Był jednym z najaktywniejszych stronników Francji w Polsce. Na sejmie 1681 roku partia francuska przeforsowała jego wybór na marszałka. Przewlekał wtedy umyślnie obrady, by nie dopuścić do utworzenia ligi antytureckiej, a potem przyczynił się do zerwania sejmu. Jego starania o przyjęcie do służby francuskiej nie przyniosły jednak rezultatu, co spowodowało poprawę jego relacji  z dworem polskim. Otrzymał starostwo, a potem urząd marszałka nadwornego koronnego. Ambicja i chęć zdobycia sławy wojennej skłoniły go wtedy do popierania sojuszu z Habsburgami przeciw Turkom.  W marcu 1683 roku rozpoczął formowanie oddziałów na służbie cesarskiej. Na czele  3 tysięcy jazdy pancernej i dragonii, jako straż przednia  armii księcia Karola Lotaryńskiego,  ruszył pod obleganą przez Turków Bratysławę i walnie przyczynił się do odniesionego tam zwycięstwa. Później wypierał zagony tatarskie ze Słowacji. W bitwie pod Wiedniem 12 września jego oddziały jako  pierwsze wdarły się do obozu tureckiego i  dotarły aż pod mury stolicy Austrii. W bitwie pod Parkanami  9 października dowodził jazdą prawego skrzydła, które odcięło Turkom drogę odwrotu. Potem uczestniczył w kampaniach na Węgrzech.  Po dwóch latach zniechęcony do służby pod sztandarami cesarza zrezygnował ze stopnia generała artylerii i powrócił do kraju. Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących hetmana Hieronima Augustyna Lubomirskiego znajdziesz w jego biogramie oraz na innych stronach naszego serwisu.