Piszcz Edward (1908–1942), dziennikarz, publicysta, działacz Narodowej Demokracji. Ur. 3 VIII w Pleszewie, był synem Stefana, prawnika, i Franciszki z Jeziorkowskich. Nauki pobierał kolejno w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym im. S. Staszica w Pleszewie (1919–20), w Państwowym Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu (1920–2), Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Wąbrzeźnie, gdzie w r. 1928 uzyskał świadectwo dojrzałości. W l. 1928–9 studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniw. Pozn. W okresie studiów należał do Bratniej Pomocy i korporacji «Masovia». Karierę dziennikarską rozpoczął w r. 1929 w „Gazecie Wąbrzeskiej”, w której pracował do r. 1931. W l. 1931–2 pracował w oddziale „Słowa Pomorskiego” w Grudziądzu, a następnie w „Słowie Pomorskim” w Toruniu (1932–3). W r. 1933 koncern prasowy «Drukarnia Polska» w Poznaniu zaangażował P-a w charakterze stałego korespondenta „Kuriera Poznańskiego” i „Orędownika” w Gdyni. Na stanowisku tym P. pozostawał do r. 1939. Specjalizował się w publicystyce morskiej i stosunkach polsko-gdańskich. Na te tematy pisał artykuły w prasie związanej ze Stronnictwem Narodowym. Z usług P-a korzystały także agencje zagraniczne, m. in. Associated Press. W l. 1935–9 pełnił funkcję wiceprezesa Syndykatu Dziennikarzy Polskich w Gdyni.
Pracę polityczną rozpoczął P. w r. 1929 w Obozie Wielkiej Polski (OWP) na Pomorzu. Władze OWP mianowały go kierownikiem placówki Młodych OWP w Grudziądzu, a następnie powierzyły mu funkcję kontrolera rejonowego. Wchodził w skład zarządu Północno-Pomorskiego Wydziału Okręgowego OWP w Toruniu. Po rozwiązaniu OWP na Pomorzu w r. 1932 przez władze państwowe P. wszedł (20 XI 1932) w skład Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodych Narodowców (ZMN) na Pomorzu, w którym objął funkcję kierownika sekretariatu i referenta organizacyjnego. Gdy ZMN rozpoczął współpracę z sanacją (1934), P. pozostał wierny endecji. Należał do współtwórców Wydziału Młodych Stronnictwa Narodowego (SN) na Pomorzu. W kwietniu 1934 wszedł w skład Zarządu Wojewódzkiego Wydziałów Młodych SN (kierownik referatu propagandowo-prasowego). Po rozwiązaniu Wydziałów Młodych SN (1935) powierzono P-owi funkcję wiceprezesa SN w Gdyni i kierownika Wydziału Gospodarczego przy Zarządzie Okręgowym SN. W r. 1939 został wybrany z listy SN na radnego m. Gdyni. W Radzie Miejskiej pełnił funkcję przewodniczącego Klubu Narodowego SN. P. był zwolennikiem grupy Mariana Seydy we władzach SN. W kwietniu 1939 był krótko aresztowany przez policję Wolnego Miasta Gdańska.
Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Polski we wrześniu 1939 P. opuścił Gdynię i osiedlił się w Poznaniu. W Poznaniu należał do organizatorów utworzonej w jesieni 1939 tajnej organizacji «Ojczyzna» (krypt. Omega). Ponadto pełnił od lipca 1940 funkcję dyrektora Biura Delegata Rządu na Ziemie Zachodnie oraz kierownika Wydziału do Spraw Politycznych. P. popierał koncepcję szerokiej współpracy konspiracyjnej SN z innymi stronnictwami politycznymi walczącymi z Niemcami. W nocy z dn. 9 na 10 IX 1941 Niemcy aresztowali go w Poznaniu. Został stracony 7 VII 1942.
W małżeństwie z Ireną z domu Lemke (od r. 1936) P. miał córkę Krystynę (ur. 1938), biologa.
Wpol. Słown. Biogr.; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Duraczyński E., Kontrowersje i konflikty 1939–1941, W. 1977; Informator prasowy 1938/39, W. 1938 s. 174; Kaczmarek Z., Obóz Wielkiej Polski. Geneza i działalność społeczno-polityczna w latach 1926–1933, P. 1980 s. 74, 86; Kunert J., Rola Rady Interesantów w przedwojennej Gdyni, „Przegl. Zachodniopomor.” 1967 z. 4 s. 50; Paczkowski A., Prasa polska w latach 1918–1939, W. 1980; Pepliński W., Oblicze społeczno-polityczne „Słowa Pomorskiego” w latach 1920–1939, Gd. 1978 s. 21–2, 215; Serwański E., Wielkopolska w cieniu swastyki, W. 1970; Terej J., Rzeczywistość i polityka, Wyd. 2. W. 1979; Wapiński R., Endecja na Pomorzu 1920–1939, Gd. 1966; – „Awangarda” 1932 nr 11–12 s. 138; „Kur. Pozn.” 1937 nr 274 s. 6 (fot.); „Pielgrzym” 1932 nr 142; „Słowo Pomor.” 1934 nr 83; – Arch. Państw. w P.: Kartoteka ewidencji ludności; – Arch. Uniw. Pozn.: Teczka E. P-a; B. Kórn. Oddz. w P.: Dokumenty K. Sosnowskiego; – Informacje córki Krystyny.
Zygmunt Kaczmarek