Ożegowski Stefan Franciszek (1881–1930), lekarz, pułkownik WP, organizator wojskowej służby sanitarnej. Ur. 4 VIII w Poznaniu, był synem Andrzeja (1851–1924), lekarza i działacza społecznego, oraz Bibianny z domu Rogozia. Do gimnazjum klasycznego uczęszczał w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie należał do tajnego Tow. Tomasza Zana. Maturę zdał w r. 1902. Studia medyczne odbył we Wrocławiu i Greifswaldzie, gdzie w r. 1907 zdał egzamin lekarski. Następnie odbywał praktykę, specjalizując się w laryngologii, w Instytucie Patologii w Greifswaldzie, Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Wrocławskiego i w Szpitalu OO. Bonifratów we Wrocławiu. Doktoryzował się w styczniu 1909 w Greifswaldzie na podstawie rozprawy Ober Thymustod (Greifswald 1909), wydanej także po polsku pt. Śmierć grasicza (m. i r. wyd. nieznane). Po powrocie do Ostrowa wiosną 1909 rozpoczął praktykę lekarską. Przyłączył się tu do grona miejscowych działaczy społecznych. W r. 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej i w czasie pierwszej wojny światowej był przeważnie w służbie frontowej, najpierw w randze lekarza-porucznika, potem lekarza-kapitana. W końcu 1918 r. wrócił do Ostrowa i brał udział w pracach niepodległościowych. Wchodził w skład delegacji wysłanej 31 XII t. r. przez Powiatową Radę Ludową w Ostrowie do Poznania w celu uzyskania od Naczelnej Rady Ludowej instrukcji co do dalszego postępowania. W czasie powstania wielkopolskiego należał do głównych organizatorów służby sanitarnej w Polskich Siłach Zbrojnych byłego Zaboru Pruskiego. Kolejno był naczelnym lekarzem w Okręgu Wojskowym nr VII (w randze lekarza-majora), potem w Okręgu Południowym (w randze lekarza-podpułkownika), następnie lekarzem dywizyjnym w 3 dyw. strzelców wielkopolskich (później 17 dyw. piechoty wielkopolskiej). W czasie wojny polsko-radzieckiej 1919/20 r. pełnił m. in. funkcję szefa służby sanitarnej frontu litewsko-białoruskiego (w randze lekarza-pułkownika) i zasłużył się w zwalczaniu epidemii duru brzusznego. Następnie przydzielony został do Kompanii Zapasowej Sanitarnej nr 7 i zatrudniony był w Szpitalu Okręgowym w Lublinie. W r. 1923 z powodu złego stanu zdrowia przeszedł w stan spoczynku. Ponownie prowadził praktykę lekarską w Ostrowie i jednocześnie był naczelnym lekarzem Powiatowej Kasy Chorych, działał też społecznie jako prezes Związku Lekarzy Zachodniej Polski na obwód ostrowski, wiceprezes Rady Miejskiej i prezes V okręgu Tow. Powstańców i Wojaków. Politycznie związany był z chadecją. Zmarł 19 XII 1930 w Ostrowie.
O. ożeniony był (od r. 1912) z Kazimierą z domu Wawrzyniak (zm. 1975), siostrą dowódcy frontu południowego w powstaniu wielkopolskim, mjra Władysława Wawrzyniaka, zasłużoną jako działaczka społeczna (m. in. w «Czytelni Kobiet», w Wielkopolskim Czerwonym Krzyżu, a w okresie międzywojennym w tzw. Misji Dworcowej). Miał z nią dwóch synów: Andrzeja Zygmunta (1913–1959), lekarza medycyny i komandora podporucznika Marynarki Wojennej, uczestnika drugiej wojny światowej, działacza polonijnego w Quebecku, oraz Przemysława, lekarza i działacza harcerskiego, zamieszkałego w Czarnkowie nad Notecią.
Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; Spis oficerów służących czynnie w dniu 1. 6. 21 r., W. 1921; Urzędowy spis lekarzy…, W. 1924/5; – Wielkopolska szkoła edukacji narodowej, P. 1970 s. 126, 195; – Wieliczka Z., Od Prosny po Rawicz, P. 1931 (fot.); – „Goniec Narod.” 1930 nr 242; „Kur. Pozn.” 1930 nr 589, 594; „Orędownik Ostrowski” 1925 nr z 20 III, 9 X, 1930 nr z 23 XII; „Tyg. Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej” 1919 nr 21 s. 99; – Informacje syna Przemysława Ożegowskiego i Feliksa Soboczyńskiego z Poznania.
Jerzy Pietrzak