Karp Ignacy h. własnego (1780–1809), filantrop, fundator szkoły agronomicznej w Johaniszkielach. Jedyny syn Benedykta i Karoliny Puzynianki. W czasie powstania 1794 r. zaciągnął się jako towarzysz do drugiej brygady lit. kawalerii narodowej. Na cele powstańcze ofiarował (zapewne ojciec w jego imieniu) 2 000 dukatów. Studiował na Uniw. Wil. (figuruje na liście studentów z 1796), a również «zwiedził wszystkie stolice południowej Europy i stamtąd przyniósł obszerną znajomość sztuk pięknych, kunsztów, rękodzieł, ekonomiki rolniczej» (nekrolog). Był «olbrzymio bogaty» (Boniecki). Wielkie dobra odziedziczone po ojcu (zm. 1805) powiększył nabywając od Dominika Radziwiłła Nowemiasto Karaimskie i inne wsie w pow. upickim. Chorowity, leczył się u profesora weneckiego Pesoli, któremu zapłacił 7 000 dukatów. Sławiono filantropijną działalność K-ia w czasie głodu w r. 1808.
W t. r. spisał testament, w którym ufundował w Johaniszkielach szkołę rolniczą i szpital dla chłopów. Na ten cel przeznaczył 400 000 zł zahipotekowanych na swych dobrach, murowany dom, 6 morgów ziemi na doświadczalny ogród i 40 000 zł powierzył Uniw. Wil.; procent z tej sumy przeznaczył na zaopatrzenie szkoły w książki i instrumenty. Wychowankowie szkoły w Johaniszkielach mieli się uczyć «czytać i pisać po polsku, jako i po rusku, arytmetyki, miernictwa i ekonomiki teoretycznej i praktycznej». Darował również chłopom w swych majątkach wszystkie długi w pieniądzach i zbożu oraz uwolnił z poddaństwa «na wieczne czasy… wszystkich ludzi dworowych, jako też i włościan». Akt nadania wolności objął 7 000 dusz męskich. Testament K-ia przewidywał również znaczne legaty dla służby. Bezżenny, zmarł po nieudanej operacji w pierwszych miesiącach 1809 r. Testament został wniesiony do akt szawelskich, upickich i wileńskich. Głównym spadkobiercą został kuzyn K-ia, Eustachy Karp, z linii rekijowskiej. Wola testatora w sprawie szkoły rolniczej została zrealizowana z dużym opóźnieniem. Nadanie przez K-ia wolności chłopom uwiecznił Mickiewicz, wkładając w usta Gerwazego wspomnienie: «Kiedy pan Karp nieboszczyk włościan wyswobodził…» („Pan Tadeusz” Księga XII wiersz 555).
Iwaszkiewicz J., Litwa w roku 1812, W. 1912; Meysztowicz A., Karpiowie herbu własnego, Wil. 1906 (podob.); Mościcki, Gen. Jasiński, (podob.); Żytkowicz L., Rządy Repnina na Litwie w latach 1794–7, Wil. 1938; – „Kur. Lit.” 1809 nr 23 z 20 III, dod. (nekrolog).
Emanuel Rostworowski