Omieciński Ignacy h. Junosza (1717–1783), jezuita, pedagog, tłumacz. Ur. 1 II prawdopodobnie w Ponikowicy Małej na Wołyniu; był synem Łukasza, skarbnika czerskiego, i Eleonory z Jeziorkowskich. Do zakonu wstąpił 12 VIII 1732 w Krakowie. Po dwuletnim nowicjacie odbył kurs nauczycielski w Jarosławiu (1734–5) i studia filozoficzne w Ostrogu (1735–8), a następnie nauczał w klasach gramatyki i poetyki w Krośnie, Lwowie i Kamieńcu Podolskim (1738–42). Teologię studiował w Krakowie (1742–6) i tam 29 VII 1745 przyjął święcenia. Po rocznym studium prawa zakonnego w Jarosławiu (1746–7) uczył retoryki w Krośnie i Kamieńcu Podolskim (1747–9), gdzie do r. 1753 był kaznodzieją i zawiadowcą gospodarczym kolegium. W l. 1753–62 był O. przełożonym rezydencji jezuickiej w Żytomierzu. Zaraz po przyjściu otworzył w drewnianym budynku klasy gramatyki i syntaksy, a w r. 1756 poetyki, erygował też w r. 1754 Kongregację Mariańską. Prowadził budowę kościoła wg planów Pawła Giżyckiego i zapewne ją zakończył, skoro w połowie 1762 r. kościół został poświęcony przez bpa Józefa Andrzeja Załuskiego. Prowadził też spory o wieś Wołosowie i zakupił dla kolegium połowę wsi Horodyszcze. W r. 1762 przeniósł się do Jurewicz nad Prypecią, gdzie do r. 1765 był przełożonym rezydencji, prefektem budowy i kierownikiem bursy muzycznej. Pracował w tym czasie nad wystrojem kościoła, który poświęcił bp J. A. Załuski 14 VII 1765, oraz prowadził budowę piętrowego domu zakonnego. W l. 1765–70 był O. przełożonym tzw. domicilium prowincji małopolskiej w Warszawie, prowadził wówczas, częściowo własnym sumptem, odbudowę spalonych w pożarze w r. 1760 kilku budynków czynszowych. Z Warszawy przeniósł się w r. 1771 do Krasnegostawu, a w r. 1772 do Ostroga. Po kasacie zakonu (listopad 1773) był najpierw proboszczem w Tuczynie i kierował szkołami Komisji Edukacji Narodowej (KEN) w Żytomierzu. W r. 1779 był wizytatorem subdelegowanym szkół w Humaniu i Szarogrodzie i w t.r. za zasługi dla KEN otrzymał roczną pensję 600 złp. Stary i schorowany, wybronił się od podjęcia samodzielnej wizytacji szkół w r. 1780.
Po r. 1780 został proboszczem w Wielednikach na Wołyniu; w r. 1783 opublikował tłumaczenie dzieła Justusa Lipsiusa z r. 1599 „Rozumna rada w nachylonej ojczyźnie do upadku rozumnemu obywatelowi ku ratowaniu się podana” (Berdyczów 1783), w którym zamieścił m. in. wiersz „O męstwie” Stanisława Konarskiego. Zmarł w r. 1783, skoro 21 XI 1783 KEN postanowiła na miejsce ostatnio zmarłych (m. in. O-ego) umieścić w spisie emerytów nowe osoby.
Starsza siostra O-ego – Anna Rozalia – ur. 5 XII 1709 w Ponikowicy Małej, wydana w czternastym roku życia za mąż za Stanisława Zbrożka, otrzymała zwolnienie z małżeństwa i w r. 1730 wstąpiła do klasztoru Brygidek. Zmarła 10 XII 1731 w Kokorowie. Sejm konwokacyjny w Warszawie z r. 1733 polecił wszczęcie jej procesu beatyfikacyjnego. Ciało jej złożone było w kościele krzemienieckim, a w r. 1835 przeniesione do Łucka.
Prawdopodobnie bratankiem O-ego był Aleksander Omieciński, ur. 3 V 1744, jezuita od r. 1759. Pracował w szkołach KEN w Łucku (1774–80) jako nauczyciel klasy III i tam też później przebywał jako wysłużony emeryt.
Estreicher, (Lipsius J.); Backer-Sommervogel, Bibl. Comp. de Jésus, V k. 1917; Enc. Org.; Podr. Enc. Kośc.; Hagiografia pol., II 689; Niesiecki, VII 101–2; Uruski, XII 344; – Barącz S., Wiadomość o Ponikowicy Małej, P. 1886 s. 15; Pohoska H., Wizytatorowie generalni Komisji Edukacji Narodowej, L. 1957 s. 259–60, 302; Poplatek J., Komisja Edukacji Narodowej, Kr. 1973 s. 90, 435; Załęski, Jezuici, IV 994, 1646, 1721–5; – Komisja Edukacji Narodowej i jej szkoły w Koronie, 1773–1794, Wyd. T. Wierzbowski, W. 1901–15 Z. 24 s. 90, Z. 25 s. 42, Z. 26 s. 88, Z. 35 s. 47–50, Z. 38 s. 54, 81, 106, 124, Z. 39 s. 135; Moszczeński A., Pamiętnik do historii polskiej, W. 1905 s. 66; – Arch. Rom. S. I.: Polonica 26–32, 38–42 (katalogi trzyletnie z lat 1737–70), Pol. 46 (katalogi roczne prowincji polskiej z lat 1733–55), Pol. 49 (katalogi roczne prowincji małopolskiej z lat 1756–73), Pol. 87 k. 21, 64 (Historia residentiae Żytomiriensis), Pol. 87 k. 91 (Historia residentiae Jurovicensis); B. Jag.: rkp. 1179 (Affixiones vota renovantium theologorum, 1743); B. Narod.: rkp. nr 3260 t. 3 k. 101, nr 3263 t. 4 k. 73–4 (2 listy O-ego do J. A. Załuskiego z l. 1760 i 1763); B. Uniw. Warsz.: rkp. 256 t. 5 k. 43 (list z Żytomierza z r. 1778).
Ludwik Grzebień