Roszkowski Witold (1878–1939), leśnik, profesor użytkowania lasu Politechniki Lwowskiej. Ur. 9 IX w Warszawie, był synem Gustawa (zob.) i Katarzyny z domu Maringe.
Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie R. odbył w l. 1896–9 studia leśnicze w Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu. W l. 1900–1 pracował jako elew w Dyrekcji Lasów Państwowych we Lwowie, w l. 1901–7 był asystentem leśnictwa państwowego w Bolechowie i zarazem tamże nauczycielem entomologii i ochrony lasu w Niższej Szkole Lasowej, w l. 1907–10 leśniczym, a w l. 1910–12 nadleśniczym w Polanicy w pow. dolińskim, w l. 1912–15 referendarzem Dyrekcji Lasów Państwowych we Lwowie i wykładowcą łowiectwa i administracji leśnej w Wyższej Szkole Lasowej, w l. 1915–18 kierownikiem Okręgu Lasów Państwowych w Radomiu. W l. 1918–31 był inspektorem Dyrekcji Lasów Państwowych we Lwowie. Jednocześnie w l. 1919–30 wykładał encyklopedię leśnictwa, administrację lasu i łowiectwo dla rolników na Wydz. Rolniczo-Lasowym Politechn. Lwow., a od r. 1930 kierował jako zastępca profesora Katedrą Użytkowania Lasu na Oddziale Lasowym tej politechniki, wykładał dla leśników oraz dla Wydz. Mechanicznego użytkowanie lasu, transport drewna, mechaniczną technologię drewna, zaś dla leśników łowiectwo i administrację lasu oraz prowadził licznie uczęszczane seminarium z użytkowania i mechanicznej technologii drewna; jego uczniami byli m. in. Stanisław Sowiński i Mieczysław Janiczek. Już w r. 1925 R. wystąpił w „Sylwanie” przeciw zamierzonej likwidacji oddziałów lasowych na Politechn. Lwow. i na Uniw. Pozn.; dzięki swym stosunkom i po zaciętej kampanii uratował je oba w r. 1935 mimo zarządzonej już stopniowej ich likwidacji.
Obdarzony darem jasnego i pięknego wykładu, orędownik ochrony przyrody i umiarkowanego użytkowania lasu, zamiłowany myśliwy, nie był R., mimo talentów dydaktycznych, naukowo twórczy. Zasłużył się jako członek zarządu Małopolskiego Tow. Leśnego, potem współorganizował Polskie Tow. Leśne, którego był członkiem honorowym, w l. 1934–7 wiceprezesem, potem do śmierci prezesem. Był też członkiem Polskiego Tow. Politechnicznego, Polskiego Tow. Dendrologicznego, Ligi Ochrony Przyrody, Małopolskiego Tow. Łowieckiego oraz działaczem Polskiego Czerwonego Krzyża. Zmarł 11 II 1939 we Lwowie i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim. Był odznaczony Krzyżem Oficerskim i komandorią Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie z Heleną z Gebertów miał R. córkę Helenę, inżyniera rolnika, i synów: Andrzeja, inżyniera leśnika, i Leszka, prawnika.
Programy Politechniki Lwowskiej 1920–1939; Szczerbowski I., Skorowidz leśny, Lw. 1907; toż, Lw. 1909; – Dzieje lasów, leśnictwa i drzewnictwa w Polsce, W. 1965; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 247–8; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego na tle jego rozwoju, W. 1974; – Szematyzmy Król. Galicji, 1900–14; Nekrologi z r. 1939: „Czas. Techn.” nr 4, 7 (fot.), „Las Pol.” nr 2 s. 95–6, „Łowiec” nr 5 s. 62, „Sylwan”, S. B, s. 69–71 (fot.); – Arch. Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu: Matrikelbücher.
Stanisław Marian Brzozowski