Regulski Tadeusz Gustaw (1896–1971), ekonomista, działacz gospodarczy i społeczny, współorganizator Elektrycznych Kolei Dojazdowych. Ur. 7 XI w Kutnie, był synem Juliusza i Bronisławy z Chodakowskich, młodszym bratem Bronisława (zob.) i Janusza (zob.).
R. ukończył szkołę realną w Kutnie i szkołę handlową Jeżewskiego w Warszawie. W r. 1920 wstąpił jako ochotnik do WP (do 4 p. ułanów we Włocławku zwanego Pułkiem Dzieci Kujawskich) i z dywizją litewsko-białoruską gen. Lucjana Żeligowskiego brał udział w walkach; ciężko kontuzjowany, leczył się w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Gdy w r. 1922 powstała Spółka Akcyjna Elektryczne Koleje Dojazdowe (EKD), w ramach zgrupowania Sp. Akc., «Siła i Światło» w Warszawie, R. został zaangażowany najpierw jako prokurent spółki i zajmował się wykupywaniem gruntów pod budującą się kolej EKD, początkowo na trasie Warszawa–Grodzisk Mazowiecki (uruchomionej w r. 1927), a później także odgałęzień tej kolei do Włoch (1932) i Milanówka (1936). Był zręcznym mediatorem w spornych sprawach prawno-wywłaszczeniowych. Z biegiem czasu R. awansował na dyrektora handlowego EKD. Współdziałał tu z bratem Januszem, a także z dyrektorem naczelnym Tadeuszem Baniewiczem i inż. Wiktorem Przelaskowskim nad sprawną działalnością pierwszej w Polsce zelektryfikowanej linii kolejowej użytku publicznego. W r. 1938 R. wziął udział w obradach walnego zgromadzenia Stow. Elektryków Polskich (SEP) na Bałtyku (na statku m/s «Piłsudski») w drodze do Szwecji, gdzie zwiedził kilka czołowych zakładów przemysłu szwedzkiego. W t. r., po zawarciu porozumienia Polskich Zakładów «Philips» z rządem polskim co do zakresu produkcji i obsadzenia stanowisk w większym stopniu przez personel polski, został R. powołany na zastępcę dyrektora naczelnego «Philipsa» w Polsce, a w obliczu zagrożenia wojennego w r. 1939 został pełnomocnikiem rządu polskiego w tych zakładach.
Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 R. ewakuował się przez Lwów na Węgry i współpracował z konsulatem polskim w Budapeszcie przy remanencie przejętego przez Węgrów polskiego sprzętu wojskowego. Na wiosnę 1940 przeniósł się do Francji, zgłosił się do pracy w Oddziale Londyńskim Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK) i został delegatem tej organizacji na południu Francji w dep. Var. Zorganizował tam szereg schronisk dla polskich uchodźców, m. in. w Hyères i okolicy, umożliwił im pracę w zorganizowanych przez siebie pod egidą PCK a później (powołanego w miejsce PCK) Tow. Opieki nad Polakami we Francji wielu punktach usługowo-rzemieślniczych, m. in. w zakładzie introligatorskim, ratującym polskie starodruki. Starał się również wtedy ułatwiać ewakuację Polaków w drodze do innych krajów, zwłaszcza do Anglii. Po wyzwoleniu Paryża w r. 1944 R. zorganizował w PCK biuro poszukiwania rodzin, mające duże zasługi w odnajdywaniu Polaków rozproszonych w wielu krajach. Zgromadził wówczas dużą kartotekę osobową, przekazaną po kilku latach do PCK w Warszawie. Za pracę tę otrzymał specjalne wyróżnienie PCK, wielki krzyż «Universalis Meritis».
R. powrócił do Polski z żoną i dziećmi w sierpniu 1947. Krótko pracował w EKD jako referent personalny i zaopatrzeniowy, po czym zajął się hodowlą róż i królików w Grodzisku Mazowieckim, gdzie miał dom i działkę ziemi. Zmarł 29 IX 1971 po ciężkiej chorobie nowotworowej w szpitalu psychiatrycznym w Pruszkowie (Tworki), pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera B-IV-11/12).
W małżeństwie (od r. 1929) z Marią z Gnoińskich, córką Ksawerego (zob.) miał R. syna Andrzeja Tadeusza i córkę Elżbietę Marię, zamężną za Włodzimierzem Wajnertem.
PSB (Przelaskowski Wiktor); Lista uczestników X Walnego Zgromadzenia SEP na Bałtyku, 26–30 VII 1938 r.; Spis abonentów Warszawskiej sieci telefonów R. 1938/9 s. 471; Informator o władzach i organach SEP, W. 1939; – Historia elektryki polskiej, W. 1971 V, 1974 III; Siemaszko Z. S., Narodowe Siły Zbrojne, Londyn 1982; Włodarski A., Materiały do monografii rodu Falk-Regulskich herbu Ciołek, W. 1925 s. 17; – Regulska H., Dziennik z oblężonej Warszawy, W. 1978; Regulski J., Blaski i cienie długiego życia, W. 1980; Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, W. 1936 nr 10344, 1938 nr 14147; – „Kron. Warszawy” 1983 nr 2 s. 122; „Przegl. Elektrotechn.” 1938 s. 215, 271; – Arch. Cmentarza Powązkowskiego w W.: Księgi zmarłych w r. 1971 nr 1402; Arch. Hist. Elektroenergetyki Pol. w Tor.: Klepsydra nagrobna (metalowa) R-ego; – Szweykowski J., Szkic historyczny Zakładów Philipsa w Polsce, W. 1967 s. 18, 23, 28, 29 (mszp. w posiadaniu autora biogramu); Informacje żony, Marii Regulskiej i Czesława Szczypiora.
Jerzy Kubiatowski