Grabowski Wojciech h. Oksza (2. poł. XVIII w.), pułkownik konfederacji barskiej. Syn Tomasza i Petroneli Sieroszewskiej z Kaliskiego. Jesienią i zimą 1768 r. aż do stycznia 1769 r. był rotmistrzem w oddziałach Józefa Gogolewskiego. W czasie konfliktu między marszałkiem Ignacym Malczewskim a Gogolewskim o przewództwo w konfederacji wielkopolskiej, stanął po stronie Malczewskiego, za co otrzymał stopień pułkownika. Brał udział w zwycięskiej bitwie z oddziałem rosyjskim Bielelubskiego pod Turskiem (ok. 28 I 1769 r.). Wyróżnił się 11 II w bitwie pod Częstochową, gdy razem z płk. Wojciechem Sierakowskim przez kilka godzin wstrzymywał dążący od Kłobucka oddział carski, umożliwiając przez to Malczewskiemu zebranie swych sił. W marcu przeszedł z całą konfederacją wielkopolską okres ciężkich walk pościgowych z Drewiczem i Apraksinem na linii: Leszno, Zbąszyń, Skwierzyna, Czarnków, Nakło, Inowrocław, Konin. W końcowym okresie tych nierównych zmagań, 21 III pod Wilczynem, ok. 500 «odważniejszych» z pułków G-ego, Antoniego Sieroszewskiego i Pawła Skórzewskiego zainicjowało walkę, która jednak zakończyła się kompletną klęską i wycięciem w pień wszystkich niemal konfederatów, z których uratowało się zaledwie 40 osób. Jesienią i zimą G. osłaniał świeżo zorganizowaną konfederację pomorską; 17 XII z płk. Leonem Miaskowskim napadli w Dybowie na oddział wojsk carskich, któremu zadali znaczne straty, zmusili do wycofania się do Torunia i opanowali magazyny solne. 16 VIII 1770 r. G. z A. Sieroszewskim zaatakowali w Gostyniu inny oddział, który rozbili. W kilkanaście dni później, 29 VIII, gdy rotmistrz Oliszew w 200 koni przełamał pod Rąbinem (koło Kościana) przednią straż Józefa Zaremby i bliski był zwycięstwa, G. z por. sieradzkim Załuskowskim zaszli mu tyły i znieśli go doszczętnie. G. wyróżniał się dużą odwagą i często występował z akcją zaczepną. Figurował w przesłanym Weymarnowi na przełomie r. 1769–70 wykazie jako jeden z 20 najaktywniejszych konfederatów wielkopolskich. Pułk jego składał się z 15 do 20 doborowych i zdeterminowanych na wszystko tzw. niepłatnych oficerów. 31 XII 1770 r. podpisał manifest przeciwko Jakubowi Ulejskiemu, upominającemu się o regimentarstwo wielkopolskie. Od 20 I – 2 II 1771 r. brał udział w oblężeniu Poznania. 23 VI uczestniczył pod Widawą w zwycięskiej bitwie Zaremby przeciwko F. Ks. Branickiemu. W jesieni 1771 r. wstrzymywał wdzierających się coraz bardziej w woj. kaliskie Prusaków. Zimą r. 1771/2 wciąż zmieniał miejsca lokacji swego pułku z powodu wielkiego głodu i braku paszy w województwach kaliskim i sieradzkim, ogołoconych do cna przez Prusaków, wojska carowej, załogę częstochowską i liczne konfederacje. Na początku maja 1772 r., gdy J. Zaremba z A. Sieroszewskim poddali się królowi, G. rozpuścił swe oddziały i powrócił na gospodarstwo. W tym jeszcze roku z bratem Michałem otrzymał spadek po Włyńskich. Został następnie podstarościm kaliskim, a w r. 1786 deputatem na Trybunał Koronny. Ożeniony był z Agnieszką Radońską.
Boniecki; Enc. Wojsk.; – Konopczyński W., Konfederacja barska, W. 1938 II; Kwasieborski S., Częstochowa za konfederacji barskiej, W. 1917 s. 58; Wernicke J. E., Geschichte Thorns, Thorn 1842 II 534; – Kitowicz J., Pamiętniki, Lw. 1882 s. 159, 162, 163, 180, 211, 213; Vol. leg., VIII 220, 278, 321, 330–1, 358, 367; – „Wöchentliche Thornische Nachrichten” 1769 s. 452; – Arch. Państw. w P.: Rel. i Instr. Kalis. nr 2647 s. 690; B. Kór.: Arch. Zaremby, IV 300 (Raporty W. G-ego), Rolle oficerów, towarzystwa i pocztów chor. pułk. G-ego 25 IV i 21 VI 1771 r., II 188, III 269, IV 301; B. Narod.: Col. autogr. 157/2 f. 37–9; Pozn. Tow. Przyj. Nauk: t. 10 A 5; – Informacje Włodzimierza Dworzaczka.
Wacław Szczygielski