Bielamowski Stanisław, ur. w poł. XVIII w., zmarł po 1810 r. Partyzant i zagończyk z czasów powstania kościuszkowskiego oraz wojen napoleońskich. Wstąpił w szeregi wojska polskiego u schyłku Rzpltej do I brygady wielkopolskiej kawalerji narodowej, gdzie dosłużył się 1793 r. stopnia namiestnika. W przededniu wojny 1794 r. był już jednym ze starszych namiestników, gdyż w zastępstwie dowodził szwadronem. Nie poszedł jednak wraz z całą brygadą Madalińskiego z okolic Ostrołęki pod Kraków, lecz szwadron swój uprowadził. Za to przez sąd wojenny brygady powstańczej został skazany na śmierć przez powieszenie. Ze szwadronem swym zgłosił się następnie B. do Dąbrowskiego, i oddział ten stał się zawiązkiem formowanego pułku Mazurów. Awansowany w nim na porucznika, wziął B. udział w walkach przy oblężeniu Warszawy a następnie w wyprawie do Wielkopolski. Tutaj właśnie zasłynął jako świetny zagończyk, umiejący podchodzić wroga i zbierać o nim wiadomości. Doskonale poprowadzony podjazd w 200 koni, wysłany przez Dąbrowskiego w okolice Gniezna, Konina i Pyzdr w początku września 1794 r., tak zaniepokoił gen. Schwerina, że skupił cały swój korpus w Poznaniu, gdzie był on przeszło przez miesiąc unieruchomiony. W październiku B. awansował na majora i w dalszym ciągu pełnił służbę wywiadowczo-osłonową. W odwrocie z Wielkopolski należał do straży tylnej. Po upadku insurekcji B. znika nam z oczu; nie widać go też w szeregach wojska polskiego, formowanego 1806 r. Dopiero podczas kampanji austrjackiej 1809 r. wziął udział w obronie Wielkopolski przed najazdem austrjackim. Naczele małego oddziału kawalerji osłonił Poznań od strony Gniezna i Pyzdr. Z chwilą wymarszu korpusu Dąbrowskiego z Poznania był dowódcą oddziału powstańczego jazdy, który prowadził w straży przedniej. Po wojnie zweryfikowany jako szef szwadronu, został zaliczony do 9. p. j., uformowanego z oddziałów wielkopolskich. Przeszedł na reformę 21 III 1810 r. Był już w wieku podeszłym i zapewne zmarł wkrótce, gdyż w dalszych działaniach wojennych nie występuje.
Skałkowski A. M., Jan Henryk Dąbrowski, Monografje w zakresie dziejów nowożytnych, W. 1904, IV; Staszewski J., Kaliski wysiłek zbrojny 1806–1813, Kalisz 1931; Staszewski J., Powstanie poznańskie r. 1809 (Kronika miasta Poznania, 1930, VIII;) Skałkowski A. M., Fragmenty, P. 1928 (Amilkar Kosiński w Wielkopolsce i Z pamiętników Adama Turny); Sczaniecki L., Dziennik pułkownika Wojsk Polskich, W. 1904; Bibljoteka Narodowa w Warszawie, coll. aut. 210 (zwłaszcza tomy XVII i XVIII korespondencji Dąbrowskiego).
Janusz Staszewski