INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Stanisław Rodowicz     

Stanisław Rodowicz  

 
 
1883-02-04 - 1940
Biogram został opublikowany w latach 1988-1989 r. w XXXI tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Rodowicz Stanisław (1883–1940), inżynier technolog, bibliograf, dokumentalista. Ur. 4 II w Kijowie, był synem Teodora, inżyniera, uczestnika powstania styczniowego, i Stanisławy z Rymkiewiczów, starszym bratem Kazimierza (zob.).

R. ukończył w r. 1900 gimnazjum filologiczne w Kijowie, po czym studiował na politechnice kijowskiej. Po zamknięciu tej uczelni przez władze rosyjskie w styczniu 1906 kontynuował studia na politechnice w Karlsruhe i otrzymał tytuł inżyniera technologa w r. 1907. W końcu t.r. wrócił do Kijowa, gdzie zdał również egzaminy końcowe, uzyskując – na podstawie ustaw rosyjskich – po raz drugi dyplom inżynierski. W latach studenckich brał udział w ruchu niepodległościowym i był współzałożycielem studenckiej organizacji «Polonia» w Kijowie. Był członkiem korporacji polskiej «Wisła» w Karlsruhe. W r. 1908 odbył służbę w formacjach saperskich armii rosyjskiej, a po wyjściu z wojska pracował do r. 1918 w dziale technicznym Dyrekcji Kolei Południowo-Zachodniej w Kijowie. Następnie zajmował się organizacją transportów repatriantów polskich z Kijowa, których odwoził do kraju. Po przywiezieniu kolejnej grupy do Warszawy w r. 1919 został odcięty od Kijowa. Wstąpił do WP i jako szef sekcji kolejowej dowództwa WP dotarł do Kijowa wraz z armią polską w maju 1920 (w dwa tygodnie po śmierci żony). Był ok. 1920 r. członkiem Ligi Narodowej.

Po zakończeniu wojny polsko-radzieckiej R. pracował w Instytucie Wojskowo-Technicznym, w Departamencie V Inżynierii i Saperów Min. Spraw Wojskowych i w Głównym Zarządzie Inżynierii i Saperów. Przeszedł do rezerwy w r. 1923 w stopniu (awans od 1 VI 1919) majora („Rocznik Oficerski” wymienia go jako byłego oficera zawodowego). Należał do inicjatorów budowy linii kolejowej na Półwyspie Helskim.

Przez cały okres dwudziestolecia międzywojennego był R. rzeczoznawcą i doradcą w sprawach technicznych w ministerstwach, instytucjach państwowych i samorządowych, izbach przemysłowo-handlowych, fabrykach, udzielał konsultacji osobom prywatnym, a także był biegłym sądowym. Wykonał szereg projektów w zakresie instalacji wodociągowych i kanalizacyjnych, wentylacyjnych, ogrzewczych i chłodniczych, m.in. dla gmachu Politechniki Warszawskiej, Banku Przemysłu Cukrowniczego, pałacu w Krzeszowicach i Głównego Dworca Pocztowego w Warszawie. Opublikował na ten temat kilka artykułów, m.in. Jaką najniższą temperaturę trzeba przyjąć przy obliczaniu strat ciepła budynków („Kron. Techn” 1932 i odb.), Wpływ nasłonecznienia na ogrzewanie budynków („Przegl. Techn.” 1937 i odb.). interesował się organizacją i metodami transportu. Już w r. 1918 opublikował pracę, w której proponował zastosowanie w transporcie konteneryzacji: Wagony o nadwoziu przenośnym dla przewozu ładunków drogami żelaznymi, bitymi i wodnymi (W.). Drukował też inne artykuły z tej dziedziny m.in. W sprawie transportu węgla i rudy drogą wodną pomiędzy Bałtykiem a polskim zagłębiem węglowym („Wiad. Związku Pol. Zrzeszeń Technicznych” 1932 i odb.) i Metoda porównania urządzeń przeładunkowych (tamże 1932 i odb.). W l. 1930–5 był R. dyrektorem Komitetu Chłodnictwa w Min. Przemysłu i Handlu. Zorganizował zespół fachowców z różnych dziedzin, który pod jego kierunkiem opracował plan sieci chłodniczej dla całego kraju. Projekt ten nie doczekał się realizacji. Był R. członkiem zarządu Sodalicji Mariańskiej inteligencji warszawskiej. Brał udział w organizowaniu się pierwszej na Żoliborzu w Warszawie parafii Św. Stanisława Kostki. Zaprojektował dla tej parafii prowizoryczną kaplicę, prowadził jej budowę, a następnie był wiceprzewodniczącym komitetu budowy kościoła. Zaprojektował też instalacje centralnego ogrzewania dla części budynków Zakładu dla Niewidomych w Laskach koło Warszawy.

R. był w l. 1929–32 prezesem Stowarzyszenia Techników Polskich (STP), ale we władzach i w poszczególnych komórkach tego stowarzyszenia działał przez cały okres międzywojenny: był sekretarzem Rady Naukowo-Technicznej, sekretarzem Koła Inżynierów Doradców i Inżynierów Rzeczoznawców, delegatem STP do Stałej Delegacji Polskich Zrzeszeń Technicznych, członkiem zarządu Związku Polskich Czasopism Technicznych i Zawodowych oraz delegatem do Drukarni Technicznej, a następnie członkiem jej zarządu. Był prezesem Komitetu Bibliotecznego STP i przez wiele lat opiekował się biblioteką stowarzyszenia, wprowadzając w niej system dziesiętny. Propagował ten system, m. in. w publikacjach: Jak prowadzę moją bibliotekę. Praktyczne wskazówki organizowania bibliotek (według systemu dziesiętnego) (W. 1921) i Klasyfikacja dziesiętna („Przegl. Techn.” 1937). Na II Zjeździe Bibliofilów Polskich w r. 1926 w Warszawie wygłosił referat o zastosowaniu systemu dziesiętnego w bibliografii technicznej. W l. 1928–31 przewodniczył sekcji systemu dziesiętnego Koła Warszawskiego Związku Bibliotekarzy Polskich; po jego likwidacji R. zorganizował sekcję bibliografii dziesiętnej przy Komitecie bibliotecznym STP. W r. 1932 współorganizował Biuro Bibliografii Technicznej STP. Od r. 1928 był R. członkiem Międzynarodowego Instytutu Bibliograficznego w Brukseli, przekształconego w r. 1931 w Międzynarodowy Instytut Dokumentacji z siedzibą w Hadze. Brał udział w kongresach tej organizacji w Hadze w r. 1931, w Paryżu w r. 1937 oraz w Zurychu w r. 1939; na wszystkich tych zjazdach wygłaszał referaty. Był rzecznikiem międzynarodowej wymiany myśli technicznej. Brał udział w Kongresie Federacji Inżynierów Słowiańskich w Belgradzie w r. 1933, na którym wysunął projekt współpracy krajów słowiańskich w zakresie wymiany dokumentacji technicznej. Był współredaktorem „Bibliografii polskich wydawnictw technicznych za pierwsze dziesięciolecie niepodległości 1918–1928. Technika – wytwórczość – organizacja” (W. 1929). W l. 1923–39 redagował „Wiadomości Stałej Delegacji Polskich Zrzeszeń Technicznych”, nazwane od r. 1925 „Wiadomościami Związku Polskich Zrzeszeń Technicznych”. Jako dodatek do „Wiadomości” wydawał w l. 1928–34 „Polską Bibliografię Techniczną”. Od r. 1930 wydawał też i redagował miesięcznik „Kronika Techniczna”. W r. szk. 1938/9 prowadził w Wojskowej Szkole Inżynieryjnej w Warszawie wykłady z zakresu budowy schronów.

Brał R. udział w kampanii wrześniowej 1939 r. w dowództwie wojsk saperskich. Internowany przez Armię Radziecką, przebywał w obozie w Kozielsku. Zginął w Katyniu. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta, francuską Legią Honorową 5 kl., bułgarskim Orderem Zasług Cywilnych i jugosłowiańskim Orderem Świętego Sawy.

Z małżeństwa z Marią ze Świdzińskich (ślub 25 VII 1909), miał R. czterech synów: Stanisława (1910–1969), Kazimierza (1912–1960), Edmunda (zmarł jako niemowlę) i Władysława (ur. 1916).

 

Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Słown. Pracowników Książki Pol.; Moszyński A., Lista…, Londyn 1949 s. 143; Rocznik Oficerów Rezerwy Biura Personalnego Min. Spraw Wojskowych, W. 1934 s. 163; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; – Dembowska M., Dokumentacja i informacja naukowa, W. 1965; Kozicki S., Historia Ligi Narodowej (okres 1887–1907), Londyn 1964; Pamiętnik II Zjazdu Bibliofilów Polskich w Warszawie (31 X – 2 XI 1926), W. 1928 s. 33, 60, 61, 147; Przyrembel Z., Stowarzyszenie Techników Polskich w Warszawie 1898–1938, W. 1938 s. 30, 37, 48, 72–4 (fot.); – Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1934 poz. nr 8859; Sprawozdanie z działalności Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie za r. 1924, W. 1925 s. 3, 6–7, 12; toż za l. 1925–38; – „Przegl. Bibliot.” 1928 s. 86, 1929 s. 242, 244, 247, 1930 s. 269, 270, 1931 s. 245, 1937 s. 334; – Informacje syna, Władysława i materiały w jego posiadaniu, informacje synowej, Krystyny Rodowiczowej.

Stanisław Konarski

 

 
 

Powiązane zdjęcia

   
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

   
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 
 

Wieńczysław Gliński

1921-05-10 - 2008-07-08
aktor filmowy
 
 

Bolesław Bogdan Piasecki

1915-02-18 - 1979-01-01
prawnik
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Teodor Opęchowski

1854-05-29 - 1914-01-10
lekarz
 

Władysław Siarkowski

1840-02-28 - 1902-03-23
historyk regionu
 

Tadeusz Szanior

1877-02-26 - 1969-09-02
architekt
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.