Kundzicz Tadeusz (1747–1829), profesor Szkoły Głównej Litewskiej, biskup sufragan trocki. Ur. 25 XI w Kryniczynie (pow. Birże), syn Marcina. Pochodził ze szlacheckiej rodziny Deszkiewiczów vel Daszkiewiczów h. Pogonia IV, z której wydzieliły się rodziny Kundziczów i Poczobuttów. Nauki pobierał w Grodnie, następnie w Akademii Jezuickiej w Wilnie. Profesję zakonną złożył w r. 1762. W ciągu 5 lat wykładał poetykę w niższych klasach kolegium jezuickiego w Wilnie. Uzyskał stopień doktora nauk wyzwolonych i filozofii. Po kasacie zakonu jezuitów w ciągu lat 3 był wiceprofesorem matematyki wyższej stosowanej w Szkole Głównej Litewskiej (dawna Akademia Jezuicka), a w r. 1780 – zapewne dzięki protekcji rektora M. Poczobutta – mianowany profesorem zwycz. tegoż przedmiotu. Podobno był wtajemniczony w roboty spiskowe przedinsurekcyjne w Wilnie, ale 17 (28) XII 1794 r., w czasie składania przez ludność Wilna przysięgi homagialnej Katarzynie II, czytał rotę przysięgi i miał stosowne do okoliczności kazanie. W r. 1796 biskup J. N. Kossakowski, za poparciem M. Repnina, mianował K-a kanclerzem kurii biskupiej, pod warunkiem rezygnacji z probostwa międzyrzeckiego (pow. Wołkowysk). Prócz tego K. posiadał koadiutorię probostwa Św. Trójcy w Wilnie (przed 1789 proboszczem był M. Poczobutt); kanonię inflancką uzyskał przed r. 1796; do kanclerstwa kurii należało probostwo w Cudzieniszkach w pow. wileńskim.
W czasie reorganizacji Szkoły Głównej Lit. w r. 1803 K. został przeniesiony, wbrew własnej woli, na emeryturę. W t. r. był jednym z cenzorów ksiąg, a w l. 1803–7 – prefektem seminarium kandydatów do stanu nauczycielskiego przy Uniw. Wil., również prowizorem bursy Korsakowskiej. Jako profesor-emeryt dwukrotnie (1807 i 1810) przeciwstawiał się wyborowi Jana Śniadeckiego na rektora uniwersytetu. Wizytował szkoły w gub. mińskiej, mohylowskiej i witebskiej. W r. 1809 został członkiem kapituły wileńskiej z tytułem kanonika, w 1808 mianowany sufraganem trockim, w 1816 konsekrowany jako biskup anastasjopolitański. W l. 1810–2 rządził diecezją wileńską w imieniu nieobecnego biskupa H. Stroynowskiego. Po śmierci Stroynowskiego (1815) administratorem diecezji został mianowany metropolita S. Siestrzeńcewicz (zm. 1826), ale faktycznie rządził K. jako wikariusz generalny; ustąpił w r. 1821. Podobno za odę na cześć Siestrzeńcewicza i na jego wniosek otrzymał wysoki Order Św. Anny I kl. (1819). Dn. 25 VI 1828 r. celebrował uroczyste nabożeństwo podczas obchodów 250-lecia Uniw. Wil. Zmarł 15 I 1829 r. w Wilnie. Wg opinii S. Jundziłła, K. był mało obeznany z przedmiotem, który w ciągu dwudziestu kilku lat wykładał. Obowiązki profesorskie pełnił niedbale. O ile wiadomo, nie ogłaszał prac naukowych z matematyki. Natomiast w l. 1802–28 ukazało się kilkanaście wydań jego Gramatyki francuskiej krótko zebranej.
Bratankiem K-cza był ksiądz Jan Kundzicz, znany z patriotycznej postawy w r. 1831, proboszcz oszmiański, który później działał w Galicji jako Jan Deszkiewicz-Kundzicz (zob.).
Estreicher, XVI 449; XXIV 390; Estreicher, XIX wiek, II 76, 526, VI 434; Enc. Org.; Lietuvių Enciklopedija, XIII 354; Podr. Enc. Kośc.; W. Enc. Ilustr.; Janowski, Słownik bio-bibliogr. Uniw. Wil., s. 237; Uruski; – Baliński M., Dawna Akademia Wileńska, Pet. 1862 s. 336; Bieliński J., Stan nauk matematyczno-fizycznych za czasów Wszechnicy Wileńskiej, W. 1890 s. 45; tenże, Uniw. Wil., I 115, 324–5, 331, II 67, 195–8, 826, III 585, 609; Jankowski Cz., Powiat oszmiański, Pet. 1897 II 255–6; Jundziłł S., Kilka ułamkowych wiadomości o osobach i zakładach naukowych, w: Pismo zbiorowe wileńskie, Wil. 1859 cz. 2 s. 118–9; Kurczewski J., Biskupstwo wileńskie, Wil. 1912 s. 65, 89, 123; tenże, Kościół zamkowy, Wil. 1910–6 i 327, III 421, 440, 442, 445–8; Mościcki, Gen. Jasiński, s. 114; Żytkowicz L., Rządy Repnina na Litwie, Wil. 1938 s. 66, 211, 259–60; – Jundziłł S., Pamiętniki, Kr. 1905 s. 64, 92–3; Malinowski M., Księga wspomnień, Kr. 1907 s. 85; – „Kur. Lit.” 1819 nr 164.
Leonid Żytkowicz