Skierski Stefan Kazimierz Wojciech (1873–1948), superintendent Kościoła ewangelicko-reformowanego w RP. Ur. 4 XII w Kielcach, był synem Henryka i Heleny z Hassmanów, młodszym bratem Leonarda (zob.).
W r. 1893 S. ukończył gimnazjum w Kielcach, a następnie studiował teologię ewangelicką na uniwersytecie w Dorpacie (Tartu). Dn. 18 XI 1900 S. został ordynowany na pastora przez superintendenta Kościoła ewangelicko-reformowanego w Król. Pol., Augusta Karola Diehla. Początkowo był wikariuszem zboru ewangelicko-reformowanego w Sielcu koło Staszowa, z którym rodzina Skierskich związana była co najmniej od XVII w. W l. 1902–10 był pastorem zborów w Zelowie w pow. łaskim i w Łodzi, w lipcu 1910 powołany został na stanowisko drugiego proboszcza zboru warszawskiego.
W czasie pierwszej wojny światowej S. odprawiał w warszawskim kościele ewangelicko-reformowanym uroczyste nabożeństwa tzw. patriotyczne. Zachowały się drukowane teksty jego kazań wygłoszonych na takich nabożeństwach, m. in. Kazanie wypowiedziane w kościele reformowanym warszawskim w przeddzień otwarcia Uniwersytetu i Politechniki polskiej w Warszawie z dnia 14 IX 1915 (W. 1915) oraz Kazanie wygłoszone w kościele ewangelicko-reformowanym w Warszawie w dniu 17 II 1918 roku (W. 1918).
Jako teolog był S. przedstawicielem nurtu wywodzącego się z liberalnej filozofii XIX w., w tym też duchu skomentował opracowaną przez siebie edycję Katechizmu heidelberskiego… (1921). W r. 1926 założył miesięcznik „Jednota” – organ Kościoła ewangelicko-reformowanego w RP i został jego redaktorem naczelnym, skupiając wokół siebie grono utalentowanych współpracowników, m. in. Pawła Hulkę-Laskowskiego, Stanisława Srokowskiego, Oskara Bartla, Kazimierza Kosińskiego i Jerzego Kurnatowskiego. Po śmierci superintendenta Władysława Semadeniego w r. 1930, wybrano w r. 1931 S-ego na pierwszego proboszcza zboru warszawskiego, superintendenta (biskupa) Kościoła ewangelicko-reformowanego w RP oraz na wiceprezesa Konsystorza. W l. trzydziestych starał się S. umacniać struktury kościelne osłabiane konfliktem między wileńskim a warszawskim ośrodkiem ewangelicko-reformowanym. Szczególnie wiele uwagi poświęcał akcji misyjnej we wschodniej Małopolsce. Powołano tam kilka nowych zborów, złożonych z osadników czeskich oraz ukraińskich chłopów.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. pozostał w Warszawie, po pożarze zbombardowanego 10 IX 1939 kościoła ewangelicko-augsburskiego p.wezw. św. Trójcy S. udostępnił kościół ewangelicko-reformowany na Lesznie dla polskich nabożeństw luterańskich. W czasie okupacji niemieckiej pod jego nadzorem prowadzono rozmowy w sprawie powołania wspólnego z luteranami Polskiego Kościoła Ewangelickiego, którego superintendentem miał zostać S. Był też wprowadzony w konspiracyjne działania podległych mu duchownych, m. in. w «legalizację» Żydów i współpracę z władzami państwa podziemnego. Do sierpnia 1944 odprawiał regularnie polskie nabożeństwa niedzielne, w czasie powstania warszawskiego odprawiał codziennie wieczorne nabożeństwa w intencji powstańców i ludności Warszawy.
Po powstaniu S. znalazł się w Piotrkowie Trybunalskim, ale wkrótce powrócił do Warszawy, gdzie – mimo złego stanu zdrowia – zajął się odbudową ewangelicko-reformowanych struktur kościelnych, pełniąc nadal obowiązki superintendenta i pierwszego proboszcza zboru warszawskiego. Zmarł 31 I 1948 i pochowany został na warszawskim cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym, w grobowcu rodziny Diehlów. Był odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta.
Z małżeństwa z Bronisławą Felicją, córką Augusta Karola Diehla (zob.), S. miał pięcioro dzieci: Stefana (1904–1970), ekonomistę, Leonarda (1905–1978), ekonomistę, Stanisława (1908–1985), kapitana dyplomowanego WP, Bronisławę (1909–1985), farmaceutkę, i Jana Andrzeja (zob.).
Fot. S-ego w zbiorach B. Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w W.: – Szulcowie J. i E., Cmentarz Ewangelicko-Reformowany w Warszawie, W. 1989; Stegner T., Ewangelicy warszawscy 1815–1918, W. 1993; tenże, Pastorzy Królestwa Polskiego na studiach teologicznych w Dorpacie w XIX wieku, w: Studia i Mater. Wydawnictwa Nauk. Semper, nr 1, W. 1993 s. 11; Dryja-Wysocki S., Wspomnienie o ks. Stefanie Skierskim, „Słowo Powsz.” 1981 nr 26 s. 7; – „Jednota” 1976 nr 7/8 s. 33; – B. Synodu Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w W.: Skierski Stefan (jr), Rodzina Skierskich (mszp.), relacja Jana Zaunara (rkp.); Niesygn. akta Paraf. Ewangelicko-Reformowanej w W. i Konsystorza Ewangelicko-Reformowanego w RP; – Informacje Aleksandry Sękowskiej z W.
Wojciech Kriegseisen