Rejowicz Stanisław Józef Konstanty (1880–1951), inżynier elektryk, profesor Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Ur. 12 I we Włocławku, był synem Fryderyka (1839–1905), inżyniera Kolei Warszawsko-Bydgoskiej, i Anny z Gruszczyńskich.
R. ukończył niższe gimnazjum klasyczne i Wyższą Szkołę Realną w Krakowie (1899). W l. 1899–1902 odbył studia na Wydziale Inżynierii Technicznej w Akademii Inżynierii Wojskowej w Wiedniu, który ukończył w stopniu podporucznika inżyniera. Uzyskał także w Wiedniu kwalifikacje na urzędnika ruchu i telegrafu w kolejach państwowych (1905). Później R. studiował jeszcze na politechnikach w Zurychu i w Brunszwiku, gdzie w r. 1911 otrzymał dyplom inżyniera elektryka. Po studiach R. przebywał do r. 1920 w USA; pracował tam w różnych zakładach przemysłowych m. in. jako inżynier maszyn elektrycznych, maszyn obliczeniowych, konstruktor urządzeń elektrycznych, projektant central parowych, zdobywając duże doświadczenie zawodowe i praktykę w dziedzinie elektrotechniki.
Po powrocie do kraju w r. 1920, R. pracował w Centralnych Zakładach Wojsk Łączności w Warszawie, produkujących m. in. radiostacje wojskowe, jako zastępca Józefa Bobińskiego, a od 1 IV 1921 jako ich kierownik (dowódca). Następnie służył do r. 1925 w stopniu majora w 3 p. łączności WP, w batalionie w Poznaniu. Jednocześnie w r. 1922 był R. pracownikiem Banku dla Elektryfikacji Polski w Warszawie. Od r. 1925 R. podjął pracę w szkolnictwie technicznym. Po krótkim stażu w Państwowej Szkole Budownictwa w Warszawie, przeniósł się do Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki w Poznaniu, gdzie był wykładowcą i organizatorem laboratorium elektrotechnicznego, od r. 1936 kierownikiem Wydziału Elektrycznego, zaś od 1 IX 1938 pełnił również obowiązki dyrektora tej szkoły. W r. 1937 wykładał na kursie przeciwzakłóceniowym Polskiego Radia w Poznaniu. Ogłosił w r. 1936 książkę pt. Miernictwo elektryczne. Po napaści Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 R. został wysiedlony z Poznania do Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie był kierownikiem szkoły zawodowej przy Zakładach Ostrowieckich.
Po wojnie R. pracował krótko w r. 1945 w Rybnickim Okręgu Węglowym na Śląsku, po czym zamieszkał ponownie w Poznaniu i tutaj do końca życia był pracownikiem naukowo-dydaktycznym, zaś od r. 1950 profesorem w Szkole Inżynierskiej, jako wykładowca elektrotechniki ogólnej, urządzeń i miernictwa elektrycznego; w l. 1949–51 pełnił tamże funkcję kierownika Pracowni Maszyn Elektrycznych i Miernictwa Ogólnego. Zmarł 25 IV 1951 w Poznaniu.
R. był żonaty (od r. 1925) z Joanną Marią z Kaimów, 1. v. Rutkowską (zm. 1932).
Wpol. Słown. Biogr.; Rocznik Oficerski, W. 1923; Zagórowski, Spis nauczycieli; – Historia elektryki polskiej, W. 1976 I; Nauka w Wielkopolsce, P. 1973; Politechnika Poznańska i wcześniejsze uczelnie techniczne w Poznaniu, P. 1976 s. 18, 20, 22, 23, 31, 37, 43, 102, 108, 310 (życiorys, fot.); Szkoły Inżynierskie w Poznaniu 1945–1955. Politechnika Poznańska 1955–1965, P. 1965 s. 19, 37–8 (życiorys); Wydział Elektryczny Politechniki Poznańskiej, P. 1980 s. 13, 14; – Zakrzewski S., Przechadzki po Poznaniu lat międzywojennych. W.–P. 1983; – „Wiad. Elektrotechn.” 1937 s. 60; – AAN: Karty ewidencyjne Min. WRiOP, sygn. 5368 a; – Bobiński J., Moje wspomnienia, II 75–6, IV 350, 389 (mszp. w posiadaniu jego córki, Heleny Bobińskiej-Kujawskiej w W.).
Jerzy Kubiatowski