INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Serafin Rafał Sokołowski h. Pomian  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2000-2001 w XL tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sokołowski Serafin Rafał h. Pomian (ur. ok. 1738), sekretarz gabinetu Stanisława Augusta, konsyliarz Rady Nieustającej, poseł na Sejm Czteroletni. Był synem Józefa (zm. 1754), chorążego bydgoskiego, sędziego grodzkiego radziejowskiego, lokalnego działacza «familii», i jego trzeciej żony Anny z Góreckich.

Po raz pierwszy wystąpił S. publicznie 16 IX 1755, gdy podpisał manifest szlachty kujawskiej przeciwko budowie zboru protestanckiego w Toruniu. Dn. 6 II 1764 podpisał laudum przedkonwokacyjnego sejmiku radziejowskiego zorganizowanego przez stronników «familii»: gen. Antoniego Kossowskiego i woj. inowrocławskiego Andrzeja Zamoyskiego. Od r. 1764 był sekretarzem w gabinecie królewskim, kierowanym przez Jacka Ogrodzkiego. Sejmik kujawski zwołany 1 VII 1772 w Brześciu Kujawskim dla elekcji podkomorzego wybrał go wraz z gen.-adiutantem królewskim Janem Aleksandrem Kraszewskim na posła do Stanisława Augusta. Mieli oni powiadomić króla o zajęciu części Kujaw przez wojska pruskie i prosić go o interwencję. Uroczyste wręczenie memoriału od sejmiku nastąpiło 14 VI, a Mowa S-ego z tej okazji została opublikowana (b.m.r.w.).

Sprawując obowiązki sekretarza gabinetu Stanisława Augusta S. reprezentował interesy dworu na sejmikach kujawskich. Dn. 14 IX 1774 marszałkował w Brześciu Kujawskim sejmikowi zwołanemu w celu wyboru subdelegata do sądu ziemskiego. W r. 1775 pracował w Dep. Interesów Cudzoziemskich Rady Nieustającej (RN) jako deszyfrant. W czerwcu 1776 udał się na Kujawy jako popierany przez króla kandydat na posła. Dn. 15 VII 1776 sejmik w Radziejowie wybrał go na posła sejmowego z woj. inowrocławskiego. Na sesji sejmowej 23 IX w dyskusji nad projektem „Powinności i władza departamentów w Radzie […] Nieustającej” wystąpił z obszerną, ogłoszoną potem drukiem mową (Mowa […] posła woj. inowrocławskiego, b.m.r.w.), w której poparł ów projekt. Przypominając złe skutki słabości władzy królewskiej w przeszłości i odrzucając imputowane RN dążenie do «jedynowładztwa», uznał za słuszne ograniczenie uprawnień ministrów, zwłaszcza hetmanów, i wzmocnienie prerogatyw RN. Mowa S-ego spotkała się z pochwałami Aleksego Husarzewskiego, komisarza królewskiego w Gdańsku, który uważał, iż należy dać ją do „Gazety Lejdejskiej”. Na sesji 25 X sprzeciwił się S. projektowi odszkodowania dla Michała Radziwiłła i Ignacego Przebendowskiego za utracone w wyniku rozbioru dobra. Sejm 1776 r. wybrał S-ego na sędziego sejmowego. W czasie obrad sejmu 1778 r. pełnił funkcję sekretarza sejmowego, był autorem sprawnie napisanego i dosyć obiektywnego, a wydanego w r.n., oficjalnego diariusza sejmu. Dn. 6 X 1778, dzień po rozpoczęciu obrad, posłowie kujawscy, dziękując za takie wyróżnienie ich «rodaka», podkreślali jego dotychczasowe zasługi i polecali go łasce królewskiej. Z kolei 9 XI na forum izby poruszano sprawę kontraktu zawartego przez niego z miastem Nieszawą, który znacznie uszczuplał dochody skarbu. W r. 1780 podpisał S. manifest szlachty kujawskiej przeciw sprawcom tumultu na sejmiku w Radziejowie. Po raz kolejny wybrano go na posła sejmowego z woj. inowrocławskiego 21 VIII 1780. W r. 1782 został konsyliarzem RN z prow. wielkopolskiej. W głosowaniu 9 X otrzymał 62 głosy, co stanowiło jeden z najsłabszych wyników wśród osób wybranych do Rady. Dn. 31 III 1783 otrzymał nominację na star. inowrocławskiego (po zajęciu większości pow. inowrocławskiego przez Prusy w pierwszym rozbiorze sąd i urząd grodzki działały dalej w Podgórzu koło Torunia). Niespełna rok później cedował to starostwo Michałowi Brzezińskiemu. W r. 1784 powtórnie wybrano go na konsyliarza RN.

Pozycja osiągnięta już wtedy przez S-ego na dworze, na forum sejmu i w RN umożliwiała mu coraz częstsze osobiste interwencje w politykę króla na rodzinnych Kujawach. W czasie wyborów z r. 1782 udało mu się doprowadzić do umieszczenia w gronie posłów bratanka, chorążyca kruszwickiego Kazimierza Albina Sokołowskiego (zob.). W r. 1785, gdy podczas przygotowań do sejmiku deputackiego dwór poparł kandydaturę podczaszego kruszwickiego Jana Pawła Wodzińskiego, S. już po rozpoczęciu akcji wyborczej (zjazd urzędników 19 VI u woj. brzeskiego kujawskiego Stanisława Dąmbskiego) próbował doprowadzić do elekcji krewnego Józefa Sokołowskiego, lecz większość wiernych dworowi lokalnych działaczy sejmikowych odmówiła poparcia jego inicjatywy. W r. 1785 otrzymał Order św. Stanisława. W r. 1786 pracował S. w Warszawie jako komisarz kamery. Wynagrodzenie, które wtedy otrzymywał, formalnie nie jako komisarz kamery, lecz sekretarz gabinetu Stanisława Augusta, wynosiło 15 tys. złp. rocznie. Działając jako osobisty wysłannik króla na sejmik poselski kujawski w r. 1788, wszedł w porozumienie z wpływowymi na Kujawach Dąmbskimi i, pomimo prywatnego konfliktu między stronnikami króla: woj. brzeskim kujawskim S. Dąmbskim a rotmistrzem kawalerii narodowej Dionizym Mniewskim, zdołał doprowadzić 18 VIII do wyboru posłów rekomendowanych przez Dąmbskich i stronnictwo dworskie. Wtedy też wybrany został na posła z woj. inowrocławskiego. Mimo utrącenia kandydatury Mniewskiego, który liczył, że S. złoży obiektywną relację królowi, rotmistrz pozostał w szeregach stronników dworu.

S. aktywnie uczestniczył w pierwszym roku obrad Sejmu Czteroletniego. Dn. 7 X 1788 podpisał konfederację generalną i został wyznaczony przez marsz. Stanisława Małachowskiego do «egzaminowania» RN. W pierwszej fazie obrad zdecydowanie występował jako zwolennik króla i obrońca RN przed atakami opozycji magnackiej. Dn. 17 X poparł projekt Stanisława Augusta, przewidujący zreformowanie Dep. Wojskowego Rady. Zgodnie z programem dworskim zażądał przystąpienia w pierwszej kolejności do prac nad określeniem funduszy na aukcję wojska i ustaleniem jego liczby. Decyzję o zwierzchności nad wojskiem proponował odłożyć na później. Próbował także zneutralizować postulat opozycji dotyczący złożenia przez wojsko przysięgi na wierność sejmowi, występując z propozycją, by taką przysięgę złożył w imieniu wojska Departament. Dn. 27 X wygłosił obszerną mowę (Głos […] starosty nieszawskiego […] posła inowrocławskiego, W. 1788) w obronie Departamentu. Oskarżał w niej hetmanów o zamiary przejęcia całkowitej władzy nad wojskiem i niechęć do króla, porównując ich z O. Cromwellem. Skrytykował także projekt utworzenia Komisji Wojskowej zamiast Dep. Wojskowego RN. Działania opozycji powiązał z intrygą zagraniczną (tj. pruską), zmierzającą do osłabienia kraju przez prowokowanie wystąpień antykrólewskich. Dn. 12 XI sprzeciwił się projektowi przeniesienia na Litwę obrad co trzeciej Komisji Wojskowej, zgodnie z alternatą sejmów. Jego stanowisko poparł Dezyderiusz Leszczyński, drugi poseł inowrocławski. Obaj, obecni podczas głosowania, jako jedyni nie wzięli w nim udziału. Podczas sesji z 5 XII bronił S. szerokich uprawnień monarchy przy nominacjach oficerskich, w obronie praw Stanisława Augusta występował także 10 XII w sądzie sejmowym; na jego wniosek w rozpatrywanym wtedy projekcie podkreślono zwierzchnictwo króla. Dn. 18 XII złożył u marszałka projekt limity sejmu od 21 XII do końca stycznia.

W r. 1789, po sukcesach opozycji i rozwiązaniu RN, aktywność S-ego na forum sejmu wyraźnie osłabła. Dn. 12 VI nie zgadzał się na głosowanie w sprawie kaduków, posuwając się do złośliwości pod adresem marsz. Kazimierza Nestora Sapiehy. Sprowokował wówczas przerwanie obrad; wznowiono je dopiero, gdy przeprosił marszałka. Dn. 7 IX został wybrany na członka deputacji do ułożenia projektów formy rządu. Dn. 30 XII włączył się do dyskusji nad sprawą marsz. sejmu rozbiorowego Adama Ponińskiego. Wbrew stanowisku króla poparł wtedy wniosek o czytanie delacji przeciw innym działaczom sejmu rozbiorowego. W r. 1790, gdy opozycja atakowała donatywy poczynione na sejmie rozbiorowym, S. w Głosie […] posła inowrocławskiego z 22 III (b.m.r.w.) uznał ówczesne nadania za legalne, a sąd za jedyną instancję mogącą je podważyć. Dn. 10 VI, w odpowiedzi na oskarżenia posła kaliskiego Jana Suchorzewskiego o przywłaszczenie sobie władzy przez obradujący permanentnie sejm, wskazywał, iż sytuacja nie pozwala na przerwanie rozpoczętych, a ciągle nie zakończonych prac. Dn. 10 IX (Głos…, b.m.r.w.) bronił królewskiej prerogatywy rozdawniczej, krytykując propozycje przewidujące wybieralność urzędników. W wypadku poddania wniosku pod głosowanie zagroził wystąpieniem z protestacją. Dn. 30 IX t.r. zgłosił na forum izby wniosek o rozpoczęcie dyskusji w sprawie wykluczenia pewnych kandydatur do tronu polskiego. Inicjatywa ta, popierana głównie przez posłów wielkopolskich i kujawskich, zmierzała do wykluczenia ewentualnej kandydatury pruskiej. Zapewne z tej przyczyny poseł pruski G. Lucchesini skierował do króla skargę na S-ego i Piusa Kicińskiego. W listopadzie skrytykował S. propozycję marsz. Sapiehy, wg której nobilitowani mieszczanie mogliby dalej pełnić urzędy miejskie, ponieważ «być razem szlachcicem i mieszczaninem byłoby to przeciwną rzeczą systemacie rządu».

W styczniu 1791 poparł S. wniosek marsz. poselskiego o głosowanie nad rozpoczęciem dyskusji od sprawy sejmików (4 I). Występował w ten sposób przeciwko projektowi opozycji, która zmierzała do wysunięcia na plan pierwszy debaty o prawach kardynalnych. Gdy ostatecznie przyjęto proponowaną przez nią formułę, w głosowaniu z 7 I opowiedział się za przystąpieniem do prac nad prawami kardynalnymi. Po odrzuceniu tego wniosku, gdy sejm zajął się dyskusją nad sejmikami, głosował, podobnie jak większość przedstawicieli Kujaw, za wyznaczaniem miejsca obrad sejmików przez sesje prowincjonalne, a nie przez posłów każdego województwa (20 I). W dalszym ciągu dyskusji starał się, wraz z innymi posłami kujawskimi, złagodzić ograniczenia praw nieposesjonatów. Jego postawa była zgodna z instrukcjami sejmiku radziejowskiego z 15 VII i 16 XI 1790. Dn. 25 I, w głosowaniu nad udziałem w sejmikach posesorów zastawnych, wypowiedział się za dopuszczeniem do obrad zastawników płacących jakikolwiek podatek dziesiątego grosza. Wniosek ten uzyskał większość w głosowaniu jawnym, jednakże w głosowaniu tajnym ograniczono prawa tej grupy tylko do zastawników płacących 100 zł. podatku. Wobec takiego rozstrzygnięcia posłowie kujawscy ostro zaprotestowali przeciw praktyce głosowania tajnego. Dwa dni później S. głosował przeciwko rozpatrywaniu wniosku o udziale w sejmikach posesorów dóbr ziemskich płacących co najmniej 100 zł. podatku. Dn. 7 II 1791, podczas wywołanej przez opozycję dyskusji nad kupnem pałacu dla ambasadora rosyjskiego, opowiedział się za uwolnieniem Komisji Skarbowej od odpowiedzialności w tej sprawie. W żarliwej mowie 4 IV 1791 (Odwołanie się posła […] na sesji, b.m.r.w.) wystąpił przeciw projektom jakichkolwiek cesji terytorialnych na rzecz Prus. Twierdził, iż ze względu na interesy handlowe prowadzą one politykę wrogą wobec Polski, powoływał się przy tym na swą instrukcję sejmikową. Nie był obecny na sesjach 3 i 5 V, z powodu przeszkód w żegludze na Wiśle. Z nieobecności tłumaczył się 19 XII, gdy występował przeciw sprzedaży starostw (Oświadczenie […] ex turno woj. inowrocławskiego uczynione, b.m.r.w.). Gorąco zachwalał wtedy zalety dzierżawy emfiteutycznej, a projekt sprzedaży królewszczyzn uznał za zamach na fundusze publiczne. Najprawdopodobniej właśnie to emocjonalne wystąpienie S-ego zwróciło na niego uwagę posła rosyjskiego J. Bułhakowa, który zaliczył go do osób gotowych przyłączyć się do opozycji. W sierpniu 1791 przebywał w Gdańsku jako członek delegacji sejmowej badającej sytuację w mieście. W czasie przygotowań do kujawskiego sejmiku deputackiego z lutego 1792 wraz z woj. inowrocławskim Piotrem Sumińskim i kaszt. brzeskim kujawskim D. Mniewskim próbował realizować polecenia prymasa Michała Poniatowskiego i zachęcał szlachtę do podjęcia uchwały o dzierżawie emfiteutycznej zamiast sprzedaży starostw.

Stanisław August starał się zapewnić S-emu funkcję szefa zaopatrzenia lub kierownika kancelarii wojskowej armii ks. Józefa Poniatowskiego. Wysłał go nawet w tym celu na Ukrainę, lecz wobec wyraźnej niechęci ks. Józefa, S. żadnego z tych stanowisk nie objął. Dalej przebywał w Warszawie na dworze królewskim. Wraz z otoczeniem króla przyłączył się do konfederacji targowickiej i wszedł w skład Komisji Ekonomicznej Skarbu (we wrześniu 1792). W kwietniu 1793 był w świcie Stanisława Augusta udającego się do Grodna. W celu «usunięcia się od kosztów życia warszawskiego» postanowił opuścić stolicę na stałe.

Był S. dziedzicznym posiadaczem tylko jednej wsi prywatnej – Kałęczynka w pow. brzeskim kujawskim. Niewielkie posiadłości prywatne uzupełniały jednak użytkowane przez niego dobra królewskie. W r. 1773 otrzymał dożywocie na królewszczyznach Kalinowiec i Gawronki w pow. brzeskim kujawskim, które w r. 1775 zamieniono na posesję emfiteutyczną. W r. 1774 występował jako star. kaliński. W r. 1779 odkupił od poprzedniego dzierżawcy Józefa Mogilnickiego star. nieszawskie (konsens królewski na cesję wystawiono 15 III 1779). W r. 1789 próbował dokonać cesji tego starostwa za 5 tys. dukatów, transakcja nie doszła jednak do skutku; t.r. kupił natomiast od miasta Nieszawy wsie Przypust i Dymiec z Gąsieńcem. Dn. 4 IV 1791, składając na forum sejmu oświadczenie o stanie swego majątku, informował, że ogranicza się on do «pięciu włók ziemszczyzny z ubrzeżem Wisły». W trosce o zabezpieczenie go na starość król wydzierżawił mu obszerną królewszczyznę Żyzmory w woj. trockim, której posesorem był ks. J. Poniatowski. W r. 1797 popadł S. z nim w konflikt o należną, a nie wypłacaną przez króla pensję, bowiem książę nie zgadzał się na obniżanie czynszu dzierżawnego. W lipcu t.r. Stanisław August, rekompensując częściowy spadek dochodów S-ego przyznał mu 800 dukatów rocznie. S. opuścił jednak włości żyzmorskie jeszcze przed końcem roku i osiadł jako dzierżawca w mniejszych dobrach Wielona; w tym charakterze występował jeszcze w listopadzie 1800. Był masonem, członkiem loży «Świątynia Izis». Zapewne to on został 18 IV 1807 mianowany sekretarzem tworzącej się w Wielkopolsce Dyrekcji Skarbowej przyszłego Ks. Warsz. Zmarł po r. 1807.

S. był żonaty z Rozalią z Poniatowskich, z którą miał syna Józefa Stanisława Leona (ur. 1780; ochrzczony 16 V t.r. w Warszawie).

 

Estreicher; Inowrocławski słownik biograficzny, Inowrocław 1991; Słown. Geogr. (Nieszawa); Żychliński, XII 158; Łoza, Kawalerowie; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; Urzędnicy, VI/2; – Borucki M., Ziemia kujawska pod względem historycznym, jeograficznym, archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym, Włocławek 1882 s. 83–4, 87, 131 (z błędami); Dumanowski J., Generał Dionizy Mniewski – powstaniec kujawski 1794 roku, w: Powstanie Kościuszkowskie na Kujawach i Pomorzu Gdańskim, Red. M. Pawlak, Bydgoszcz 1994 s. 104–6; tenże, Stronnictwo królewskie na Kujawach w latach 1788–1793, w: Kujawy Wschodnie i ziemia dobrzyńska w okresie przejścia pod zabór pruski w 1793 roku, Włocławek 1995 s. 89–93, 96–7, 101; Guldon R. Z., Materiały do osadnictwa powiatu brzesko-kujawskiego w XVII–XVIII wieku, „Zap. Kujawsko-Dobrzyńskie”, S. E., 1985 s. 156; Jedlicki J., Klejnot i bariery społeczne. Przeobrażenia szlachectwa polskiego w schyłkowym okresie feudalizmu, W. 1968; Kalinka W., Sejm Czteroletni, W. 1991; Korzon, Wewnętrzne dzieje; Krakowski B., Oratorstwo polityczne na forum Sejmu Wielkiego. Rekonesans, Gd. 1968; Mann Z., Stanisław August na sejmie ostatnim, W. 1938; Mietz A., Pakulski J., Świadectwa przeszłości Nieszawy, Włocławek 1989 s. 25; Rostworowski E., Sprawa aukcji wojska na tle sytuacji politycznej przed Sejmem Czteroletnim, W. 1957; tenże, W sprawie Gdańska w dobie Sejmu Czteroletniego, „Zap. Hist.” T. 21: 1956 s. 126; Rymszyna M., Gabinet Stanisałwa Augusta, W. 1962; Smoleński W., Ostatni rok Sejmu Wielkiego, Kr. 1897 s. 307–8; Stroynowski A., Reforma królewszczyzn na Sejmie czteroletnim, Ł. 1979; Szczygielski W., Referendum trzeciomajowe. Sejmiki lutowe 1792 roku, Ł. 1994; Wąsicki J., Opisy miast polskich z lat 1793–1794, P. 1962 s. 262, 265; Wojakowski J., Straż Praw, W. 1982 s. 44; Zielińska Z., O sukcesyi tronu w Polszcze 1787–1790, W. 1991 s. 185, 263; – Diariusz krótko zebrany sejmu […] pod związkiem konfederacji Obojga Narodów roku 1788 zaczętego, Wyd. P. Dufour, W. [b.r.w.] s. 260; Diariusz sejmu ordynaryjnego pod związkiem Konfederacji Generalnej Obojga Narodów agitującego się, W. 1776, s. 190–2; Diariusz sejmu ordynaryjnego […] w Warszawie rozpoczętego Roku Pańskiego 1788, Wyd. P. Łuszczewski, W. [b.r.w.] I cz. 1 s. 78, 187–90, cz. 2 s. 73, 309, 382, 513; Diariusz sejmu ordynaryjnego […] w podwojonym posłów składzie w Warszawie od dnia 16 XII 1790 r., Wyd. A. Siarczyński, W. 1791 cz. 1 s. 308–13, 365, cz. 2 s. 160–1, 231–2, 254, 400; Diariusz sejmu…, W. 1782 s. 34; Diariusz sejmu walnego…, W. 1779 s. 12–13, 16, 270; Diariusz sejmu walnego ordynaryjnego […] 1780, [W. 1780] s. 223; Dzieje ziemi kujawskiej, Ogłosił A. Pawiński, W. 1888 V 133, 162, 262, 277–8, 287–314, 317, 254; Dziennik czynności sejmu głównego ordynaryjnego warszawskiego, roku 1789 zaczęty od dnia 13 sierpnia, [b.m.w.], (sesje z 30 XII 1789 i 22 III 1790); Kontynuacja diariusza sejmu ordynaryjnego warszawskiego […] 1789 [b.m.w.], s. 270; Materiały do dziejów Komisji Rządzącej, Kr. 1918; Memoriał Piusa Kicińskiego do Stanisława Augusta z 1786 roku w sprawie budżetu dworu, „Teki Arch.” T. 7: 1961 s. 263, 289; Ostrowski T., Poufne wieści z oświeconej Warszawy, Oprac. R. Kaleta, Wr. 1989 s. 25; Stanisław August i książę Józef Poniatowski w świetle własnej korespondencji, Wyd. B. Dembiński, Arch. Naukowe, Dz. I, Lw. 1904 II z. 1; Tajna korespondencja z Warszawy do Ignacego Potockiego 1792–94, Oprac. M. Rymszyna, A. Zahorski, W. 1961 s. 259; Vol. leg., VIII 541, 838, 960, 961, IX 2, 7, 14, 47, 49, 67, 108; – AGAD: Arch. Sejmu Czteroletniego, rkp. 1714, 1716, 1720, 1726, 2246, 2251, 2838, 2846, 2995, 2997, 3439, 4000, 4125, 4179, Arch. ks. Józefa Poniatowskiego i Marii Teresy Tyszkiewiczowej, rkp. 19, 24, 1083, Koresp. Stanisława Augusta, rkp. 3b k. 454–459, 463–465, rkp. 9a k. 1–2v., 4–5, Nabytki Niedokumentowe, Oddział I 137, ks. miejskie nieszawskie 4, ks. grodzkie kowalskie 21 k. 36, ks. grodzkie brzeskie kujawskie ins. 92/93 k. 13v.–16, 22v., 40, 89v.–91; B. Czart.: sygn. 655 s. 261, sygn. 689, sygn. 698 s. 1509–1510, sygn. 705, sygn. 723 k. 175–175v., sygn. 736, sygn. 795, sygn. 1130; B. Kórn.: sygn. 11072; – Dumanowski J., Kujawy w dobie Sejmu Wielkiego, Tor. 1991 (praca magisterska w Arch. Uniw. Tor.) – Mater. Red. PSB: Mater. do rodziny Sokołowskich zebrane przez Jana Glińskiego i Zofię Stoltz z W.

Jarosław Dumanowski

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Wojciech Chrzanowski

1793-01-14 - 1861-02-26
generał dywizji WP
 
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Franciszek Potocki h. Pilawa

1788-07-02 - 1853-01-15
dyplomata
 

Szymon Łabęcki h. Korab

ok. 1728 - 1759-02-18
tłumacz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.