INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Tomasz Sobocki h. Doliwa  

 
 
ok. 1508 - przed 6 lutego 1547
Biogram został opublikowany w latach 1999-2000 w XXXIX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.

Kliknij, aby edytować tekst...

 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sobocki Tomasz h. Doliwa (ok. 1508–1547), kanclerz wielki kor. Był synem Tomasza (zm. 1527), dziedzica Soboty w ziemi łęczyckiej, i Elżbiety z Bielawskich h. Jastrzębiec.

Dn. 10 VI 1525 wraz z bratem Jakubem zapisał się S. na uniw. w Wittenberdze; nie wiadomo, jak długo studiował. Justus Ludwik Decjusz określał go później jako wychowanka F. Melanchtona. Koligacje z ustosunkowaną i mającą wpływy na królewskim dworze rodziną Dzierzgowskich (w r. 1528 siostra S-ego Dorota była już żoną Jana Dzierzgowskiego, wówczas kaszt. czerskiego) otworzyły mu drogę do kariery. Jako dworzanin Zygmunta I został 15 V 1532 mianowany wojskim łęczyckim; obejmując ten dostatnio uposażony dochodami z ceł urząd, pozostał w składzie dworzan. W l. 1533–5 przebywał z królem na Litwie. W lipcu 1535 (list przejezdny wystawiony 4 VII) wysłał go Zygmunt I do króla węgierskiego Jana Zapolyi z zaproszeniem na ślub Jadwigi Jagiellonki z margrabią brandenburskim Joachimem. W r. 1536 w gronie dworzan królewskich znajdowali się także bracia S-ego: Jakub i Brykcy. T.r. otrzymał S. w Wilnie polecenie przejęcia na rzecz skarbu królewskiego starostw mazowieckich z rąk Anny z książąt mazowieckich Odrowążowej. Jego starania o realizację królewskiego mandatu, nakazującego Odrowążowej zwrot dóbr mazowieckich, które miała prawo trzymać do czasu wyjścia za mąż, okazały się jednak bezskuteczne.

W marcu 1537 został S. wysłany do ks. pruskiego Albrechta, m.in. w celu poinformowania go o zaprzysiężeniu przez Zygmunta Augusta przywilejów Królestwa oraz przedstawienia życzenia króla, aby książę przywrócił w Księstwie Pruskim katolicyzm. Listy uwierzytelniające wystawiono S-emu 18 III i tegoż dnia książęcy agent Mikołaj Nipszyc zalecał go względom Albrechta, podkreślając jego wykształcenie, a zwłaszcza znajomość języków i Pisma św. S., który przybył do Królewca w poł. kwietnia, wywarł na księciu bardzo korzystne wrażenie i został dobrze przyjęty. Wyjechał z listem do króla, w którym Albrecht zawiadamiał, iż przekazał mu wyczerpujące odpowiedzi we wszystkich przedłożonych sprawach, z prezentem od książęcej małżonki Doroty dla królewny Izabeli oraz z listami do zaprzyjaźnionych panów kor. (m.in. do hetmana Jana Tarnowskiego i woj. mazowieckiego Piotra Goryńskiego z Ojrzanowa).

Do Krakowa powrócił S. 4 V, a już w poł. tego miesiąca powierzył mu król kolejną legację. Zapowiedziany listem z 17 V udał się do Rzymu z poselstwem obediencyjnym do Pawła III. Miał nadto zabiegać u papieża i kolegium kardynałów o przyznanie królowi annat na obronę kraju w związku z zagrożeniem tureckim. Prośbę króla poparli osobnym listem (z 29 V) biskupi zebrani na synodzie prow. w Piotrkowie. S. dotarł do Rzymu w czerwcu t.r. Dn. 4 VII, przyjęty na audiencji przez Pawła III, złożył w imieniu króla obediencję, wygłaszając długą łacińską mowę. Starania w sprawie annat zajęły cały miesiąc, przy czym pomocą służył S-emu szczególnie przez Zygmunta I zobligowany kardynał protektor Polski – A. de Ghinucci. Dn. 8 VIII Stolica Apostolska przyznała królowi 10 tys. dukatów z annat należnych w ostatnim roku. W Krakowie był S. na początku października. W grudniu t.r. jeździł z instrukcją królewską na sejmiki przedsejmowe do Środy i Koła w ramach przygotowań do sejmu zwołanego na 18 I 1538 w Krakowie. Przypuszczalnie tytułem wynagrodzenia i zwrotu kosztów poniesionych podczas poselstwa do Rzymu wypłacono mu 15 VIII 1538 w Krakowie dochody ze starostw: zakroczymskiego, nowomiejskiego oraz z Będkowic i Piaseczna.

W kwietniu 1539 został S. mianowany cześnikiem królewskim; 18 IV informował Nipszyc Albrechta o tej nominacji i sugerował, iż byłoby dobrze, aby książę obdarzył osobistym i życzliwym listem S-ego, który jest «gestlich und weltlich uberaus». Książę z rady skorzystał; odtąd S., pozostając w stałym kontakcie z Nipszycem, stał się jednym z powierników Albrechta (nazywany w korespondencji: «unser besonder lieber…») na królewskim dworze. W początkach grudnia zaczął się S. przygotowywać do poselstwa do Solimana II w związku z przysłanym przez sułtana zaproszeniem dla Zygmunta I na uroczystości związane z wydaniem za mąż córki i obrzezaniem dwóch synów. Instrukcję poselską wystawiono S-emu 22 XII. Oprócz przekazania zapewnień o przyjaźni miał przypomnieć sułtanowi, m.in. o obietnicy powstrzymania napadów tatarskich i gwarancji swobodnego handlu. Ze swej strony król zobowiązywał się powstrzymać napady na Oczaków, zawiadamiał o wydaniu córki Izabeli za Jana Zapolyę i prosił o sułtańską łaskę dla posła. S. otrzymał także polecenie, by odwiedził po drodze hospodara mołdawskiego Stefana V i następnie polecił go względom Solimana. Zabrał nadto list gratulacyjny dla sułtana od Zygmunta Augusta. Już w czasie podróży doszła go prośba od ks. Albrechta, aby postarał się o uwolnienie książęcego wychowanka, dworzanina księżnej, Ch. Pferdsfellera, który dostał się do tureckiej niewoli podczas walk na Węgrzech. W orszaku S-ego wyruszył do Turcji Marcin «Nypczicz», być może krewny Nipszyca. S. spotkał się w Konstantynopolu z dobrym przyjęciem. Świadectwem były listy przywiezione od sułtana do obu królów, wydanie mu jeńców, także owego książęcego dworzanina. Do Krakowa wrócił w końcu kwietnia 1540; już jednak 11 IV wiedziano o pozytywnym wyniku poselstwa. Dn. 1 V był w Wolborzu, prawdopodobnie jechał w ślad za zmierzającym na Litwę królem, przy którym pozostawał tam przez cały okres jego pobytu.

W kwietniu 1541 Albrecht pisał do podkanclerzego Samuela Maciejowskiego, iż zdaje sobie sprawę, że król nie zechce posłać w poselstwie do cesarza Karola V swego cześnika S-ego, ponieważ «nie ma nikogo, czyjej pomocy chętniej używa w swej słabości i kto szybciej i lepiej wszystko wedle jego życzeń spełnia». Dodawał przy tym, iż jest bardzo zadowolony z pozostawania S-ego na dworze, ponieważ ma dzięki temu możliwość, aby «królowi do zbawienia i zdrowia służyć», co uważał za swój obowiązek z racji «związków krwi». Stale też przekazywał Albrecht korespondencję dla króla, podkanclerzego i panów litewskich na ręce S-ego, który ze swej strony przesyłał mu nowiny z dworu. Swoje milczenie od kwietnia do czerwca 1541 wyjaśniał S. nieobecnością w Wilnie: wyjechał bowiem na polowanie z obu królami. Do Krakowa powrócił z królem w czerwcu 1542. Dn. 17 X t.r. Zygmunt I przyznał mu dożywotnio czynsz roczny 100 fl. węgierskich od krakowskiej gminy żydowskiej. W tym czasie, w związku ze śmiercią bpa kujawskiego Łukasza Górki, rozeszły się pogłoski, jakoby arcybp Piotr Gamrat zwrócił się do króla z prośbą o mianowanie na jego miejsce Mikołaja Dzierzgowskiego, dotychczas bpa kamienieckiego (i nominata bpa chełmskiego) i danie bpstwa kamienieckiego S-emu. W grudniu J. L. Decjusz informował ks. Albrechta, że bpstwo kujawskie dostanie najpewniej S. «świetnie wykształcony młodzieniec». Plotki ustały, gdy w styczniu 1543 nominację na to biskupstwo dostał Dzierzgowski. W czerwcu t.r. S. wraz z Gamratem i Marcinem Gałczyńskim dostał prawo prezenty pierwszej kanonii i scholasterii, które zawakują w kapitule katedralnej krakowskiej i kolegiackiej w Warszawie. W grudniu t.r. w Wielowsi, gdzie przebywał z dworem Zygmunt I, uciekając przed zarazą, otrzymał dom w Piotrkowie, scedowany mu za zgodą króla przez kaszt. wojnickiego Spytka Tarnowskiego. W styczniu 1544 zjechał z królem na sejm piotrkowski; 21 II, podczas sejmu, dostał w dzierżawę (za 600 fl. rocznie) star. rawskie.

W tym czasie zwrócił S. na siebie uwagę kanonika krakowskiego Stanisława Górskiego; ów słynny z plotek i niechęci do Bony historyk pisał wówczas «do przyjaciela», iż S. należał do wspierających protest królowej przeciw objęciu Litwy obowiązkiem świadczenia na obronę antyturecką. On także, już w marcu t.r., widocznie pod wpływem wiadomości o chorobie bpa poznańskiego Sebastiana Branickiego, donosił podkanclerzemu Maciejowskiemu o planowanych posunięciach personalnych (mianowaniu kanclerza Pawła Wolskiego w miejsce Branickiego), w których wyniku S. dostałby pieczęć w. kor. W końcu maja szczegółowo opisywał przetargi w tej sprawie i donosił o zabiegach podejmowanych w interesie brata przez D. Dzierzgowską, przyjaciółkę Gamrata i ulubienicę królowej. Król miał być tej koncepcji niechętny, Górski uważał jednak, iż zdanie królowej przeważy, tym bardziej, że S. ma poparcie wśród senatorów. Nadmieniał także, iż pracuje nad tym protegowany Bony, podkomorzy krakowski Jan Ocieski, który liczy na zajęcie po S-m urzędu cześnika. Sprawa była przedmiotem narad także podczas pobytu dworu w Brześciu Lit. w jesieni t.r., gdy Zygmunt I przekazywał władzę w W. Ks. Lit. synowi, który miał osiąść w Wilnie, połączywszy się z opuszczoną małżonką. Marszałkiem dworu królowej Elżbiety został wówczas Piotr Okuń, mąż drugiej siostry S-ego – Anny, zaś jego brat Brykcy objął na jej dworze funkcję podczaszego. Także podczas pobytu w Brześciu, we wrześniu, dołączył S. do swych urzędów burgrabstwo krakowskie (król przyznał mu wówczas stajnię na zamku krakowskim należącą do burgrabstwa).

Data mianowania S-ego kanclerzem nie jest znana. Najprawdopodobniej otrzymał nominację na sejmie krakowskim między 14 I a 3 III 1545. Obejmując kanclerstwo, zatrzymał wszystkie poprzednie urzędy. Prowadzenie wpisów do Metryki Kor. rozpoczął 13 III w Krakowie. Z jego nominacji szczególnie ucieszył się ks. Albrecht, z nadzieją przyjął tę nominację Gdańsk, zabiegający w kwietniu o zatrzymanie w zastawie star. puckiego. Przebywający w związku z tymi staraniami burmistrz i burgrabia gdański Jan Werden spodziewał się uzyskać poparcie S-ego i Gamrata. Wówczas też zwrócił się do S-ego Andrzej Frycz Modrzewski, który ofiarował mu swoją „Trzecią mowę o karze za mężobójstwo”, wyrażając nadzieję, że poprze projekt zmiany niesprawiedliwego prawa. Z listem gratulacyjnym pospieszył także bp warmiński Jan Dantyszek, prosząc przy okazji o dopilnowanie nominacji na woj. pomorskie kaszt. elbląskiego Stanisława Kostki. W czasie wizyty w Krakowie Zygmunta Augusta latem t.r. pozostawał S. na uboczu. Wydaje się jednak, iż doszło do jakiegoś kontaktu z młodym królem; z jego kancelarii wyszły bowiem zapisy na rzecz Giovanniego Cini ze Sieny za prace przy renowacji katedry wileńskiej oraz dla kilku dworzan Zygmunta Augusta, a w lipcu obdarował przejeżdżającego przez Rawę młodego króla parą wierzchowców. W 1. poł. sierpnia, gdy Zygmunt I z Maciejowskim bawili w Niepołomicach, S. pozostał w Krakowie. Dn. 14 VIII jego kancelaria wystosowała listy deliberacyjne do senatorów w sprawie terminu i miejsca odbycia sejmu, a w poł. września przystąpił do czynności związanych z jego zwołaniem do Krakowa na koniec t.r. Po śmierci Gamrata pisał S. Górski 9 X t.r. do Dantyszka i komentując spodziewane zmiany na biskupich stolicach, nie omieszkał nadmienić, iż «niektórzy» chcieliby widzieć S-ego w Gnieźnie lub w Krakowie. Tymczasem S. przygotowywał na polecenie króla osadzenie na bpstwie krakowskim Maciejowskiego; 13 X przedstawił jego nominację krakowskiej kapitule katedralnej.

Pewnemu osłabieniu uległy na przełomie l. 1545 i 1546 kontakty S-ego z ks. Albrechtem. W kwietniu 1546 zapewniał go jednak Albrecht o swojej nieodmiennej życzliwości, ale zarazem składał zażalenie z powodu królewskiej polityki ograniczającej jego przywilej menniczy, oczekując wstawiennictwa kanclerza w tej kwestii. S. zręcznie się jednak od wszelkich zabiegów wymówił, odwołując się do listu królewskiego, który, jego zdaniem, powinien zadowolić księcia. Od poł. r. 1546 stał się jednym z powierników nowego bpa kujawskiego (włocławskiego) Andrzeja Zebrzydowskiego, który zasypywał go listami w sprawie kłopotów z postępami reformacji na Pomorzu. Dał on S-emu w użytkowanie biskupie dobra Niesułkowo na Kujawach. Uważano dość powszechnie, iż jest to zapłata za pomoc w translacji do Włocławka. Zebrzydowski, indagowany później przez Bonę, wyjaśniał, iż chciał sobie zapewnić jego życzliwość jako kanclerza. Tymczasem od sierpnia 1546 działalność S-ego wyraźnie osłabła. Znamienne jest, że urywa się wówczas jego księga wpisów do Metryki Kor. (ostatni wpis z 16 VIII). Od początku zresztą kancelaria S-ego była w tej dziedzinie mniej aktywna niż podkanclerska, np. już w r. 1545 dokonano w niej o połowę wpisów mniej. Od września 1546 wszystkie czynności związane ze zwołaniem sejmu krakowskiego, zaplanowanego na 12 XII t.r., prowadziła kancelaria Maciejowskiego. Nie wiadomo, czy S. pozostawał w tym czasie w Krakowie. Był tam przy królu w końcu grudnia; wówczas to przesłał mu ks. Albrecht przeznaczone dla Zygmunta I obszerne pismo teologiczne zawierające uzasadnienie luterańskiej tezy o usprawiedliwieniu przez samą wiarę z prośbą, by osobiście odczytał je królowi i odpowiednio objaśnił. Dn. 1 I 1547 zawiadamiał S. księcia, iż król życzliwie wysłuchał przedstawionej mu nauki i że zamierza odpowiedzieć «przez swój list moją ręką pisany». Przy okazji zwierzał się Albrechtowi ze swoich przemyśleń religijnych, stwierdzając, iż podziela pogląd o zbawieniu tylko przez Chrystusa, przykłada dużą wagę do Ewangelii oraz stara się jej prawdę przekazywać królowi. Dn. 2 I wysłał do księcia pisany własnoręcznie list, w którym zawiadamiał, iż aktualna staje się możliwość poślubienia przez Zygmunta Augusta książęcej córki Anny Zofii i że rozmawiał o tym z królową, której ten zamysł się podoba, a także zachęcał do tego króla. Podkreślał jednak, iż sprawa jest otoczona tajemnicą i dlatego królowa «jego ręki używa do pisania listu».

Wspólnie z braćmi (Jakubem i Brykcym) odziedziczył S. pokaźne dobra w ziemi łęczyckiej. Składały się nań miasto Sobota z wsiami: Wola Sobocka, Białe Błota i Seligi oraz dwa duże kompleksy wsi – położony na południowy zachód od Soboty, obejmujący: Waliszew, Psary, Psarską Wolę, Płoszczonów, Astachowice, Wypychów, Wolę Rogozińską, Kotowice i Kotowiczki oraz na północny zachód (w pobliżu Żychlina) obejmujący: Dobrzelin, Dobrów, Skrzeszewy Duże i Małe, Marszewo i Łubnice. Dn. 11 VI 1536 wszyscy trzej bracia otrzymali przywilej na lokowanie miasta na prawie niemieckim na gruncie wsi Dobrzelin; powstało ono obok wsi i otrzymało nazwę Nowy Dobrzelin. Na części tych dóbr posiadała dożywocie ich matka Elżbieta (zm. po r. 1546). Bracia gospodarowali wspólnie, po śmierci Jakuba (zm. 9 VIII 1540) S. pozostawał w niedziale z bratem do początku r. 1546.

Z nadania królewskiego oprócz star. rawskiego trzymał S. wieś Bolków w ziemi łęczyckiej, wykupiony po r. 1542 z rąk Jana Łubnickiego i innych tenutariuszy. Dn. 25 II 1546 otrzymał przypadłe królowi jako kaduk po śmierci braci Gamratów (arcybpa Piotra i woj. mazowieckiego Jana) dobra w pow. bieckim (Pielgrzymka, Sławczyny, Pustowola, Siedliszcze, Kunowa, Bączal i Żołków), które już 8 IV t.r. przekazał w dożywocie wdowie po J. Gamracie – Zofii z Marszowic (w r. 1547 wyszła ona za mąż za J. Ocieskiego). Niezależnie od tej cesji wieś Pielgrzymkę odstąpił 11 V 1546 podkomorzemu Zygmunta Augusta – Mikołajowi Mniszchowi. Od r. 1542 był S. opiekunem dóbr i dzieci P. Goryńskiego z Ojrzanowa.

W Sobocie, we wzniesionym staraniem rodziców nowym, murowanym kościele paraf., wspólnie z Brykcym ufundował S. nagrobek (podwójny, piętrowy) dla ojca i brata Jakuba. Jest to pierwszy nagrobek piętrowy w Polsce i jego pomysł przywiózł być może ze swojej włoskiej podróży (wg A. Gradowskiej jest on wzorowany na nagrobku braci Levis z rzymskiego kościoła Santa Maria Maggiore), a zrealizowany został przez mistrzów ze środowiska krakowskiego, z kręgu Jana Marii Padovana. S. zmarł na początku lutego (przed 6 II) 1547 w Krakowie, być może w wyniku ogarniającej wówczas miasto epidemii (6 II rozdał król wakujące po jego śmierci star. rawskie, burgrabstwo krakowskie i wojstwo łęczyckie, a 24 II przebywał z powodu zarazy w Niepołomicach). Został pochowany w kościele paraf. w Sobocie, gdzie brat Brykcy ufundował mu nagrobek z płytą figuralną z brązu, rytą i cyzelowaną, przedstawiającą leżącą postać zmarłego w zbroi, hełmie oraz kartusz herbowy. Projekt płyty wyszedł zapewne z warsztatu J. M. Padovana. Na nagrobku mylny rok śmierci S-ego (1548) i informacja, że żył lat 49.

S. nie założył rodziny.

Postać S-ego oczekuje na opracowanie. W dotychczasowej literaturze historycznej uważano go za człowieka miernych zdolności i za powolnego wykonawcę woli królowej Bony, której względy pozyskała dla niego siostra D. Dzierzgowska. Opinia ta została jednakże ukształtowana głównie na podstawie skąpych i niewątpliwie stronniczych uwag niechętnego królowej S. Górskiego.

Brat S-ego Brykcy (zm. 1549, przed 19 V), dworzanin królewski, od 7 IX 1542 podkomorzy łęczycki, w l. 1544–5 podczaszy Elżbiety Habsburżanki, został 24 X 1545 kaszt. gostynińskim, zachowując podkomorstwo łęczyckie. Po śmierci brata Tomasza objął opiekę nad dziećmi Goryńskiego. Z małżeństwa z Katarzyną, córką woj. łęczyckiego Mikołaja Jaranda Brudzewskiego (zob.), pozostawił córkę Jadwigę, która wniosła część dóbr Sobockich mężowi, woj. poznańskiemu Stanisławowi Górce (zob.).

 

Nagrobek S-ego z postacią zmarłego w kościele paraf. w Sobocie, fot. w: Katalog zabytków sztuki w Pol., II oraz w: Gradowska A., Nagrobki renesansowe…, (zob. niżej); – Niesiecki; Paprocki; Urzędnicy, II/2, IV/2, X; – Dembińska A., Zygmunt I, P. 1948 s. 238, 246, 304–5, 318, 320–1; Gradowska A., Nagrobki renesansowe na Mazowszu, „Roczn. Muz. Narod. w W.” R. 8: 1964 s. 218–20; Hartleb K., Jan z Ocieszyna Ocieski, Lw. 1917; Hist. dyplomacji pol., I; Małłek J., Prusy Książęce a Prusy Królewskie w latach 1525–1548, W. 1976; Morawski K., Czasy Zygmuntowskie na tle prądów Odrodzenia, W. 1965; Pałucki W., Studia nad uposażeniem urzędników ziemskich w Koronie do schyłku XVI wieku, W. 1962 s. 30, 235; Sucheni-Grabowska A., Zygmunt August, W. 1996; Uruszczak W., Sejm walny koronny w latach 1506–1540, W. 1980; Wotschke T., Geschichte der Reformation in Polen, Leipzig 1911; Zajączkowski S. M., O wielowioskowej własności szlacheckiej w województwie łęczyckim w XV i pierwszej połowie XVI w., „Zesz. Nauk. Uniw. Łódz.”, S. I, Z. 60: 1969 s. 92–4; – Acta Tomiciana, XVI–XVII; Corpus Inscriptionum Pol., V cz. 1; Elementa ad fontium editiones, XXII, XXX, XXXV–XXXVIII, XL, XLVII–XLIX, LV LVIII, LXI–LXII; Górnicki Ł., Pisma, W. 1961 II 578–9; Hosii epistolae, I; Mater. do dziej. piśmiennictwa pol., I; Matricularum summ., IV; Modrzewski Frycz A., Dzieła wszystkie, T. II. Mowy, W. 1954; Script. Rer. Pol., XV (Korzeniowski, Excerpta); Vet. Mon. Pol., II; Zbiór pamiętników o dawnej Polsce […] J. U. Niemcewicza, Wyd. J. N. Bobrowicz, Lipsk 1839 IV 31, 33–5, 45, 48; Zebrzydowskiego korespondencja; – B. Czart.: rkp. 247 s. 398, rkp. 275 s. 81–88, 392–396, rkp. 276 s. 161–177, 182, rkp. 282 s. 47–54, 397–403, rkp. 283 s. 89–91, 171–172, 176, 210, 212, rkp. 1599 s. 499, 563.

Halina Kowalska

 

 
 

Powiązane artykuły

 

Druga połowa XVI wieku

Druga połowa XVI wieku, a przede wszystkim interesujący nas okres panowania ostatniego Jagiellona – Zygmunta Augusta – to okres dominacji wojsk zaciężnych, co przekładało się na konieczność......
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Mikołaj Kopernik

1473-02-19 - 1543-05-21
astronom
 

Izabela Jagiellonka

1519-01-18 - 1559-09-15
królowa Węgier
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.