Posadzowa z Marciszewskich Stefania Marianna (1874–1955), pedagog, autorka podręczników dla wychowawczyń przedszkoli. Ur. 28 X w Warszawie, była córką Stanisława i Tekli z Kubiszów. Ojciec, uczestnik powstania 1863 r., zesłany jako chłopiec na Sybir, po kilku latach wrócił do Warszawy i tu pracował jako robotnik. Stefania, najstarsza spośród siedmiorga rodzeństwa, ukończyła pensję Cecylii Plater-Zyberkówny. Od szesnastego roku życia uczestniczyła w działalności oświatowej, m. in. w Tow. Oświaty Narodowej. Tu zetknęła się z Cecylią Niewiadomską, która w późniejszych latach uczyła języka polskiego na kursach pedagogicznych przez Stefanię prowadzonych. Pracę zawodową rozpoczęła w latach dziewięćdziesiątych XIX w. jako nauczycielka domowa. Od r. 1896 do 1900 uczyła w prywatnej szkole ludowej (parafialnej) w Libawie. Po zdaniu egzaminów rządowych w Libawie uzyskała w r. 1899 prawo nauczania arytmetyki, historii i geografii, a w r. 1900 – pedagogiki i dydaktyki w prywatnych żeńskich zakładach szkolnych. Następnie przeniosła się do Warszawy, gdzie od września 1900 do czerwca 1905 pracowała jako nauczycielka historii i geografii w klasach I–VI w szkole Plater-Zyberkówny. Zajmowała się także katechizacją dzieci polskich, najpierw w Libawie, a później na większą skalę w Warszawie i okolicznych parafiach wiejskich.
Podczas swojej pracy P. poznała fatalne metody nauczania i wychowania w tzw. ochronkach miejskich i folwarcznych w Król. Pol. Przy poparciu ze strony C. Plater-Zyberkówny zorganizowała w r. 1904 w Chyliczkach pod Warszawą pierwszy kurs dla wychowawczyń dzieci wiejskich. Kursy dla wychowawczyń były następnie przez Warszawskie Tow. Dobroczynności urządzane w Warszawie, a kierownictwo i wykłady powierzano P-owej. W r. 1905 opublikowała w „Przeglądzie Pedagogicznym” pierwszą swoją pracę pt. Rady i wskazówki dla kierujących ochronami (odb. W. 1906, 2 wyd. W. 1907), nagrodzoną przez Kasę im. Mianowskiego. Od r. 1906 należała także do Tow. Opieki nad Dziećmi, w którym do r. 1907 pełniła funkcję kierowniczki działu pedagogicznego. Prowadziła otwartą w r. 1907 trzyletnią szkołę dla fachowego przygotowania ochroniarek (później również i dla nauczycielek ludowych) w Warszawie, początkowo mieszczącą się w domu przy ul. Mokotowskiej 43; seminarium to po kilku latach zostało przeniesione do Kawęczyna pod Sochaczewem. Trzy odczyty szkole tej poświęcone P. pomieściła w broszurce pt. Uczelnia Ochroniarek i Nauczycielek Ludowych pod kierunkiem Stefanii Marciszewskiej w Warszawie, Mokotowska 43 (W. 1907). W r. 1911 opublikowała podręcznik O nauczaniu religii (W., 2 wyd. poprawione, P. 1921).
W r. 1914 wyszła za mąż za Ludwika Posadzego (zob.); odtąd drukowała pod nazwiskiem Stefania Marciszewska-Posadzowa lub Stefania M. Posadzowa. W l. 1914–20 przebywała wraz z mężem na zesłaniu w Kazaniu nad Wołgą. Tam pracowała z ramienia Komitetu Obywatelskiego, a później Rady Regencyjnej, jako instruktorka ochronek dla dzieci wygnańców polskich oraz kierowniczka polskiego sierocińca. Do kraju wrócili oboje w r. 1920 z pięciorgiem przywiezionych z Rosji dzieci. W okresie międzywojennym P. mieszkała z mężem w Poznaniu, gdzie pracowała do przejścia na emeryturę (w r. 1935) jako referentka i instruktorka przedszkoli w Kuratorium Okręgu Szkolnego Poznańskiego. Uruchomiła wzorcowe przedszkole, organizowała kursy dokształcające dla wychowawczyń. Od r. 1931 do 1939 była przewodniczącą Koła Kierowniczek Przedszkoli Archidiecezji Gnieźnieńsko-Poznańskiej. Ogłosiła w r. 1922 Pierwsze rozmowy religijne z małymi dziećmi, Szkółka, przedszkole czy ochronka (P.). Od r. 1923 zaczęła wydawać wraz z mężem „Bibliotekę Wychowania Przedszkolnego”, której do r. 1939 ukazało się 16 zeszytów. P. była autorką kilku prac, m. in. Z metodyki wychowania przedszkolnego (Z. 4, P. [1924]), Legendy i obrazki historyczne dla małych dzieci (Z. 6, P. [1925]), Instrukcja dla ochroniarek (Z. 9, P. 1930), Matka. Fundamenty wychowania moralnego (Z. 13, P. [1937]), Zajęcia z dziećmi w wieku przedszkolnym (Z. 14–16, P. 1939, wznowione Kat. 1946). Wydała też dla dzieci wiersze Stanisława Jachowicza (P. 1927, 1934) i Teofila Lenartowicza (P. 1924). Po przejściu na emeryturę P. zorganizowała przy pomocy m. in. Magistratu st. m. Poznania 10 przedszkoli w najuboższych dzielnicach miasta.
Okres drugiej wojny światowej po wysiedleniu przez Niemców P. spędziła w Warszawie, a po powstaniu warszawskim w Krakowie. W Warszawie pracowała w prewentoriach Rady Głównej Opiekuńczej dla dzieci. Po powrocie do Poznania w r. 1945 była przez dwa lata instruktorką wychowania przedszkolnego. W tym czasie odbudowała i zorganizowała jedno z przedwojennych swych przedszkoli. Ogłosiła Obrazki dla dzieci (Kat. 1947), Dziecię Jezus (P. 1948). Najważniejsze dwie jej prace pozostały w maszynopisie: Wychowanie moralne od podstaw (Rozważania dla matek), Nauka religii dla najmłodszych w obrazach i opowiadaniach do użytku matek oraz wychowawczyń (1951–4); prace, wielokrotnie kopiowane, służyły pomocą osobom przygotowującym dzieci do wczesnej komunii św. Zmarła 15 X 1955 w Poznaniu.
W małżeństwie z Ludwikiem Posadzym P. dzieci nie miała. Pozostawiła córkę z adopcji Rozalię, która pomagała jej w pracy jako wychowawczyni i ilustratorka licznych publikacji.
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Bibliogr. Warszawy, Wydawn. ciągłe 1904–1918 (Marciszewska Stefania); PSB, XXVI 693 (Plater-Zyberk Cecylia); – Dokumenty rodzinne w posiadaniu Rozalii Posadzy i jej informacje.
Na podstawie życiorysu dostarczonego przez Wiktorię Posadzy opracowała
Red.