Rozmarynowicz Bolesław (1891–1959), adwokat i działacz polityczny. Ur. 3 IV we Lwowie, był synem Teofila (1860–1903), urzędnika w Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie, autora wydanej własnym nakładem (Kr. 1894) pracy „Zasady gospodarstwa społecznego na tle pojęć z dziedziny statystyki matematycznej” (przekład francuski w posiadaniu rodziny), i Fryderyki z Ullmanów (1855–1915), młodszym bratem Mieczysława (1888–1945), filologa klasycznego, wieloletniego nauczyciela w III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie, uczestnika tajnego nauczania w latach okupacji.
Po przeniesieniu się rodziców do Krakowa, R. uczęszczał tutaj w l. 1901/2–1908/9 do III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego. Maturę zdał w czerwcu 1909. W l. gimnazjalnych współredagował pismo „Znicz”, wydawane przez Organizację Polskiej Młodzieży Szkół Średnich, której od r. 1908 był prezesem (wspomnienia z tego okresu pt. Przed pół wiekiem zamieścił w „Księdze pamiątkowej III Gimnazjum obecnie II Liceum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie 1883–1958”, Kr. 1958). W l. 1909–13 studiował na Wydz. Prawa i Administracji UJ. W r. 1912 pobierał stypendium z fundacji Medarda Konieckiego, pozostającej pod zarządem Galicyjskiego Wydz. Krajowego, w wysokości 300 koron rocznie. Tytuł doktora praw uzyskał 1 II 1918.
Powołany 2 VIII 1914 do służby wojskowej w 56 pp. w Wadowicach, uczestniczył R. w działaniach wojennych na froncie włoskim, po czym, uznany za niezdolnego do służby frontowej, został przydzielony do prokuratury wojskowej w Krakowie. Po powstaniu państwa polskiego pozostawał w służbie wojskowej do 30 XI 1918. Przez krótki czas był zatrudniony w Delegaturze Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych w Krakowie. Następnie podjął pracę jako kandydat adwokacki w Sądzie Okręgowym w Krakowie i wstąpił na praktykę adwokacką do kancelarii adwokata Józefa Łodygowskiego w Nowym Sączu, a z kolei do kancelarii adwokata Tadeusza Zakrzewskiego w Krakowie. W maju 1920 powołano go do służby wojskowej w korpusie sądowym, z której został zwolniony w lipcu 1921 w randze kapitana. Ponownie podjął pracę w kancelarii T. Zakrzewskiego, a następnie w kancelarii adwokata Józefa Skąpskiego. W dn. 9 VI 1923 zdał egzamin adwokacki, a 6 VII t. r. został wpisany na listę adwokatów w Krakowie i otworzył własną kancelarię, którą prowadził aż do wybuchu drugiej wojny światowej. Równocześnie był radcą prawnym m. in. Fabryki Porcelany i Wyrobów Ceramicznych «Ćmielów» Sp. Akc, syndykiem „Głosu Narodu”. Był do r. 1933 członkiem Chrześcijańskiej Demokracji (ChD), a od r. 1932 prezesem Zarządu Okręgu Krakowskiego ChD. W styczniu 1931 został powołany do komisji mającej się zająć reorganizacją ChD. Od grudnia 1926 wchodził do Związku Dziennikarzy Polskich jako członek redakcji „Głosu Narodu” i „Głosu Mieszczańskiego”. W okresie wyborów samorządowych w r. 1933 część ChD przeszła wraz z R-m do obozu rządowego zawierając porozumienie wyborcze z Bezpartyjnym Blokiem Pracy Gospodarczej, kierowanym przez prezydenta miasta Mieczysława Kaplickiego. Jako członek ChD został R. wybrany z sanacyjnej listy nr 1 do Rady Miejskiej w Krakowie. Wojciech Korfanty wykluczył go z ChD. W r. 1934 wszedł R. wraz z grupą krakowską ChD do nowego prosanacyjnego stronnictwa, Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego (ZChS). W dn. 17 VI 1937 na zebraniu obywatelskim w sali Starego Teatru w Krakowie zgłosił w imieniu swoich przyjaciół politycznych (prawdopodobnie z ZChS) akces do Obozu Zjednoczenia Narodowego. W Radzie Miejskiej R. zasiadał do r. 1938. W wyborach do Sejmu RP w r. 1938 kandydował w okręgu nr 80 – Kraków, lecz nie został wybrany. R. był również członkiem Związku Oficerów Rezerwy RP, Polskiego Związku Zachodniego, Ligi Morskiej, syndykiem i członkiem Arcybractwa Miłosierdzia i Banku Pobożnego w Krakowie, członkiem zarządu i syndykiem Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. Ogłosił drukiem m. in. broszurę pt. Garść moich myśli (Kr. 1938).
Po wybuchu drugiej wojny światowej R. został aresztowany przez gestapo 10 XI 1939 jako zakładnik w ramach «Sonderaktion II» i osadzony w więzieniu Montelupich w Krakowie, następnie w Wiśniczu, a z kolei (czerwiec 1940) w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu, skąd został zwolniony 5 II 1941. Po powrocie otworzył kancelarię adwokacką przy ul. Kanoniczej 11, którą prowadził do sierpnia 1944. Zagrożony aresztowaniem w związku z konspiracyjną działalnością syna Andrzeja (pseud. Andrzej) w Armii Krajowej, opuścił z żoną i córką mieszkanie i ukrywał się aż do lutego 1945. W czerwcu t. r. podjął pracę zawodową. W r. 1947 skreślono go z listy obrońców wojskowych. W październiku 1950 został aresztowany; w wyniku inspekcji Prokuratury Generalnej, do czego doszło dzięki licznym interwencjom, został 27 IV 1951 zwolniony. W maju t. r. śledztwo przeciwko niemu umorzono. Jednakże orzeczeniem Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej (WKW) w Krakowie z 10 X 1951 został R. skreślony z listy adwokatów Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Krakowie. Na skutek odwołania R-a, Wyższa Komisja Weryfikacyjna przy Ministrze Sprawiedliwości uchyliła 29 XI 1952 orzeczenie WKW i utrzymała wpis R-a na liście adwokatów. Od 1 X 1953 pracował jako członek Zespołu Adwokackiego nr 8, a od 28 V 1958 jako członek Zespołu Adwokackiego nr 1. Nabyty w okresie międzywojennym 450-hektarowy majątek ziemski w Pleszowie pod Krakowem, R. jeszcze przed wojną rozparcelował pozostawiając sobie 48 ha. Po wojnie nieruchomość ta została zajęta (bez odszkodowania) przez Kombinat im. Lenina. R. należał do: Polskiego Związku byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych, Tow. Przyjaciół KUL, Tow. Przyjaciół Szkół Wyższych, Zrzeszenia Prawników Demokratów, Stow. «Opieki nad Oświęcimiem». Zmarł 23 IV 1959 w Krakowie. Pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie (od r. 1919) z Zofią Felicją z Kowenickich (1895–1967), miał syna Andrzeja (ur. 1923), adwokata, i córkę Teresę (1928–1951), absolwentką ASP w Krakowie.
Fot.: w Mater. Red. PSB (także kserokopie legitymacji R-a z fot.); – Min. Spraw. Wojsk. Dziennik Personalny, W. 1921 nr 14 s. 651; – Kozik Z., Jednolity front KPP i PPS w Krakowskiem 1933–1937, Kr. 1971; Krzywobłocka B., Chadecja 1918–1937, W. 1974; Lechicki C., Chrześcijańska Demokracja w Krakowie (1897–1937), „Studia Hist.” 1974 z. 4 s. 603; tenże, Krakowski „Głos Narodu” w latach 1914–1939, tamże 1973 z. 3 s. 370, 376; Pilch A., Dzieje ruchu robotniczego w Krakowskiem 1933–1937, Kr. 1987 II; Przybylski H., Chrześcijańska Demokracja i Narodowa Partia Robotnicza w latach 1920–1937, W. 1980; – Bielak F., Z odległości lat. Wspomnienia i sylwetki, Kr. 1979 (podob. R-a na akwareli Henryka Polichta „Cela nr 20 obozu pracy w Wiśniczu Nowym, kwiecień 1940”; Kozłowiecki A., Ucisk i strapienie. Pamiętnik więźnia 1939–1945, Kr. 1967; Mikulski S., Wielka Księga Adresowa Królewskiego Stołecznego Miasta Krakowa. R. 1912, Kr.; toż R. 1914; toż R. 1925; Sprawozdanie… Dyrekcyi c.k. Gimnazyum III. w Krakowie za rok szkolny 1903, Kr. 1903; toż za l. 1904–9, Kr. 1904–9; – „Głos Narodu” 1938 nr 312 s. 2; „Palestra” 1959 nr 7–8 s. 132; „Tyg. Powsz.” 1959 nr 25; – Arch. UJ: S II 515, 521 nr 4839, WP II 261, 263, 265, 266b, 268, 270, 272, 274; – Materiały otrzymane od syna, Andrzeja Rozmarynowicza z Kr. (w Mater. Red. PSB) i jego informacje; – Bibliogr. do Mieczysława Rozmarynowicza: Księga pamiątkowa III Gimnazjum, obecnie II Liceum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie 1883–1958, Kr. 1958 s. 187, 310; – Sprawozdanie… Dyrekcyi c.k. Gimnazyum III. w Krakowie za rok szkolny 1899, Kr. 1899; toż za l. 1900–6, Kr. 1900–6; toż za l. 1911–20/21, Kr. 1911–21; toż za l. 1931/2–32/3, Kr. 1932–3; – „Roczn. Kom. Nauk Pedagog.” T. 4: 1964 s. 103, 108; – Arch. UJ: S II 515, WF II 344, 345a, 346, 348a, 349a, 350a, 351, 353a, 354, 356a, PKEN 30.
Henryk Korczyk