Mier Feliks h. własnego (1776–1857), dyplomata w służbie austriackiej i galicyjski dygnitarz. Był synem Jana (zob.) i Marianny z Tarnowskich. W l. 1802–3 służył w armii austriackiej jako podporucznik 3 p. ułanów, w którym jego starszy brat Adam był wówczas podpułkownikiem. M. przebywał wiele w Łańcucie na dworze Izabeli Lubomirskiej, która zaprotegowała go w Wiedniu u Metternicha, gdzie pozyskał fawory żony ministra. Swą błyskotliwą karierę M. w ogóle zawdzięczał w znacznej mierze powodzeniu u dam. W r. 1806 został szambelanem, a w r. 1810 tajnym radcą. We wrześniu 1811 przybył do Neapolu jako austriacki poseł nadzwycz. i minister pełnomocny. Nawiązał przyjazne stosunki z Joachimem Muratem i królową Karoliną (siostrą Napoleona), której szczególnymi względami ponoć się cieszył. Uczestnik zmiennej, na schyłku epoki napoleońskiej, polityki Murata i Karoliny, z żalem opuścił Neapol w kwietniu 1815, po wybuchu wojny między Austrią a Muratem. W r. 1816, w związku z zaślubinami cesarza Franciszka I z królewną bawarską Karoliną, został wysłany do Monachium i towarzyszył Karolinie w drodze do Wiednia. W l. 1818–20 był austriackim posłem nadzwycz. i ministrem pełnomocnym w Brunszwiku, a od czerwca 1820 do października 1830 w Zjednoczonym Królestwie Niderlandów. Opuścił tę placówkę i zakończył karierę dyplomatyczną po wybuchu powstania belgijskiego i rozpadnięciu się Zjednoczonego Królestwa.
Członek stanów galicyjskich z grona magnatów, był M. kolejno podczaszym (1834), łowczym (1843) i podkomorzym (1845) wielkim koronnym galicyjskim. Komisarz sejmu stanowego galicyjskiego (1836), członek założyciel i członek dyrekcji Tow. Galicyjskiego Kasy Oszczędności (1844–57), członek Wydziału Galicyjskiego Tow. Gospodarczego, był kawalerem wielu zagranicznych i austriackich orderów, m. in. komandorem Orderu Leopolda (1822). W r. 1818 M. ożenił się ze swą stryjeczną siostrą Agnieszką, córką Józefa Miera (zob.), damą pałacową (1832) i damą Orderu Krzyża Gwiaździstego (1833). Dziedzicząc po ojcu i braciach, wniosła ona mężowi wielkie dobra we wschodniej Galicji (m. in. Radziechów, Kamionkę Strumiłową, Witków, Chołojów), które M. powiększył dokupując m. in. na licytacji należące niegdyś do Wojciecha Miera (zob.) dobra buskie. W swym pałacu w Radziechowie zgromadził duży księgozbiór (głównie w językach francuskim i włoskim), który drogą sukcesji został wcielony na przełomie wieków XIX i XX do bibliotek Jędrzejewiczów oraz Badenich.
M. zmarł we Lwowie 5 XII 1857 i został pochowany w podziemiach kościoła w Radziechowie. Prócz młodo zmarłej Marii miał córkę Cecylię (żonę Władysława Badeniego) oraz trzech synów: Feliksa, Henryka i Karola (1832–1885), posła na sejm galicyjski (1868), z którego śmiercią wygasła w Polsce rodzina Mierów. Podobno naturalnym synem M-a był pamiętnikarz i rysownik Franciszek Ksawery Prek.
Borkowski J. Dunin, Almanach Błękitny, Lw.–W. 1908; tenże, Austriaccy radcy tajni w Galicji, Lw. 1901 s. 64–5; tenże, Panie polskie przy dworze rakuskim, Lw. 1891; Uruski; Żychliński, (sporo niedokładności); Repertorium der diplomatischen Vertreter aller Länder, Wien 1965 III; Bachowski A., Treter M., Katalog wystawy miniatur we Lwowie w r. 1912, Lw. 1914; – Barycz H., Wśród gawędziarzy, pamiętnikarzy i uczonych galicyjskich, Kr. 1963; Chłędowski K., Historie neapolitańskie, Lw. 1936; Egiersdorff W., Ex libris Mierów, „Mies. Herald.” R. 12: 1933 z. 7–8; Heitert J. A., Joachim Murat, seine letzten Kämpfe und sein Ende, Wien 1878; Piskor A., Siedem ekscelencji i jedna dama, W. 1959 s. 95; – Prek F. K., Czasy i ludzie, Wr. 1959; – WAP w Rzeszowie: Zespół nr 24 (Arch. podworskie Jędrzejewiczów, tu m. in. 148 listów M-a do matki z l. 1789–1812).
Red.