Sielski Aleksander Konstanty (1880–1964), dyrygent orkiestr dętych, pedagog. Ur. 12 IV w Warszawie, był synem Ludwika i Magdaleny z Rzepeckich.
S. ukończył 5 klas gimnazjum rosyjskiego. W l. 1896–1908 uczył się w Warszawskim Instytucie Muzycznym: u Godfryda Zieglera – gry na trąbce, a u Zygmunta Noskowskiego – kompozycji i dyrygentury. Jeszcze w czasie studiów w lutym 1899 występował w orkiestrze Teatru Rządowego. W r. 1901 prowadził zakonspirowany zespół muzyczny w fabryce F. Nowickiego wśród rzemieślników – członków Polskiej Partii Socjalistycznej. Na cele partyjne były przeznaczane dochody z koncertów w r. 1902 (w sali Tow. Wioślarskiego) i w r. 1905 (w Resursie Obywatelskiej). Od r. 1905 S. zaczął występować jako dyrygent orkiestr amatorskich. W r. 1906 został kapelmistrzem orkiestry cesarskiej straży ogniowej w Warszawie. W sezonie letnim 1908 S. występował z powodzeniem z popularnymi koncertami, grając przeróbki operowe, marsze, transkrypcje taneczne itp. w Ciechocinku. Brał też udział w koncertach w Filharmonii Warszawskiej oraz w przedstawieniach Teatru Wielkiego. W r. 1915 S. dyrygował operą „Jadwiga” Karola Kurpińskiego. Ewakuowany w t.r. do Moskwy wraz z orkiestrą straży ogniowej, występował tu jako dyrygent, a po jej likwidacji organizował koncerty muzyki polskiej. W r. 1917 został kapelmistrzem 56. pp. W r.n. wstąpił na Krymie do organizujących się tam polskich formacji wojskowych.
Po powrocie do Polski w styczniu 1919 S. został kapelmistrzem 1. p. ułanów krechowieckich. Od 18 V do 15 VIII 1919 kierował Operą Buffo przy ul. Bagatela 3 w Warszawie. W lutym 1920 dyrygował orkiestrą garnizonową m.st. Warszawy, przekształconą w Orkiestrę Reprezentacyjną WP (do r. 1925). Został w niej urzędnikiem wojskowym VIII rangi (równorzędnej stopniowi majora). W r. 1922 amerykańskie tow. gramofonowe «Columbia» zaprosiło orkiestrę S-ego do Wiednia, gdzie – wraz z orkiestrą Opery Wiedeńskiej – nagrał 64 utwory polskie. Występował m.in. w r. 1924 w czasie wystawy polskiej w Konstantynopolu oraz w Rumunii. W r. 1925 próbował wraz z Marią Sobolewską zorganizować Operę Ludową. W związku z likwidacją Orkiestry Reprezentacyjnej WP, S. został zwolniony z wojska 1 II 1925; objął wówczas stanowisko komisarza Orkiestry Reprezentacyjnej Policji Państwowej z obowiązkiem pełnienia funkcji dyrektora orkiestry. Do r. 1935 występował z nią, m.in. w Teatrze przy ul. Bielańskiej i w Dolinie Szwajcarskiej. Organizowane przez S-ego koncerty orkiestry dętej cieszyły się ogromną popularnością wśród mieszkańców Warszawy. Dn. 8 I 1927 otworzył z M. Sobolewską teatr «Music-Hall» przy ul. Jasnej 3 (działał tylko cztery dni). Z okazji 25-lecia pracy artystycznej urządzono S-emu 6 IV 1930 koncert w sali kina «Colosseum». Wraz ze Stanisławem Śledzińskim nagrał w r. 1930 płytę z utworami na orkiestrę dętą. Od 20 X do 10 XII 1932 prowadził teatr muzyczny Opera Buffo w Dolinie Szwajcarskiej. W listopadzie 1935 został kapelmistrzem orkiestry Zbrojowni nr 2 w Warszawie. W l. 1937–9 S. wykładał instrumentację na orkiestrę dętą w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Jego losy w czasie drugiej wojny światowej nie są znane.
W pierwszych latach powojennych (1945–9) S. uczył dyrygentury na Wydz. Pedagogicznym w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. W l. 1945–7 prowadził orkiestrę i chór Centralnego Zespołu Artystycznego WP. Z tego czasu pochodzi opracowany przez S-ego „Mały śpiewnik żołnierza polskiego” [Łódź 1946], przejrzany i uzupełniony przez M. Sujkowskiego] oraz utwory skomponowane dla Polskiej Orkiestry Ludowej. Polskie Wydawnictwo Muzyczne wydało w r. 1951 dwie kompozycje S-ego: Marsz janczarski i Wiązankę kujawiaków na orkiestrę dętą. W l. 1948–50 S. dyrygował orkiestrą Związku Zawodowego Kolejarzy. Od r. 1953 przez dwa lata kierował kameralną Operą Objazdową. Wg Kazimierza Wiłkomirskiego S. był «typowym kapelmistrzem wojskowym starszej daty», «odstawiającym – ile się dało – sierdzistego oficera». Zmarł 19 VIII 1964 w Warszawie. S. był odznaczony Orderem św. Stanisława III kl. (1910), Orderem Korony Rumuńskiej (1923), Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta (1924).
S. był żonaty z Kamilą z Celińskich; miał z nią syna Jerzego Aleksandra (ur. 1910).
Bibliogr. Warszawy, V, VI; Błaszczyk, Dyrygenci (błędna data ur.: 1886); Słown. Biogr. Teatru Pol., II (błędna data ur.); – Gołąbów W., Kondracki J., Piętnastolecie Opery Objazdowej, Kr. 1968 s. 16–18 (fot.); Jasiński R., Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927–1939), W. 1986; tenże, Na przełomie epok. Muzyka w Warszawie (1910–1927), W. 1979; Wiłkomirski K., Wspomnienia, Kr. 1971; – „Muzyka” 1925 nr 11/12 s. 103, 124, 1926 s. 291, 1930 s. 237, 252, 262, 1931 s. 109, 1932 s. 308, 1937 s. 85; „Przegl. Muz.” 1925 nr 7 s. 12, nr 12 s. 13; „Ruch. Muzycz.” 1946 nr 19 s. 30; „Rzeczpospolita” 1925 nr 72; „Scena i sztuka” 1908 nr 17 s. 12 (fot.); „Stolica” 1964 nr 39 (nekrolog); „Świat” 1910 nr 3 s. 19, 1914 nr 17 s. 17; – CAW: sygn. 14725, 28685 (akta personalne).
Elżbieta Orman i Piotr Stawecki