Sulinowski Stanisław Antoni (1932–1990), inżynier rolnik, genetyk, profesor i dyrektor Instytutu Genetyki Roślin Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu.
Ur. 5 III we Włocławku, był synem Mieczysława, podoficera WP, uczestnika powstania wielkopolskiego, odznaczonego Krzyżem Powstańczym, i Janiny z Herbów.
Po zdaniu matury w r. 1951 w Liceum Ogólnokształcącym im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku podjął S. studia na Wydz. Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu; uzyskał tam dyplomy inżyniera rolnika (15 II 1955) i magistra rolnictwa (15 X 1956). Już podczas studiów został 15 XI 1955 pracownikiem inżynieryjno-technicznym w Zakł. Doświadczalnym Inst. Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Baborówku koło Szamotuł. W r. 1958 otrzymał tam asystenturę i rozpoczął badania genetyczne oraz hodowlane nad trawami pastewnymi, m.in. analizował zmienność form i biologię kwitnienia gatunków rajgrasu wyniosłego, stokłosy bezostnej i kostrzewy łąkowej. W r. 1963 zorganizował Pracownię Genetyki i Hodowli Traw w Przebędowie pod Poznaniem, objął jej kierownictwo i prowadził odtąd badania nad mieszańcami gatunkowymi i międzyrodzajowymi życic i kostrzew. Wraz z Janem Bartzem opracował odmianę stokłosy uniolowatej, którą w r. 1973 wprowadzono do hodowli jako odmianę uprawną «UNO». Dn. 20 III 1964 doktoryzował się na Wydz. Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu na podstawie rozprawy Zmienność form i biologia kwitnienia u Arrhenatherum elatius (L.), napisanej pod kierunkiem Stefana Barbackiego. W r. 1965 otrzymał stanowisko adiunkta. Dn. 1 V 1970 został wraz z całym Zakładem przeniesiony do siedziby Inst. Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach, gdzie kontynuował badania nad otrzymywanymi przez siebie alloploidami, płodnymi pochodnymi mieszańców życic i kostrzew.
Korzystając z propozycji Barbackiego, przeniósł się S. w marcu 1972 do Zakł. Genetyki Roślin PAN w Poznaniu. Dn. 18 XI 1972 habilitował się w Inst. Biologii Stosowanej Akad. Rolniczej w Poznaniu na podstawie rozprawy Indukowane alloploidy u traw z rodzaju Festuca i Lolium. W Zakładzie od r. 1973 kierował Pracownią Mieszańców Oddalonych i równocześnie pełnił funkcje zastępcy kierownika Zakładu ds. ogólnych (1973–6) i ds. naukowych (1976–9). Dn. 1 I 1974 otrzymał stanowisko docenta. Po przekształceniu w r. 1979 Zakładu w Inst. Genetyki Roślin PAN został w nim zastępcą dyrektora ds. naukowych (pełnił tę funkcję do 31 VIII 1982). W tym okresie (19 II 1981) otrzymał tytuł profesora nadzwycz. nauk rolniczych. Dn. 1 XI 1985 objął dyrekcję Instytutu. Równocześnie od 1 I 1988 był zastępcą redaktora naczelnego czasopisma „Genetica Polonica”.
W zakresie genetyki i hodowli traw pastewnych wykrył S. współzależność między systemem rozmnażania się gatunków wyjściowych (samopylność, obcopylność) kostrzew i życic a płodnością ich form alloploidalnych. We współpracy ze stacjami hodowlanymi w Szelejewie pod Lesznem i Kowrozie pod Bydgoszczą był współautorem pierwszych w Polsce tetraploidalnych odmian życic: życicy wielokwiatowej (Lolium multiflorum) «KROTO» (1975), «LOTOS» (1978), «POLUS» (1981), «MITOS» (1983) i życicy trwałej «SOLEN» oraz kostrzew: tetraploidalnej kostrzewy łąkowej (Festuca pracensis) «WESTA» (1978) i heksaploidalnej kostrzewy trzcinowej (Festuca arundinacea) «TERROS» (1985). Był też współautorem odmian mietlicy białawej (Agrostis gigantea) i tymotki łąkowej (Phleum pratense) «OBRA» (1985). Ponadto wytworzył liczne formy mieszańcowe tak międzygatunkowe, jak też międzyrodzajowe alloplopoidalne formy kostrzew i życic (Festulolium) stanowiące cenny materiał wyjściowy przy tworzeniu nowych odmian traw pastewnych. U form tych wykrył współzależność między systemem rozmnażania się gatunków wyjściowych (samopylność, obcopylność) a płodnością ich form alloploidalnych. Opublikował ponad 50 prac (w większości po angielsku), artykułów i komunikatów naukowych. W r. 1983 otrzymał zespołową Nagrodę II st. Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki za monografię „Trawy polskie” (W. 1982), do której napisał rozdział Wybrane zagadnienia z genetyki i hodowli traw oraz podrozdziały dotyczące genetyki poszczególnych gatunków. Wypromował dziesięciu doktorów, m.in. późniejszych profesorów Adama J. Łukaszewskiego, Wojciecha Sodkiewicza i Zbigniewa Zwierzykowskiego. Był inicjatorem i współorganizatorem dwóch pierwszych ogólnopolskich konferencji „Genetyka i Hodowla Traw”. Należał do Komitetu Fizjologii, Genetyki i Hodowli Roślin PAN oraz działał w radach naukowych Inst. Genetyki Roślin PAN w Poznaniu (jako wiceprzewodniczący), Centralnego Ośrodka Badania Odmian Roślin Uprawnych w Słupi Wielkiej (jako członek Komisji Traw) i Zrzeszenia Przedsiębiorstw Hodowli Roślin i Nasiennictwa w Warszawie. Był członkiem European Association for Research on Plant Breeding oraz Polskiego Tow. Genetycznego, w którym pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Oddz. Poznańskiego. Chory od końca l. osiemdziesiątych na gościec postępujący, zamieszkał w Rogoźnie (pow. obornicki). Zmarł 10 I 1990 w Poznaniu, został pochowany 13 I na cmentarzu w Rogoźnie. Był odznaczony m.in. Medalem XXX-lecia Polski Ludowej (1974), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1977) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984).
S. był dwukrotnie żonaty. Pierwsze małżeństwo zawarte w r. 1963 z Barbarą Jakubowską (zm. 1981), absolwentką polonistyki KUL, nauczycielką szkoły podstawowej w Murowanej Goślinie, było bezdzietne. W r. 1983 ożenił się z jej bliską krewną, Barbarą Reiss z Janiszewskich. W tym związku wychowywał pasierbów, Agnieszkę i Zbigniewa Reissów oraz miał córkę Paulinę Sulinowską-Dybek (ur. 1984), absolwentkę pedagogiki UAM o specjalności resocjalizacja.
W r. 1994 pamięci S-ego poświęcono specjalny zeszyt (nr 35A) czasopisma „Genetica Polonica”. Na jego cześć nadano też nazwę SULINO odmianie trawy pastewnej z materiałów kostrzew i życic «Festulolium», wpisanej w r. 1998 do Rejestru Oryginalnych Odmian Krajowych.
Portret fot. S-ego w auli wykładowej Inst. Genetyki Roślin PAN w P.; – Arseniuk E. i in., Historia hodowli i nasiennictwa na ziemiach polskich w XX w., P. 2003; Instytut Genetyki Roślin PAN 1954–2004. Geneza. Twórcy. Kontynuacje, Red. M. Surma, T. Adamski, P. Salmanowicz, P. 2004 (częściowa bibliogr., fot.); Nauka w Wielkopolsce, Red. G. Labuda, P. 1973; Wiśniewska H., Wojciechowska W., Profesor Stanisław Antoni Sulinowski, „Wieści Akad. Czas. Akad. Roln. im. Augusta Cieszkowskiego w P.” R. 8: 2004 nr 7–8 s. 17; – „Genetica Polonica” Vol. 5: 1994 nr 35A s. XI (fot.); „Głos Wpol.” 1990 nr 10, 13 (nekrologi); – Arch. PAN w P.: sygn. P. III – 134 (teczka osobowa S-ego); – Informacje żony, Barbary Sulinowskiej z Rogoźna, brata, Tadeusza Sulinowskiego z Milanówka i Jadwigi Stuczyńskiej z P.
Wanda Wojciechowska