Prętkowski Władysław (1910–1967), teletechnik, prezydent Ostrowa Wielkopolskiego, budowniczy obiektów łączności i sieci telekomunikacyjnej. Ur. 3 III we wsi Bereść (pow. Hrubieszów), był synem Feliksa, maszynisty kolejowego, i Stanisławy z Białowskich.
Po ukończeniu Państwowej Szkoły Teletechnicznej w Warszawie pracował P. jako teletechnik w urzędach pocztowo-telekomunikacyjnych w Wolsztynie i Kościanie. Zmobilizowany w stopniu podporucznika, uczestniczył w kampanii 1939 r. w szeregach 55 p. piechoty armii «Poznań», a w końcowej fazie walk wziął udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy dostał się do niewoli i przebywał w oficerskim obozie jenieckim II C w Woldenbergu (dziś: Dobiegniew); w obozie uzupełniał swoje wykształcenie na organizowanych tam kursach. Po wyzwoleniu kraju w r. 1945 P. powrócił do dawnej pracy w Kościanie, w l. 1946–9 pracował jako naczelnik Rejonowego Urzędu Telekomunikacyjnego w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie równocześnie (1947–9) pełnił funkcję prezydenta miasta. Od r. 1945 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a od grudnia 1948 członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W r. 1947 uzyskał stopień magistra praw na Uniw. Pozn.
Po przeniesieniu się do Warszawy w r. 1949 P. był dyrektorem kolejno: Urzędu Telekomunikacyjnego Warszawa (do r. 1952), Dyrekcji Okręgu Poczty i Telekomunikacji Warszawa (do r. 1953), Biura Rozbudowy Warszawskiego Węzła Telekomunikacyjnego (do r. 1956), Centralnego Zarządu Telefonów i Telegrafów (do r. 1957), Centralnego Zarządu Telekomunikacji (do r. 1958) i wreszcie do końca życia dyrektorem Centralnego Zarządu Budownictwa Łączności, przekształconego w r. 1963 w Zjednoczenie Budownictwa Łączności (ZBŁ). Do zadań kierowanego przez P-ego ZBŁ należały, wykonywane w skali potrzeb całej gospodarki kraju, roboty związane z budową kablowych sieci telekomunikacyjnych, montażem central telefonicznych abonenckich, miejskich i międzymiastowych, budową telefonicznych linii napowietrznych, instalacją i montażem systemów teletransmisyjnych i budową telekomunikacyjnych linii dalekosiężnych. P. miał szczególny udział i zasługi w organizacji i wykonawstwie odbudowy i rozbudowy urządzeń i sieci telekomunikacyjnej w Warszawie i Warszawskim Węźle Telekomunikacyjnym, budowie pierwszych central telefonicznych bezsznurowych w Warszawie i Katowicach, budowie pierwszej linii telekomunikacyjnej współosiowej w Polsce na odcinku od granicy Związku Radzieckiego przez Rzeszów, Kraków, Katowice do granicy Czechosłowacji, a także zbudowaniu Wytwórni Prefabrykatów Budownictwa Telekomunikacyjnego w Radomiu (Potkaniowie), produkującej przede wszystkim słupy strunobetonowe (zastępujące słupy drewniane). Jako orędownik postępu technicznego popierał wprowadzanie wszelkich innowacji techniczno-organizacyjnych.
W r. 1949 P. był przedstawicielem ministra poczt i telegrafów w powołanej przez prezesa Centralnego Urzędu Planowania komisji do spraw opracowania zasad organizacji oraz metod planowania w resorcie poczt i telegrafów. P. działał w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich (SEP), w którym m. in. w kadencji 1959–60 pełnił funkcję zastępcy członka Zarządu Głównego. Był współorganizatorem (1961) i redaktorem naczelnym „Wiadomości Telekomunikacyjnych”, na łamach których zamieszczał też swoje artykuły. Wchodził w skład Rady Programowej „Przeglądu Telekomunikacyjnego”. Brał udział w pracach Zespołu Frontu Jedności Narodu (FJN) i Komitecie Osiedlowym FJN Warszawa-Śródmieście, jako przewodniczący.
P. zmarł nagle na zawał serca 12 X 1967 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu komunalnym (dawnym wojskowym) na Powązkach w Alei Zasłużonych (kwatera C2-4-12). Był odznaczony m. in. Orderem Sztandaru Pracy II kl., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową m. st. Warszawy, Srebrną i Złotą Odznaką Honorową SEP, Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju.
P. był żonaty dwukrotnie: od r. 1934 z Ireną z Kutznerów; po rozwodzie w r. 1956 poślubił Annę ze Zgóreckich 1 v. Schmit. W pierwszym małżeństwie miał synów: Bohdana (1935–1983), inżyniera mechanizacji rolnictwa, Andrzeja (ur. 1936), inżyniera mechanika, i Władysława (ur. 1945), teletechnika. Drugie małżeństwo było bezdzietne.
Spis członków SEP, W. 1959; – 400 lat poczty polskiej, W. 1958 s. 400; Historia elektryki polskiej, W. 1974 III 240–2; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959; Ostrów Wielkopolski i powiat ostrowski w ilustracjach 1945–1948, Ostrów Wpol. 1948 s. 6 (fot.), 14 (fot.); Sprawozdanie Zarządu Głównego SEP za r. 1959, W. 1960 s. 3, 13; Sprawozdanie z XVII Walnego Zjazdu Delegatów SEP, W. 1966 s. 49; – „Biul. Informacyjny SEP” 1968 nr 1 s. 57 (nekrolog); „Biul. Informacyjny ZBL” 1967 nr 4 (6) s. 1 (wspomnienie pośmiertne, fot.); „Łączność” 1967 nr 43 s. 2 (życiorys); „Przegl. Telekomunikacyjny” 1982 nr 7 s. 177; „Roczn. Warsz.” 1971 s. 410 (nekrolog); „Stolica” 1967 nr 45 s. 10 (nekrolog); „Tryb. Ludu” 1967 nr 285–8, 291 (nekrolog); „Tyg. Powsz.” 1968 nr 10; „Wiad. Telekomunikacyjne” 1967 nr 8 s. 2, nr 11 s. 1–2 (życiorys, fot.); „Życie Warszawy” 1967 nr 244–6, 149, 252, 254 (nekrolog); – Arch. Min. Łączności w W.: Akta osobowe P-ego, sygn. 2096; – Materiały i informacje synów P-ego Andrzeja i Władysława oraz relacje Ryszarda Kujawy, Władysława Nowaka i Jana Pichalskiego.
Jerzy Kubiatowski