Korotyński Władysław Rajnold, pseud. Ładzisław lub Ładysław Borzywojowicz, Władysław Rajmund (1866–1924), publicysta, historyk. Ur. w Wilnie, był synem Wincentego i Stanisławy z Jakubowiczów oraz bratem Ludwika Stanisława i Bruna Wincentego. Uczęszczał w Warszawie do I Gimnazjum, relegowany za (wykroczenie polityczne w r. 1879 i przez protekcję przyjęty do Gimnazjum III, gdzie z R. Dmowskim założył kółko samokształceniowe «Strażnica». Wciągnięty do dziennikarki przez ojca, pracował w „Gazecie Warszawskiej” (1884–92), był następnie współredaktorem „Tygodnika Illustrowanego”, redaktorem „Kuriera Codziennego”, współpracował z „Wielką Encyklopedią Powszechną” i „Słownikiem Geograficznym”, pisywał w „Wędrowcu”, „Ekonomiście” i wielu in. Od r. 1897 w „Kurierze Warszawskim” ogłaszał jako Ładzisław Borzywojowicz Z raptularza. Od maja 1899 do października 1903 r. był redaktorem naczelnym tegoż „Kuriera”, w którym pracował aż do śmierci. Dla celów zarobkowych pisał podręczniki: Jak pisać po polsku, czyli stylistyka jęz. polskiego (W. 1889) i Panteon czyli życiorysy znakomitych Polaków (W. 1898), opracowania historyczne bieżących zagadnień ze szczególnym uwzględnieniem Warszawy (Dawne rady miejskie i powiatowe, W. 1906, Losy szkolnictwa w Królestwie Polskim, W. 1906, Rady Stanu w Polsce, „Sfinks” 1907). Żywił kult dla Mickiewicza i Lelewela, ogłosił oryginalne przyczynki, ze względów rodzinnych pisał o Syrokomli (m. in. książkę Syrokomla (Ludwik Kondratowicz) o sobie, W. 1896), prace biograficzne poświęcił F. Karpińskiemu, W. Oczce, E. Odyńcowi, Z. Kaczkowskiemu, A. Pługowi, K. Stronczyńskiemu i in. Podejmował też krytyczne edycje tekstów literackich, ale najgoręcej zajmował się historią Warszawy, gromadząc wyspecjalizowany księgozbiór, wypisy archiwalne i dokumenty. M. in. nabył zbiory po F. M. Sobieszczańskim. Choć samouk, był najwybitniejszym tego czasu znawcą historii Warszawy ze względu na erudycję, pedanterię i umiejętność rekonstrukcji rozwoju przestrzennego miasta. Spośród, masy artykułów, które K. zamieszczał w prasie do samej śmierci, wymienić należy klasyczne studium Jak i z czego Wielka Warszawa powstała (W. 1917) oraz komentarz do reedycji „Gościńca” A. Jarzębskiego (1909); wcześniej opublikował po raz pierwszy zasadniczy zrąb „Estetyki m. st. Warszawy” A. Magiera, pozostawił niemal przygotowane do druku nowe wydanie. Alkoholizm utrudniał K-emu podjęcie wielkiego dzieła o Warszawie, w którym zamierzał zebrać rozproszony dorobek. Pozostawiona w rękopisie praca o Syrokomli, zawierająca mnóstwo nieopublikowanych ze względów cenzuralnych utworów poety, zaginęła zapewne w pożodze 1944 r. Późne małżeństwo z wdową z trojgiem dzieci, Wandą Grot-Bęczkowską, powieściopisarką, nie było szczęśliwe. Zmarł K. w Warszawie 16 VI 1924 r., pochowany na Powązkach. Wczesne artykuły podpisywał Władysław Rajmund.

Bibliografia Warszawy, W. 1958–64 I, II; W. Enc. Ilustr.; PSB, V 213; – Budrewicz O., Sagi warszawskie, W. 1967 (podob.); – Magier A., Estetyka m. st. Warszawy, Wr. 1963; – Nekrologi: „Kur. Warsz.” 1924 nr 169–71; – Arch. Państw. w W.: Listy i wspomnienia rodzinne oraz Teki Korotyńskich; – Wspomnienia kolegi K-ego S. Czekanowskiego w posiadaniu Henryka Rutkowskiego (w Warszawie).

Stanisław Herbst