INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Julian Michał Samujłło  (Sulima-Samujłło)      Julian Samujłło, wizerunek na podstawie fotografii.

Julian Michał Samujłło (Sulima-Samujłło)  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 1992-1993 w XXXIV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.


 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Samujłło (Sulima-Samujłło) Julian Michał (1907–1985), profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, historyk techniki. Ur. 6 IV w Warklanach w pow. rzeżyckim (gub. witebska), był najmłodszym dzieckiem Bolesława, inżyniera elektromechanika, i Pauliny z Shughtów. W r. 1915 rodzinę ewakuowano do Permu, w r. 1919 przeniosła się do Nikolska (Ussuryjskiego), potem do Władywostoku.

W r. 1923 S. przedostał się do Harbina w Mandżurii, gdzie w r. 1928 ukończył polskie gimnazjum im. H. Sienkiewicza; w tym czasie wyróżnił się jako współorganizator kół samokształceniowych i samopomocowych. W r. 1928 przyjechał do Krakowa i do r. 1939 studiował górnictwo w Akademii Górniczej (AG); jednocześnie w l. 1934–9 był asystentem Katedry Geodezji i Miernictwa Górniczego. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera pracował od czerwca do września 1939 w biurze mierniczym Rudzkiego Gwarectwa Węglowego w Rudzie Śląskiej jako inżynier mierniczy kopalń: «Eminencja», «Pokój», «Walenty-Wawel». Po wybuchu drugiej wojny światowej był początkowo kierownikiem kamieniołomu pod Jasłem, od 15 VI 1940 do 15 I 1941 konduktorem, potem motorniczym tramwajowym w Krakowie i następnie od połowy stycznia 1941 do końca stycznia 1945 inżynierem Okręgowego Biura Pomiarowego w Krakowie.

Po wojnie S. pracował od 1 II 1945 jako starszy asystent w Katedrze Geodezji i Miernictwa AG. Z dn. 6 V 1946 oddelegowano go na Dolny Śląsk do odbudowy przemysłu kamienia budowlanego. Pracował w Zjednoczeniu Kamieniołomów Okręgu Zachodniego w Świdnicy (nazwy instytucji ulegały zmianie) do r. 1951, najpierw jako naczelny inżynier, od 1 VI 1947 dyrektor techniczny; jednocześnie był przez r. 1948 doradcą technicznym Zjednoczenia Surowców Mineralnych w Jeleniej Górze. Dla potrzeb kadrowych zorganizował w r. 1946 w Świdnicy trzyletnią szkołę przemysłu kamieniarskiego, przekształconą w r. 1947 w Gimnazjum Przemysłowe Kamieniarskie, poza tym współorganizował w Świdnicy w r. 1947 Liceum Przemysłu Kamieniarskiego, a w r. 1949 zasadniczą szkołę kamieniarską w Jaworze; w szkołach tych uczył przedmiotów fachowych.

Dn. 1 I 1951 S. wrócił do Krakowa i objął stanowisko kierownika działu górniczego Centralnego Zarządu Kamienia Budowlanego. Od 1 VII 1952 do 31 XII 1954 był doradcą technicznym Gimnazjum Przemysłu Kamieniarskiego, przeniesionego ze Świdnicy do Krakowa (gdzie funkcjonowało pod zmieniającymi się nazwami, w końcu jako Technikum Górnictwa Odkrywkowego). S. uczył tu przedmiotów fachowych do r. 1959. Równocześnie 1 II 1951 S. rozpoczął pracę na Akademii Górniczo-Hutniczej (AGH) jako wykładowca górnictwa odkrywkowego na Wydz. Mineralnym, a od 1 X t. r. na Wydz. Górniczym, gdzie wykładał również projektowanie kopalń odkrywkowych. W r. 1955 został zastępcą profesora w Katedrze Eksploatacji Złóż tego Wydziału, a w r. 1959 docentem. W r. 1964 został kierownikiem pierwszej w Polsce Katedry Górnictwa Odkrywkowego, w r. 1967 profesorem nadzwycz.; kierował w l. 1963–4 podyplomowym studium dla projektowania kopalń głębinowych i górnictwa odkrywkowego. Był w l. 1956–60 i 1964–6 prodziekanem Wydz. Górniczego. W r. 1969 objął w AGH stanowisko zastępcy dyrektora Instytutu Górnictwa Odkrywkowego i kierownika Zakładu Projektowania i Robót Wydobywczych. W r. 1973 był współorganizatorem Wydz. Górnictwa Odkrywkowego AGH oraz w jego ramach Centralnego Laboratorium Materiałów Wybuchowych i Techniki Strzelniczej, w l. 1974–9 kierował także Zakładem Techniki Strzelniczej.

S. ogłosił wiele prac z dziedziny górnictwa oraz historii techniki (pełnej bibliogr. brak). Nazwano go ojcem nowoczesnego górnictwa odkrywkowego w Polsce. Opracował podstawowy podręcznik Górnictwo odkrywkowe (Kr. 1956 I–II, wyd. 4 Kr. 1965–6) oraz m. in. Odwadnianie w górnictwie odkrywkowym (Kr. 1966, 1980), Projektowanie kopalń odkrywkowych (Kr. 1977 I–II). Był współautorem książek: „Zarys górnictwa kamiennego” (Kr. 1955), „Kamienie budowlane i drogowe” (Kr. 1957), „Poradnik górnika” (Kat. 1961, 1968). Drugą dziedziną jego zainteresowań były nowoczesne materiały wybuchowe, technika strzelnicza i jej przystosowanie do specyfiki górnictwa odkrywkowego; z tego zakresu opublikował kilka pionierskich podręczników, m. in.: Roboty strzałowe w kopalniach okrywkowych węgla i kamienia (Kat. 1956, 1968), Materiały wybuchowe oraz środki zapalające i inicjujące stosowane w górnictwie (Kr. 1962, 1969), Górnictwo kamienne (Kat. 1962 II), Roboty strzelnicze w górnictwie odkrywkowym (Kat. 1968), Inżynieria strzelnicza (Kr. 1979 II–III), Przepisy techniczne kopalń odkrywkowych (Kat. 1955).

S. współdziałał we wdrożeniu nowych metod w przemyśle kamienia budowlanego, jak strzelanie chodnikowe, wieloszeregowe, podbierkowe, klinowe. W związku z rozwojem górnictwa węgla brunatnego w Zagłębiach Konińskim i Turoszowskim S. opublikował m. in. Kierunki postępu w górnictwie węgla brunatnego (Kr. 1961), Górnictwo odkrywkowe węgla brunatnego w NRD (Wr. 1964), Górnictwo odkrywkowe węgla brunatnego (W. 1967). Był autorem wielu artykułów fachowych w czasopismach: „Kamień i Wapno”, „Materiały Budowlane”, „Górnictwo Odkrywkowe”, „Górnictwo”, „Cement, Wapno, Gips”, „Informator Górnictwa Odkrywkowego”, 136 ekspertyz (m. in. dla kamieniołomów w Libii) oraz 161 opinii dla przemysłu, współautorem dwóch patentów – na zapalnik elektryczny zwłoczny milisekundowy powietrzny oraz na sposób urabiania złóż skalnych kamiennych metodą chodnikową.

S. współpracował od początku z Polskim Słownikiem Biograficznym, w którym opublikował 165 życiorysów techników. Był także autorem Kroniki i spisu absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w latach 1919–1979 (Kr. 1979 I–III), współautorem i redaktorem książek: „Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964)” (Kr. 1965), „Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w latach 1919–1967” (Kr. 1970), „Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949)” (Kr. 1979), współautorem pracy „XV lat Technikum Górnictwa Odkrywkowego 1946–1961” (Kr. 1961). Brał też udział w opracowaniu „Wielkiego słownika technicznego rosyjsko-polskiego” (W. 1961–2). W l. 1969–72 S. przewodniczył radzie technicznej Zjednoczenia Przemysłu Kamienia Budowlanego w Krakowie oraz był wiceprzewodniczącym rady naukowej Centralnego Ośrodka Badawczo-Projektowego Górnictwa Odkrywkowego «Poltegor». Działał też społecznie: w l. 1945–6 kierował zorganizowanym przez siebie «Konsumem Akademii Górniczej». W czasie pobytu w Świdnicy przyczynił się w dużym stopniu do rozwoju międzyzakładowego klubu sportowego «Polonia», a od r. 1965 był członkiem zarządu sekcji koszykówki klubu «Wisła» w Krakowie. Z okazji jego 70-lecia urządzono 6 IV 1977 w AGH sympozjum naukowe pt. «Górnictwo odkrywkowe w XX wieku». S. zmarł 5 IV 1985 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim; kamienny nagrobek ufundował Kombinat Kamienia Budowlanego w Krakowie. Był odznaczony m. in. Krzyżami Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, licznymi odznakami w tym Złotą Odznaką «Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej» i Honorową Odznaką «Zasłużony Nauczyciel PRL».

S. był żonaty dwukrotnie: od r. 1936 z Ireną z Kondratowiczów i od r. 1981 z Anną z Goclów; z pierwszego małżeństwa miał syna Tomasza, dra nauk technicznych, adiunkta AGH.

Pamięci S-y poświęcono wydany w r. 1988 tom „Zeszytów Naukowych Akademii Górniczo-Hutniczej”, w pawilonie A tej uczelni umieszczono ku jego czci tablicę pamiątkową, a w sali wykładowej Instytutu Górnictwa Odkrywkowego stałą ekspozycję jego dorobku naukowego.

 

Karykatura S-y przez A. Wasilewskiego w: Akademia w karykaturze. Wydawnictwa jubileuszowe AGH 1919–1969, Kr. 1972 s. 43; – Bibliografia publikacji pracowników AGH 1919–1958, Kr. 1959; toż z l. 1959–1967, Kr. 1969; – Dunikowski A., Życie i dzieło profesora Juliana Samujłło, w: Profesor Julian Sulima-Samujłło – 70 lat. Górnictwo odkrywkowe w XX wieku, Kr. 1977; Krawczyński A., Kowal W., Pilch E., Działalność pedagogiczna, naukową i techniczna profesora Juliana Sulimy-Samujłło, „Cement, Wapno, Gips” 1978 nr 1; Onderka Z., Profesor Julian Sulima-Samujłło (1907–1985), „Górnictwo Odkrywkowe” 1980 z. 1; – „Zesz. Nauk. Akad. Górniczo-Hutniczej” 1988 nr 1187 (fot.: R. Czekajowski, K. Czopek, A. Dunikowski, Z. Kozłowski, F. Płaskociński, J. Ślebodziński, B. Ueberman); – Nekrologi z r. 1985: „Dzien. Pol.” nr 85–7, 89, 93, 103, „Górnictwo Odkrywkowe” s. 187–8, „Życie Warszawy” nr 82; – Arch. AGH: Akta osobowe; – Informacje żony, Anny Samujłłowej i syna Tomasza Samujłły oraz Gabriela Gołębiowskiego i Ludwika Miętty z Kr.

                                                                                                                                                                                                                                   Czesław Srzednicki

 

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.