Strehl Władysław (1857–1929), powstaniec wielkopolski, podpułkownik Wojska Polskiego.
Ur. 10 IV w Czarnicach (Bergelau) koło Chojnic w rodzinie ziemiańskiej, był synem Franciszka i Matyldy z Czarlińskich.
S. uczęszczał do gimnazjów w Chojnicach i Poznaniu; w r. 1878 uzyskał świadectwo dojrzałości w poznańskim gimnazjum. Dn. 1 IV 1879 rozpoczął służbę w 11. pp armii niemieckiej, gdzie ukończył kurs szkoły podchorążych i 30 III 1880 złożył egzamin oficerski, a w r.n. został mianowany podporucznikiem; od r. 1882 służył w 47. pp w Poznaniu. Gdy w r. 1887 na jednym z zebrań oficerskich skrytykował antypolską politykę pruską, zmuszono go do wystąpienia z armii. Do r. 1892 (wg J. Basińskiego w l. 1880–98) prowadził rodzinny majątek ziemski, po czym przeniósł się z rodziną do Poznania, gdzie podjął pracę w firmie ubezpieczeniowej i został znaczącym akcjonariuszem Zakładów Hipolita Cegielskiego. Dn. 3 VIII 1914 zmobilizowany do armii niemieckiej, podczas pierwszej wojny światowej służył w 22. baonie obrony krajowej w Poznaniu, a następnie na froncie rosyjskim. Dekretem cesarza Wilhelma II został awansowany na kapitana (ze starszeństwem z 10 XI 1916). W dn. 1 V – 30 XII 1918 pełnił służbę w obozie jenieckim w Szprotawie.
Po wybuchu powstania wielkopolskiego zgłosił się S. do dyspozycji Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych byłego zaboru pruskiego i 4 I 1919 dowodzący siłami zbrojnymi powstania mjr Stanisław Taczak wyznaczył go na dowódcę piechoty Okręgu Wojskowego I, przekształconego 8 I t.r. w Dowództwo Piechoty Twierdzy Poznań. Już 9 I skierował do Gniezna pierwszy, zorganizowany przez siebie baon piechoty, który 11 I wziął udział w walkach pod Szubinem. Z kolejnych sformowanych batalionów utworzył pod koniec miesiąca dwa regularne pułki piechoty. Dn. 27 I wszedł w skład komisji dla «przeegzaminowania i określenia kwalifikacji kandydatów na oficerów», powołanej przez głównodowodzącego powstaniem, gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego; członkiem tej komisji pozostał do 30 V (wg Basińskiego, do 15 V). Równocześnie, od 15 III, pełnił obowiązki szefa Powiatowej Komendy Uzupełnień w Gnieźnie (do 30 V) oraz instruktora Naczelnej Komendy Straży Ludowej – Inspekcji Obrony Krajowej. Dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 3 VI został mianowany majorem, a 23 VI podpułkownikiem. Dn. 1 VII objął szefostwo Urzędu Rent Wojskowych, następnie od 15 XI służył w Dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu. Dn. 28 V 1921 przeszedł do rezerwy i podjął pracę w Zakładzie Ubezpieczeń w Poznaniu. Działał w tym okresie społecznie, m.in. uczestniczył w pracach Związku Towarzystw Uczestników Powstania Wielkopolskiego. W r. 1926 przeszedł na emeryturę i zamieszkał u syna Mieczysława, proboszcza w Ostrowie nad jeziorem Gopło. Tam zmarł 28 II 1929, został pochowany na cmentarzu parafialnym.
W małżeństwie zawartym w r. 1885 z Kazimierą Czarlińską (1863–1926), córką Leona (zob. Czarliński Schedlin Leon), miał S. synów: Mieczysława (1887–1941), księdza, uczestnika powstania wielkopolskiego i III powstania śląskiego, zamordowanego w obozie koncentracyjnym w Dachau, Leona Kazimierza (zob.), Adama (1897–1972), powstańca wielkopolskiego, Tadeusza (1898–1925), powstańca wielkopolskiego, porucznika WP, obserwatora-lotnika, który zginął w wypadku lotniczym, odznaczonego Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości, Mariana Antoniego (ur. 1903) i Bronisława oraz córki: Marię (1888–1969) i Kazimierę.
Kawalerowie Virtuti Militari. Wykazy, (dot. syna, Tadeusza); Paluszkiewicz M., Szews J., Słownik biograficzny członków tajnych towarzystw gimnazjalnych w Wielkim Księstwie Poznańskim 1850–1918, P. 2000 s. 188–9 (dot. synów); Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918–1919, P. 2002 s. 347 (J. Basiński); – Czubiński A., Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, P. 1978 s. 51; Czubiński A., Grot Z., Miśkiewicz B., Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, W.–P. 1988; Kopa A., Udział powiatu zachodnio-poznańskiego w Powstaniu Wielkopolskim w roku 1918/1919, P. 1928 s. 8–10; Lewandowski W., Załęski A., Bój o Szubin dnia 11 stycznia 1919 r., P. 1936 s. 60; Łada H., Historia rodu Schedlin-Czarlińskich, Inowrocław 1985 s. 28, 52; Łukomski G., Polak B., Powstanie Wielkopolskie 1918–1919, Koszalin–W. 1995; Pawlak J., Pamięci lotników polskich 1918–1945, W. 1998 s. 83 (dot. syna, Tadeusza); Polak B., Dowódcy powstania wielkopolskiego 1918–1919, Koszalin 1989 s. 76–7; tenże, Wojsko Wielkopolskie 1918–1920, Koszalin 1990 s. 97, 112; Rezmer W., Polacy w korpusie oficerskim armii niemieckiej w I wojnie światowej (1914–1918), w: Społeczeństwo polskie na ziemiach pod panowaniem pruskim w okresie I wojny światowej (1914–1918), Red. M. Wojciechowski, Tor. 1996 s. 143; Tadeusz Strehl por. obs., w: Ku czci poległych lotników, Red. M. Romeyko, W. 1933 s. 340–1; – Rocznik oficerski, W. 1923, 1924 (dot. syna, Tadeusza); – CAW: Akta personalne S-a, sygn. 18210, Sztab Generalny, O.V. I.303.9.175, Księga Kom. Weryfikacyjnej oficerów sił zbrojnych b. zaboru pruskiego.
Janusz Karwat