Smolikowski Jan Kanty Józef (ok. 1798–1868), inżynier dróg wodnych i mostów, generał-major Cesarskiego Korpusu Inżynierów. Ur. w Lublinie, był synem Andrzeja (zob.) i Karoliny z Richterów (Rychterów), starszym bratem Seweryna Karola (zob.).
S. ukończył w r. 1815 szkołę wojewódzką w Lublinie i t.r. otrzymał wraz z Teodorem Urbańskim stypendium od Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (KRzWRiOP) na studia w zakresie inżynierii cywilnej. Po kilku miesiącach przygotowawczych lekcji z matematyki i hydrotechniki, zorganizowanych w Warszawie, wyjechał wraz z T. Urbańskim na studia do Inst. Korpusu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, które ukończył ze stopniem porucznika i tytułem inżyniera komunikacji lądowych i wodnych. Następnie obaj w l. 1820–2 studiowali w paryskiej Szkole Dróg i Mostów i kilka miesięcy podróżowali po Francji, Holandii i Anglii, zaznajamiając się z pracami z zakresu hydrotechniki (szczegółowy Opis podróży po Francji w celu poznania zakładów inżynierii cywilnej, ,,Pam. Warsz.” T. 20: 1821).
Po powrocie do kraju w r. 1822 S. złożył egzamin na magistra filozofii na Uniw. Warsz. Został inspektorem generalnym budowli wodnych w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji. KRzWRiOP domagała się, by S. złożył dodatkowe egzaminy uprawniające do wykładów uniwersyteckich i podjął je w nowo tworzonej przy Uniw. Warsz. Szkole Inżynierii Cywilnej Dróg i Mostów. Po dłuższych pertraktacjach, bez tych egzaminów, podjął od r. 1824 wykłady z mechaniki stosowanej. W r. 1826 Szkołę Inżynierii przeniesiono z Uniwersytetu do Szkoły Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. W Szkole Przygotowawczej S. nadal wykładał jako inżynier dróg i mostów, od r. 1829 uczył także rysunków, od r. 1831 wykładał również uspławnianie rzek. W r. 1831 rząd rosyjski zamknął Szkołę a wykładowców przeniósł do Petersburga. S. znalazł się wkrótce w Korpusie Cesarskim Inżynierów Komunikacji Lądowej. W r. 1833 został majorem. W r. 1838 przeniesiono go w stopniu podpułkownika do urzędu Naczelnika Inżynierii Armii Czynnej. W r. 1843 awansował na pułkownika, a w r. 1856 na gen.-majora. Po zwolnieniu z wojska ze względu na stan zdrowia był przez krótki czas w r. 1857 dyrektorem Kolei Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej, a następnie w l. 1857–61 naczelnikiem Zarządu Okręgu XIII (późniejszy Okręg VII) Komunikacji w Warszawie.
S. interesował się jedwabnictwem i ogłosił dwie prace z tej dziedziny: Ogólny rzut oka na jedwabnictwo (W. 1853) i Nowy sposób hodowania jedwabników („Rozpr. c.k. Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego” T. 18: 1855). Był wiceprezesem warszawskiej «Spółki Jedwabniczej» i członkiem rzeczywistym Tow. Jedwabniczego w Moskwie (od r. 1853). Poza tym był członkiem korespondentem Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego (od r. 1858) i członkiem Warszawskiego Tow. Dobroczynności (od r. 1857). S. miał własny dom przy pl. św. Aleksandra (obecnie pl. Trzech Krzyży 10) w Warszawie. Zmarł 16 II 1868 w Warszawie, pochowany został w grobie rodzinnym żony w Nasielsku (pow. pułtuski). Odznaczony był Orderem św. Stanisława III kl.
W małżeństwie zawartym z Zofią z Danielskich (zm. przed 1853) miał S. syna Andrzeja (ur. 1828) oraz córkę, zamężną za Janem Łukaszewskim. Prawdopodobnie synem S-ego był też Zygmunt, w r. 1869 właściciel domu przy pl. św. Aleksandra 10.
Estreicher w. XIX; Kucharzewski, Bibliogr. techn.; tenże, Piśm. techn. pol., I; Skorowidz mieszkańców miasta Warszawy z przedmieściami na rok 1854, W. 1854 s. 302; Dzierżanowski W., Przewodnik warszawski informacyjno-adresowy na rok 1869, W. 1869 s. 205; – Bieliński, Uniw. Warsz., III; Królikowski L., Instytut Inżynierów Komunikacji w Petersburgu, „Przegl. Techn.” 1986 nr 34 s. 16; Kucharzewski F., Kiedy pojawili się technicy w Polsce, W. 1913 s. 38; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Rodkiewicz A., Pierwsza politechnika polska 1825–1831, Kr. 1904; Studia z dziejów kolei żelaznych w Królestwie Polskim (1840–1914), W. 1970; – Kalendarzyk Polityczny F. Radziszewskiego na l. 1834–42; – „Kur. Warsz.” 1868 nr 39 s. 2, nr 40 s. 2 (nekrologi); „Przew. Warsz.” T. 3: 1829 s. 27; – AP w W.: Akta parafii św. Aleksandra nr 83/1868; Arch. Congregationis e Resurrectione w Rzymie: sygn. 40900; Arch. paraf. Katedralnej w L.: Liber baptisatorum; – Uzupełnienia Bolesława Micewskiego z Kr.
Stanisław Konarski