Deskur Józef (1779–1858), major W. P. Ur. 16 III w Grzegorzewicach, pow. czerski, był synem Jana i Salomei. Służył przez lat siedem w wojsku pruskim, z którego w grudniu 1806 r. wziął dymisję. Zgłosił się następnie do wojska polskiego i przydzielony został jako porucznik do 5. p. strzelców konnych 1 II 1807; po miesiącu awansował na kapitana i przeniesiony został do 3. p. ułanów. Odbył kampanię r. 1809. W bitwie pod Raszynem został ranny. Podczas reorganizacji wojska 3 VIII 1809 przeniesiony był do 11. p. ułanów na szefa szwadronu. W wyprawie na Moskwę brał udział w bitwach pod Mirem i Romanowem. W bitwie pod Możajskiem 7 IX 1812 ranny od kartacza i 4 razy pałaszem, dostał się do niewoli rosyjskiej. Jako jeniec był odesłany na Kaukaz, skąd powrócił do kraju 7 IX 1814. Za udział w wojnach napoleońskich był ozdobiony krzyżem złotym orderu wojskowego polskiego. Podczas reorganizacji umieszczony w 1. p. strzelców konnych jako major, wziął dymisję 10 II 1817. Był właścicielem Sancygniowa w Sandomierskim. Ożeniony z Pelagią Kossecką 1° voto Wydżdżyną.

Arch. Akt Dawnych w W., Komisja Rządowa Wojny 2677, 3061, rodowód 1. pułku strzelców konnych; Boniecki; Gembarzewski, Wojsko polskie 1807–1812, W. 1912.                               

Janusz Staszewski