Sielski Roman (1903–1990), malarz. Ur. 21 V w Sokalu, był synem Juliana (1849–1926), radcy Sądu Krajowego we Lwowie, publicysty i tłumacza literatury pięknej z polskiego, rosyjskiego i języków zachodnich na ukraiński (m.in. „Quo vadis” Henryka Sienkiewicza), i Julii Stöckel, bratankiem Feliksa (zob.)
W l. 1921–2 S. studiował malarstwo we Lwowie w Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego (przy Państwowej Szkole Przemysłowej) pod kierunkiem Kazimierza Sichulskiego, w Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i u Ołeksy Nowakiwśkiego, zaś w l. 1922–7 w ASP w Krakowie u Józefa Mehoffera, Józefa Pankiewicza i Felicjana Kowarskiego. Następnie studiował w Paryżu u F. Legera. W r. 1929 powrócił do Lwowa, gdzie pod koniec 1929 r. był współzałożycielem (i autorem nazwy) awangardowego Zrzeszenia Artystów Plastyków «artes», głoszącego radykalne poglądy estetyczne i społeczne; był też jego pierwszym (do września 1930) prezesem. Wystawiał w r. 1930 w pierwszej wystawie prac grupy w Salonie lwowskiego Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP); jego autolitografta znalazła się w wydanej wówczas I tece «artes» (Frankfurt nad Menem, 1930). Wystawiał na wszystkich ekspozycjach prac grupy we Lwowie, Warszawie, Krakowie, Stanisławowie i Tarnopolu. Od r. 1932 S. był członkiem oddziału lwowskiego Związku Zawodowego Artystów Plastyków (ZZAP) i od r. 1935 aż do wybuchu wojny pełnił funkcję jego wiceprezesa; zasłużył się przy uzyskaniu od władz miejskich lokalu ZZAP w oficynie Hotelu Europejskiego. Był także członkiem ukraińskich stowarzyszeń artystycznych: «Sojuz ukrajinśkich mytciw» (pocz. 1930) i «Asociacija nezałeżnych ukrajinśkich mytciw» (1930–9). W r. 1934 wziął udział w wystawie malarskiej z okazji 35-lecia założenia Muzeum Ukraińskiego we Lwowie. W r. 1935 wystawiał w Miejskim Muzeum Przemysłu Artystycznego, w l. 1935 i 1939 w Instytucie Propagandy Sztuki (IPS) w Warszawie.
S. był jedną z bardziej aktywnych postaci lwowskiej bohemy: «zawsze dbały o elegancję, był również wybredny w rozmowie, nie lubił paplać o byle czym, jak to się często trafia u artystów; jeśli szliśmy na kolację, to tylko do pierwszych w mieście lokali, jak „George” lub „Atlas”». (M. Tyrowicz). Ciążące ku surrealizmowi malarstwo S-ego cechował «realizm naiwny» (P. Łukaszewicz); jego ulubionymi tematami były wnętrza, martwe natury oraz widmowe krajobrazy nadmorskie (Pejzaż morski, Port, Przystań, Morze). Po rozpadzie grupy «artes» ok. r. 1936 S. przeszedł ewolucję w kierunku koloryzmu.
W czasie radzieckiej okupacji Lwowa w l. 1939–41 S. brał aktywny udział w oficjalnym życiu kulturalnym. Brak wiadomości o losach S-ego w okresie okupacji niemieckiej. Po r. 1945 pozostał we Lwowie i od r. 1947 kierował katedrą malarstwa w Lwowskim Istytucie Sztuki Stosowanej i Dekoracyjnej. W kwietniu 1949, w ramach «walki z formalizmem i formalistycznymi tendencjami», został czasowo pozbawiony katedry. W r. 1972 przeszedł na emeryturę. Tematem powojennej twórczości S-ego był, obok obowiązkowych wątków polityczno-społecznych, nadal pejzaż: Jachtklub (1949), Karpacki pejzaż (1959), Przystań rybacka (1962), Sieci (1965), Las (1967), Czarnohora (1972), seria pejzaży czarnomorskich z l. 1969–71 oraz martwa natura. W r. 1988 ukazał się we Lwowie niewielki album jego prac. Brał udział w licznych wystawach zbiorowych, m.in. w wystawie z okazji 700-lecia Lwowa (1956) i wystawie «Ukraina Radziecka» (Moskwa 1959). Należał do Związku Artystów USRR. W r. 1977 w lwowskiej galerii malarskiej urządzono indywidualną wystawę retrospektywną prac S-ego; podobne zorganizowano w r. 1983 i 1994. S. zmarł 4 II 1990 we Lwowie, pochowany został na cmentarzu Łyczakowskim.
S. był żonaty od r. 1931 z Margit z Reichów (zob. Sielska Margit), od r. 1982 z Agnes Baczyńską; dzieci nie miał.

Autoportret (olej.), reprod. w: Encyclopedia of Ukraine; – Pol. Bibliogr. Sztuki; Encikl’opedija ukraïnoznavstva, Paris–Nju Jork 1974 VII; Encyclopedia of Ukraine, Toronto–Buffalo–London 1993 IV 581; Chudožniki Radians’koï L’vivščini. Bibliografičnij pokažčik, [Oprac.] S. M. Kostiuk, L’viv 1980; Slovnik chudožnikiv Ukraïni, Kiïv 1973; Malarstwo polskie w latach 1917–1945. Przewodnik do XV i XVI sali Galerii Malarstwa Polskiego, [Wr.] 1970; – Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo pol.; Istorija ukraïns’kogo mistectva, Kiïv 1967–8 V–VI; Łukaszewicz P., Zrzeszenie Artystów Plastyków „artes” 1929–1935, Wr. 1975 (fot); Ostrovs’kij G. S., Roman Sel’skij, živopis, grafika, Kiïv 1988; Pol. życie artyst. w l. 1915–39; Wallis M., Sztuka polska dwudziestolecia, W. 1959; – Kul’turne žittia v Ukraini. Zachidni zemli. Dokumenti i materiali, Kiïv 1995 I; Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych; Materiały do dziejów Instytutu Propagandy Sztuki, Wybrała, oprac. i przedmową opatrzyła J. Sosnowska, W. 1992; Tyrowicz M., W poszukiwaniu siebie… Wspomnienia i refleksje, L. 1988 I; tenże, Wspomnienia o życiu kulturalnym i obyczajowym Lwowa 1918–1939, Wr. 1991; – Arch. ASP w Kr.: Księgi świadectw z l. 1923/27 i rodowody studentów z l. 1908–24; IS PAN: Mater. do Słown. Artystów Pol., Mater. Pracowni Plastyki Współczesnej; L’vivs’ka deržavna naukova biblioteka im. V. Stefanyka: Kolekcja Juliana Sielskiego, nr 604/I–7; – Informacje Myrona Kaczaraby ze Lw.

Andrzej A. Zięba