Majewski Władysław, pseud. Żaboklicki (1830–1887), komisarz Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym. Był synem Józefa i Agaty Niezgodzi[e]ńskiej, bratem Wincentego (zob.) i Karola (zob.). Po ukończeniu szkoły średniej studiował w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie. Gospodarstwem rolnym zajmował się najpierw w majątku Zagórzany w pow. olkuskim, potem zakupił Dylów w pow. wieluńskim, a w r. 1856 ożenił się. W r. 1861 był członkiem Tow. Rolniczego; od r. 1862 należał do organizacji «białej» i z jej ramienia w końcu t. r. został naczelnikiem wojewódzkim kaliskim. Po wybuchu powstania nawiązał stosunki z organizacją «czerwoną», a w marcu t. r., z chwilą przystąpienia «białych», został naczelnikiem cywilnym woj. kaliskiego już z ramienia Rządu Narodowego (RN). O. Awejde uważał go za najsprawniejszego z ówczesnych naczelników województw. W połowie lipca na skutek aresztowania jego sekretarza E. Prądzyńskiego M. musiał ukryć się i prosił o dymisję. W sierpniu brat jego Karol, faktyczny kierownik RN, skierował go do Krakowa jako komisarza rządowego Galicji Zachodniej.
W Krakowie M. posługiwał się fałszywymi dokumentami na nazwisko Żaboklicki i znany był pod tym nazwiskiem. Rząd wrześniowy usunął go ze służby 2 X 1863 jako zbyt uległego galicyjskiemu ziemiaństwu. M. w 4 dni potem zdał sprawę z urzędowania R. Trauguttowi, bawiącemu przejazdem w Krakowie. Traugutt, doszedłszy do władzy, powołał M-ego na wyższe stanowisko komisarza pełnomocnego w zaborze austriackim. Z przydanym sobie od grudnia ziemiańskim co do składu Wydziałem RN w tej dzielnicy M. współpracował aż nadto, wg poglądu Traugutta, który wytykał mu ostro, że broni interesów prowincji wbrew linii politycznej RN; niewiele też zdziałał M. dla ożywienia pomocy Galicji dla powstania. Po ogłoszeniu w Galicji stanu oblężenia wydał 2 III 1864 odezwę nawołującą członków organizacji do wytrwania w pracy, sam jednak zbiegł za granicę już w parę tygodni później. W końcu kwietnia t. r. był już w Paryżu. Dn. 23 I 1865 w obszernym memoriale tłumaczył się Izbie Obrachunkowej, która sprawdzała rachunki za czas jego urzędowania. W październiku t. r. wybierał się do Drezna na spotkanie z żoną i dziećmi. W r. 1867 wrócił do kraju i pracował w bankach w Krakowie i Stanisławowie. W l. 1876–9 był agentem Galicyjskiego Banku dla Handlu i Przemysłu w Oświęcimiu. Następnie pracował w Union-Bank w Wiedniu, dokąd przeniósł się z rodziną. W ostatnich latach pobytu w Wiedniu był jednym z dyrektorów tegoż banku. Uzyskawszy amnestię, przyjął posadę rządcy dóbr Orzeszków w Zakozielu na Litwie (pow. kobryński). Zmarł tamże 29 I 1887. Imię i nazwisko panieńskie żony nie jest znane.
Barwiński E., Zygmunt Kaczkowski w świetle prawdy, Lw. 1920; Kraków w powstaniu styczniowym, Kr. 1968; Jarzębowski J., Traugutt, Londyn 1970; Przyborowski W., Dzieje 1863 r., V 53, 83, 89, 283; Rudzka W., Karol Majewski, W. 1937; Stella-Sawicki J., Galicja w powstaniu styczniowym, Lw. 1909 s. 43; – Avejde, Pokazanija; Deskur B., Dla moich wnuków, w: Powstanie styczniowe na Lubelszczyźnie, L. 1966; Dokumenty Komitetu Centralnego i Rządu Narodowego, Wr. 1968; Janowski J. K, Pamiętniki o powstaniu styczniowym, W. 1923–5 I–II; Wrotnowski A., Porozbiorowe aspiracje polityczne narodu polskiego, Kr. 1898 s. 475; Wydawnictwo materiałów do historii powstania 1863–1864, Lw. 1890 III; Zbiór zeznań śledczych o przebiegu powstania styczniowego, Wr. 1965; Zeznania śledcze o powstaniu styczniowym, Wr. 1956; Ziemiałkowski F., Pamiętniki, Kr. 1904 III 174–6; – „Głos Wolny” 1866 nr z 31 X (wypowiedź L. Mierosławskiego); Gniewosz I. N., Śp. W. M., „Strażnica Pol.” 1887 nr 4 s. 8; – B. Czart.: rkp. 5740; B. Jag.: rkp. 6518; B. Kórn.: rkp. 7403, 7413; B. Narod.: rkp. 6533; B. Ossol.: rkp. 11757; B. PAN: rkp. 1699, 6660; B. Pol. w Paryżu: Izba Obrachunkowa, rkp. 474/3c, 480/2a.
Stefan Kieniewicz