Mielnicki Franciszek (1850–1920), dziennikarz, autor sceniczny, urzędnik kolejowy. Ukończył szkołę realną w Warszawie, po czym został urzędnikiem kolei nadwiślańskiej. Poza pracą zawodową uprawiał publicystykę i twórczość literacką. W l. 1882–1906 współpracował z „Kurierem Porannym”, gdzie zamieszczał sprawozdania i notatki dotyczące ruchu kolejowego. Pisał też wiersze, nowele, które publikował m. in. w „Tygodniku Mód i Powieści” (1887), „Księdze jubileuszowej Kuriera Porannego” (W. 1903), księdze zbiorowej „Na powodzian” (W. 1904). Głównie jednak uprawiał twórczość sceniczną. Jako autor dramatyczny debiutował w r. 1884 krotochwilą w 3 aktach Bez posagu wystawioną przez teatr w Dąbrowie Górniczej. W trzy lata później warszawski Teatr Dobroczynności wystąpił z prapremierą farsy w 1 akcie Swaty na parkanie. W ciągu następnych paru lat wystawił M. jeszcze kilka sztuk – najbardziej z nich popularną farsę w 2 aktach Nowy Thersites (W. 1887), farsę w 3 aktach z muzyką Kornela Nowackiego Wioślarze warszawscy (W. 1888) oraz Złe towarzystwo, melodramat w 4 aktach, także z muzyką Nowackiego (W. 1891). Kilka sztuk pozostawił w rękopisach; przechowywane w Bibliotece Teatru Narodowego, uległy zniszczeniu podczas drugiej wojny światowej. Utwory teatralne M-ego, grywane na scenach z dobrą obsadą, lekkie, bezpretensjonalne, o tematyce obyczajowej, cieszyły się powodzeniem wśród publiczności, mimo iż krytyka traktowała je niechętnie ze względu na ich niski poziom literacki. Żaden też z nich nie został ogłoszony drukiem.
Po r. 1900 M. zaprzestał działalności literackiej; pozostał jedynie członkiem redakcji „Kuriera Porannego”. W r. 1906 został aresztowany pod zarzutem «czynnej agitacji za strajkiem kolejowym», z braku jednak dowodów winy wkrótce zwolniony. Przeniesiono go natomiast do Mińska Mazowieckiego, gdzie podjął żywą działalność społeczną (był prezesem «Lutni»). W r. 1915 ewakuowany do Rosji, piastował godność prezesa «Domu Polskiego» i kuratora gimnazjum polskiego w Mariampolu. W r. 1918 wrócił do Warszawy i po powstaniu państwa polskiego jako urzędnik Polskich Kolei Państwowych brał czynny udział w pracy społecznej wśród kolejarzy. Współpracował także z „Kurierem Warszawskim” (w dziale kolejnictwa). Zmarł 22 II 1920 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Pozostawił żonę i syna.
Bibliografia dramatu polskiego 1765–1939, W. 1973 I; – Bejot, Zza kraty więziennej, „Nowości Ilustr.” 1906 nr 9 (fot.); – „Bluszcz” 1892 nr 38 (S. Krzemiński); „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1887 nr 205 ([S. M. Rzętkowski] St. M. Rz.); „Gaz. Lwow.” 1888 nr 242 (T. Jeske-Choiński); „Kur. Warsz.” 1887 nr 240 (S. M. Rzętkowski); „Tyg. Mód i Powieści” 1888 nr 14 (L. Niemojowski); – Nekrologi: „Kur. Warsz.” 1920 nr 55 wyd. poranne s. 5, nr 57 wyd. wieczorne s. 4–5; – IBL PAN: Kartoteka bibliograficzna.
Celina Gajkowska