Drobner Jakub (1827–1896), lekarz, ur. się 3 XI w Krakowie, tutaj uczęszczał do gimnazjum Nowodworskiego i studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał stopień doktora med. w r. 1854. Przejęty ideałami patriotycznymi polskimi, brał żywy udział w demonstracjach patriotycznych w r. 1862, a w czasie powstania opatrywał rannych, zwożonych do Krakowa z pola walk w Królestwie. Upoważniony przez Rząd Narodowy, zbierał, szczególnie wśród Żydów na Kazimierzu i Stradomiu, podatek narodowy (wraz z prowizorem szpitala Janem Bienenfeldem i jego córką Anną); rychło jednak wytropiła go policja i po długich dochodzeniach przekazała go wraz z innymi sądowi karnemu. Sąd skazał D-a na dożywotnie więzienie i na utratę prawa praktyki lekarskiej. Po dwóch latach na skutek zmiany kursu politycznego w Austrii został D. ułaskawiony, po czym otrzymał z powrotem prawo praktyki lekarskiej. Zmarł 7 X 1896.
»Czas« z 7 X 1896; Dokumenty personalne w posiadaniu syna L. D-a w Kr.; Gelber, Die Juden und der poln. Aufstand 1863, s. 143 i 216; Szacki J., Hist. Schriften IWO (żyd), W. 1929, I 428; Bałaban, Historia Żydów w Krakowie i na Kazimierzu, Kr. 1936, II 707.
Majer Bałaban