Lipski Antoni, pseud. Stary, Zdzich, A. P. Starewicz, Z. Topolski, Nowowiejski, Inocenty, Onufry, Teodor (1904–1938), działacz komunistyczny. Ur. 12 VI w Dąbrowie Górniczej, był synem górnika Teodora i Franciszki z Rzepkiewiczów (zob.), bratem Ludwika (zob.) i Leona (zob.). L. urodził się po śmierci ojca. Po ukończeniu 7-klasowej szkoły powszechnej z uwagi na trudne warunki materialne rodziny, mimo iż był bardzo zdolny, musiał podjąć pracę w Urzędzie Górniczym w Dąbrowie Górniczej w charakterze gońca, później pracował jako robotnik niekwalifikowany. Równocześnie uczył się sam, a następnie, dzięki pomocy starszego brata Ludwika, na kursach dokształcających. W r. 1924 jako ekstern zdał egzamin i uzyskał świadectwo maturalne, zaraz też zapisał się na studia w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. Z ruchem rewolucyjnym związał się w ostatnich latach pierwszej wojny światowej poprzez starszego brata Leona. Brał udział w kolportowaniu ulotek i nielegalnej literatury, spełniał pomocnicze funkcje przy organizowaniu demonstracji i strajków. Pod wpływem tych kontaktów wystąpił z szeregów organizacji «Sokół», do której zapisał się z pobudek patriotycznych. Od r. 1921 był członkiem Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP), a w l. 1922–4 członkiem egzekutywy Komitetu Okręgowego (KO) Zagłębia Dąbrowskiego Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK) oraz członkiem KO KPRP; występował wówczas pod pseud. Stary. Po przybyciu w r. 1924 na studia do Warszawy został sekretarzem Komitetu Warszawskiego ZMK oraz kierownikiem wydziału wojskowego. Pracował w tym czasie w warszawskiej Kasie Chorych.

Dn. 25 I 1925 na skutek denuncjacji prowokatora został aresztowany na posiedzeniu koła ZMK fabryki «Parowozów». Po kilku dniach pobytu w areszcie śledczym, 29 I przewieziony został na Pawiak. Po 17 miesiącach pobytu w areszcie prewencyjnym skazany został wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dn. 1 III 1926 r. (zatwierdzonym przez Sąd Apelacyjny w Warszawie 2 VII t. r.) na dwa lata ciężkiego więzienia (bez zaliczenia aresztu). Na wolność wyszedł dzięki usilnym staraniom matki przed terminem, tj. 28 XI 1927, pod warunkiem systematycznego meldowania się na policji. Po wyjściu z więzienia powrócił na teren Zagłębia Dąbrowskiego i był sekretarzem KO ZMK Zagłębia. Przez kilka miesięcy na przełomie 1927/8 r. był tu także faktycznym kierownikiem KO Komunistycznej Partii Polski (KPP). W lutym 1928 wyjechał do Warszawy, gdzie przebywał kilka miesięcy, wiosną ponownie znalazł się w Zagłębiu i kierował działalnością ZMK, uczestnicząc w kierownictwie KPP. Latem t. r. na krótko przed wyjazdem do Moskwy na V Kongres Komunistycznej Międzynarodówki Młodzieży (KMM) został aresztowany i osadzony na kilka miesięcy w więzieniu katowickim. Z braku dowodów sprawa została umorzona. Wrócił do Warszawy, gdzie z polecenia Komitetu Centralnego (KC) KPP objął kierownictwo Sekretariatu KC KZM. Jesienią 1929 L. został przedstawicielem KC ZMK przy Komitecie Wykonawczym (KW) KMM. W okresie 20 XI – 2 XII 1929 r. uczestniczył w obradach Plenum KW KMM, które wybrało go do KW. Brał udział w pracach Komisji Bałkańskiej i Wojskowej, był współautorem programów udziału młodzieży w walce z militaryzacją i antyradziecką propagandą szerzoną w krajach kapitalistycznych.

Występował wówczas pod pseud. Starewicz. W charakterze przedstawiciela KC ZMK przy KW KWM Uczestniczył w II Zjeździe Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej (KZMP) w lutym 1930, który odbył się w Johannsdorff w Saksonii. Wygłosił zasadniczy referat o konieczności dokonania zwrotu w pracy KZMP i nadania Związkowi charakteru organizacji masowej. W organie teoretycznym KC KPP „Nowy Przegląd” opublikował wówczas pod pseud. Z. Topolski artykuł pt. II Zjazd KZMP. W czerwcu–lipcu 1930 L. pod pseud. A. P. Starewicz uczestniczył z głosem doradczym z ramienia KW KMM w XVI Zjeździe Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (WKP ). T. r. w dn. 16–29 VIII odbył się w Peterhofie pod Leningradem V Zjazd KPP, na który L. był delegatem KC KZMP. Wygłosił na Zjeździe referat poświęcony sprawom młodzieży. Zarówno w tym przemówieniu, jak i artykule ogłoszonym w „Nowym Przeglądzie”, pt. ZMK w walce o linię partii, zajął stanowisko po stronie «mniejszości». V Zjazd wybrał L-ego do KC KPP. Po Zjeździe wrócił do kraju i objął ponownie funkcję sekretarza KC KZMP. Przebywał głównie w Warszawie, często jednak wyjeżdżał do różnych ośrodków robotniczych w celu nawiązania bezpośredniego kontaktu z terenowym aktywem. Pełnił przejściowo funkcje kierownika okręgów KPP w różnych rejonach kraju, m. in. w Łodzi.