Strumpf Witold Stefan, pseud.: Sud, Fosa, nazwiska konspiracyjne: Stefan Witte, Kazimierz Pleśniewski (1905–1945), inżynier, oficer Wojska Polskiego i Armii Krajowej, cichociemny.
Ur. 18 XII w Warszawie w rodzinie urzędniczej, był synem Aleksandra, pracownika Gazowni Miejskiej, i Zofii ze Skrzyneckich.
Od r. 1913 uczył się S. w warszawskich szkołach, najpierw powszechnej Wincentego Łebkowskiego, potem Emiliana Konopczyńskiego (od r. 1919 Gimnazjum Państw. im. Adama Mickiewicza). Podczas wojny polsko-sowieckiej 1920 r. brał udział w obronie Warszawy jako łącznik Legii Akademickiej przy Dowództwie Grupy Fortyfikacyjnej nr 7. Po zdemobilizowaniu kontynuował naukę w Gimnazjum im. Mickiewicza i w r. 1923 uzyskał świadectwo dojrzałości. T.r. wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej. Studiował na Wydz. Chemii Politechn. Warsz. i uzyskał w r. 1932 dyplom inżyniera chemika. W l. 1932–9 należał w Warszawie do Akademickiego Związku Sportowego. Po studiach pracował jako urzędnik państwowy w Kielcach (1932–7) oraz Katowicach (1937–9), gdzie uczył także w szkole rzemieślniczej. W l. 1932–9 działał w Związku Inżynierów Chemików jako członek zarządu.
Po wybuchu drugiej wojny światowej S. nie został zmobilizowany; 18 IX 1939 przekroczył granicę z Rumunią w Kutach, skąd przedostał się do Francji (15 X t.r. przeszedł granicę w Modane). Od 24 X uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Coëtquidan; ukończył ją 12 IV 1940 w stopniu kaprala podchorążego i został w niej instruktorem. Po kapitulacji Francji 22 VI t.r. ewakuował się do Plymouth w Wielkiej Brytanii i pod koniec czerwca został przydzielony do komp. karabinów maszynowych w 3. baonie 1. Brygady Strzelców; pełnił funkcję dowódcy patrolu rozpoznawczego. Zgłosił się do służby w kraju i 24 IV 1942 przeszedł do dyspozycji Oddz. I Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po przeszkoleniu dywersyjnym (ze specjalnością – przygotowywanie fałszywych dokumentów osobistych) został 24 VIII t.r. zaprzysiężony na rotę AK w Oddz. VI Sztabu Naczelnego Wodza w Audley End. Przybrał wówczas pseud. Sud i Fosa oraz nazwisko Stefan Witte. W tym czasie awansował do stopnia plutonowego podchorążego. W nocy z 13 na 14 III 1943, jako dowódca 24. ekipy, wraz z płk. Kazimierzem Irankiem-Osmeckim (pseud. Antoni), ppor. Janem Hörlem (pseud. Frog) i ppor. Czesławem Rossińskim (pseud. Kozioł), został omyłkowo zrzucony koło stacji kolejowej Celestynów, 15 km od wyznaczonej placówki odbiorczej «Koza» 608, 11 km na południe od Mińska Maz. (operacja lotnicza o krypt. Stock). Jednocześnie został mianowany podporucznikiem (ze starszeństwem z 13 III t.r.). Po przybyciu do Warszawy i aklimatyzacji, S. przydzielony został do Oddz. I (Organizacyjnego) Sztabu Komendy Głównej AK – Wydz. Legalizacji (krypt.: Park, Leta i Izba), gdzie początkowo był zatrudniony w pracowni druków, a następnie pełnił funkcję zastępcy szefa Wydz. Legalizacji i nadzorował komórki techniczne. Awansowany został na porucznika (ze starszeństwem z 3 V). Wziął udział w powstaniu warszawskim 1944 r. w sztabie Podobwodu Śródmieście Południe, gdzie m.in. pełnił do 27 VIII t.r. funkcję kwatermistrza. Za bohaterską postawę w walkach awansowano go na kapitana (ze starszeństwem z 2 X). Po upadku powstania opuścił Warszawę z ludnością cywilną i przybył do Częstochowy; powołany tam w skład nowej Komendy Głównej AK, przystąpił do odtwarzania Wydz. Legalizacji. Pod koniec grudnia 1944 został aresztowany przez Gestapo; był więziony m.in. w obozie koncentracyjnym w Gross-Rosen (obecnie Rogoźnica na Dolnym Śląsku), gdzie prawdopodobnie w styczniu 1945, będąc chory na tyfus, został zastrzelony w czasie ewakuacji obozu. Odznaczony był czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i dwukrotnie Medalem Wojska.
W małżeństwie z Marią z Gawłowskich (zm. 1972) S. dzieci nie miał.
Historia Polskiego Znaku Spadochronowego. Polskie wojska desantu powietrznego. Listy odznaczonych – Polaków i obcokrajowców, Oprac. J. Lorys, Londyn 1993 z. 9 s. 147; Tucholski J., Cichociemni, W. 1988 (fot.); – Bieniecki K., Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Kr. 1994; Bystrzycki P., Znak cichociemnych, P. 1991; Drogi cichociemnych, Londyn 1971 s. 390 (fot.); Garliński J., Politycy i żołnierze, Londyn 1971; Ney-Krwawicz M., Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945, W. 1990; Tucholski J., Cichociemni 1941–1945. Sylwetki spadochroniarzy, W. 1984; tenże, Spadochroniarze, W. 1991; – Jankowski S. Agaton, Z fałszywym ausweisem w prawdziwej Warszawie, W. 1984 I–II; – Arch. Politechn. Warsz.: Teczka studencka S-a, nr 7877; Studium Polski Podziemnej w Londynie: Dok. osobowe i weryfikacyjne S-a, bez sygn.; – Mater. w posiadaniu autora: Dok. z Ministry of Defence, The War Office Records Centre (polish), Wielka Brytania; – Informacje Andrzeja Strumpfa z Wr.
Krzysztof A. Tochman