Oskierka Rafał Alojzy h. Murdelio (1708–1767), marszałek mozyrski, działacz sejmikowy. Był młodszym synem Antoniego, kaszt. nowogródzkiego (zob.), i Zofii z Kolendów, bratem rodzonym Gerwazego Ludwika (zob.) i przyrodnim Marcina Teodora (zob.). Czołowa pozycja najpierw ojca, a następnie brata Gerwazego na sejmikach mozyrskich zapewniła O-ce, w r. 1733 chorążemu mozyrskiemu i elektorowi Stanisława Leszczyńskiego, wybór na marszałkostwo powiatowe w lutym 1738. W lutym 1740, uzyskawszy w Mozyrze deputację, został O. marszałkiem Trybunału Skarbowego, poparty zapewne przez «familię», za której stronnika już wtedy uchodził. Czy miał już wówczas starostwo bahrymowskie (pow. mozyrski), nie wiadomo; posiadał je na pewno w r. 1742, gdy daremnie starał się o szarżę oficerską w chorągwi jednego z Radziwiłłów. Teść O-i, woj. witebski Marcjan Ogiński (zob.), rekomendował go w r. 1745 do kaszt. mścisławskiej jako wielokrotnego posła i deputata. W rzeczywistości O. posłował dopiero na sejmy 1748 i 1754 r., nie odznaczywszy się na żadnym z nich. W obu wypadkach podczas rugów występowali przeciw niemu konkurenci powiatowi z kręgu klienteli radziwiłłowskiej. W słynnym ze sprawiedliwości Trybunale Jerzego Flemminga z r. 1756 O. trzymał laskę skarbową, nakłoniony do deputacji przez Michała Czartoryskiego. W r. 1760 znów posłował z Mozyrza. W działalności sejmikowej pozostawał jednak w cieniu starszego brata; dlatego też marszałkostwo powiatu stanowiło pułap jego kariery. W kwietniu 1763 O. podpisał manifest stronników «familii» przeciw gwałtom trybunalskim Karola Radziwiłła, a w rok później, w czasie bezkrólewia, konfederację Czartoryskich, trzymając jej laskę w pow. mozyrskim. Na konwokacji (poseł mozyrski) wybrany został do układania paktów konwentów przyszłego elekta oraz do konferencji z ministrem dworu petersburskiego. Oddawszy ze swym powiatem głos na Stanisława Poniatowskiego, obecny był też na sejmie koronacyjnym. W czerwcu 1765 daremnie prosił króla o podskarbstwo nadworne litewskie. Dn. 4 VI 1767 syn O-i donosił Stanisławowi Augustowi o śmierci ojca i prosił o chorągiew petyhorską, która po nim zawakowała. O. miał w pow. rzeczyckim Babicze, a w mozyrskim Horbowicze, Skryhałów i Narowlę; w tej ostatniej, dobrach wieczysto-lennych, uznanych przez sejm konwokacyjny 1764 r. za dziedziczne, fundował ok. r. 1760 cerkiew. W Mozyrze fundował, a może tylko odrestaurował, kościół i klasztor Bernardynów.

O. był żonaty trzykrotnie: najpierw z Pawszanką, od 24 IX 1741 z wojewodzianką witebską Stanisławą Teresą Ogińską, wreszcie z Siliczówną. Z pierwszego małżeństwa pozostawił synów: Antoniego Joachima (zob.) i Jana Mikołaja (zob.), zapewne zaś z drugiego córkę Marię, 1. v. zamężną za Michałem Rokickim, kaszt. mińskim, 2. v. (1781) za Michałem Straszewiczem, marszałkiem, a następnie kaszt. upickim.

Estreicher; Słown. Geogr., (Mołodeczna, Mozyr, Narowla); Żychliński, XII, XIX; Elektorowie; Elektorów poczet; – Konopczyński W., Polska w dobie wojny siedmioletniej, W. 1911 II; – Akty Vil. Archeogr. Kom., XII; Diariusze sejmowe z w. XVIII, I, III; Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876 I (w indeksie O. figuruje błędnie jako marszałek rzeczycki), II, IV; Vol. leg., VII 5, 21, 127, 137, 179, 192, 298, 308, 322; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V nr 10717 (7 IV 1745), 11001, 11012 (O. do Radziwiłłów); B. Czart.: rkp. 679; B. Narod.: rkp. 3285/2.

Zofia Zielińska