.
P. miał dwóch synów: Pełkę (zm. przed r. 1418) i Adama. Za życia P-a obaj synowie odbywali u jego boku praktykę w sądzie łęczyckim jako jego komornicy. Adam był w l. 1409–38 kolejno: podstolim, podsędkiem i sędzią łęczyckim. W r. 1418 podzielił się dobrami leżącymi koło Turu z córkami zmarłego brata Pełki: Katarzyną, Halszką, Małgorzatą i Jadwigą.
Niesiecki; – Paszkiewicz H., Polityka ruska Kazimierza Wielkiego, W. 1925 s. 271; Piotrowski T., Dostojnicy województwa łęczyckiego za pierwszych Jagiellonów, W. 1935 s. 59, 81–2, 97, 101; tenże, Rozsiedlenie rodowe szlachty łęczyckiej na przełomie XIV i XV w., „Roczn. Oddz. Łódz. PTH” T. 3: 1939 s. 31; Semkowicz W., O litewskich rodach bojarskich zbratanych ze szlachtą polską w Horodle 1413 r., „Roczn. Tow. Herald.” T. 6: 1921–3 s. 142; Zajączkowski S. M., Własność rycerska w dawnych ziemiach łęczyckiej i sieradzkiej do połowy XIII w., „Roczn. Łódz.” T. 4 (7): 1961 s. 155; – Akta Unii; Cod. Pol., I; Długosz, Historia, XIII 330; Kod. Wpol., III, V; Kromer M., Kronika polska, Sanok 1857 II 643; Kronika Jana z Czarnkowa, Mon. Pol. Hist., II 643–4; Księgi sądowe łęczyckie od 1385 do 1419, I nr 226, 250, 724, 932, 1266, 1593, 2292, 2526, 2669, 3381, 6015, II nr 65, 940, 2038, 2086, 2121, 3787, 4387, 4421, 4455, 4478, 4495, 4510, 5281–2, 5285, 5539, 5547, 5709, 5812, 5875, Teki Pawińskiego, III–IV; Nieznane zapiski heraldyczne średniowieczne polskie, głównie sieradzkie, Arch. Kom. Hist. AU, Kr. 1898 VIII nr 47; – AGAD: Księgi ziem. łęczyckie, t. 2 k. 133, t. 4 k. 364, 409, 495, 519, t. 6 k. 200, 203, 226, 237, 276, t. 7 k. 14, t. 10 k. 434, t. II, k. 299, Księgi ziem. sieradzkie, t. 1 k. 180.
Alicja Szymczakowa